Doorgaan naar hoofdcontent

10 in 2014

Lies gooide met een stokje, dat ik dankbaar gevangen heb.
 Meestal ben ik ongelooflijk lui en stel ik het maken van de blogpost te lang uit, zodat het gedateerd geraakt,
maar deze keer deed ik ne keer een efforreke.

Bij deze mijn foto-top10 van 2014!


Twee zussen in een spontaan omhelzing. Meer uitzondering dan regel.
Elk jaar ontsnappen wij een paar keer aan de dagdagelijkse sleuren en waaien we uit aan de kust. Momenten om telkens weer naar uit te kijken.



Het begin van hopelijk een jaarlijkse traditie. Kameraad Helze werd op zijn vrijgezellenavond verrast met een echt festival. Mijn viool werd onder het stof vandaan gehaald. Meteen ook een nieuwe start van mijn muzikale carrière.



 We proberen de meisjes wat cultuur bij te brengen, daarom gaan we regelmatig op citytrip binnen ons Belgenlandje (al is het maar voor één dag, heeft er iemand ooit verkondigd dat er een overnachting bijhoort?). Deze foto werd genomen in Leuven in de buurt van het Ladeuzenplein en is een favoriet omwille van de leuke herinnering (en stiekem ook omdat ik nog steeds trots ben op die twee gele jasjes die, jochei, ook dit jaar nog passen.)



Van winterjassen naar zomerpret. Heerlijk ronddobberen op de Miramar in Mol, terwijl mama met de collega's op het droge geniet van cava en hapjes.



Camping Corazon, een feest voor groot en klein. Gezelligheid troef in de tuin van onze kennissen.




Vier dagen Ardennen, vier dagen zonder tv, internet of telefoon. Vier dagen genieten van elkaar. En dochters die raar of zelden fatsoenlijk kunnen doen voor de camera.



Zing ze, een boek waar een deeltje van mezelf inzit. Terwijl dochter één aan haar tv-carrière (doorscrollen naar minuut 6.23) sleutelt, is dochter twee gewoon onopvallend braaf.



Net aangelegd, een 'dood' stukje tuin werd omgetoverd tot kruidentuintje, met dank aan manlief. 



Omdat warme choco het beste smaakt onder een fleeceke.



Een poging tot familieportret. Poging, want dochter twee vond het niet zo leuk. Als je de foto kon vergroten, zou je veel snottebellen tegenkomen.




En als laatste mijn echte favoriet: mijn twee Gitannekes, braaf aant het wachten op hun beurt op de molen.
Ze mochten zelf hun kleren kiezen, want alles kan op Gitannekesfoor (zelfs na twee dagen schoenen terugvinden die dochter twee had uitgedaan ergens).

Hopelijk brengt 2015 evenveel zalige momenten.

Voila, ik gooi mijn stokje naar 128 en Poppie!

Reacties

  1. Jouw 2 gitannekes hebben ook mijn hart veroverd.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een heerlijk overzicht! En inderdaad, die laatste <3

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een zalige ,gezellige foto's !
    Die laatste is echt eentje om in te kaderen <3

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Oh tof overzichtje! Er zitten echt een paar pareltjes tussen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Leuk overzicht, daar wordt duidelijk genoten! Allé vooruit ik zal ook eens een efforreke doen ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een leuke foto van een poging tot familieklikje :-)
    zus3

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Marcia

 Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat. Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken? Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.  De eerste sneakpeek leverde niet echt