Hoera!

Er werd er eentje acht.

Het hele leger knuffels vierde mee.

Herman

Twee weken geleden kwamen de dochters thuis met een potje en een briefje. Ik had maar enkele seconden nodig om te weten wat we daarmee moesten doen.
Nostalgie alom.

In het potje woonde Herman. In mijn tijd had die een andere naam, al kan ik die niet zo meteen herinneren.
Herman kreeg een groter huis en stond gedurende tien dagen op mijn aanrecht.
Elke dag werd hij nauwgezet in de gaten gehouden door de dochters. Af en toe kreeg hij zelfs eten.

Intussen zijn we dus twee weken later en is Herman niet meer.

Er staat nog wel een neefje op het aanrecht, tot groot plezier van de dochters. 
Er rest alleen de vraag: 'Hoe kan het dat deze ook Herman heet?'  Kinderlogica, die niet eens zo stom is.

Nog een blogmeet!

Diezelfde 8 maart vond er nog een blogmeet plaats.
Er werd niet overdreven met bagels, cupcakes en goodiebags. (gelukkig maar, anders had ik 's avonds niet kunnen genieten)
Neen, er werd met een aantal toffe madammen  afgesproken op het Metteke in Geel, nadien werd er bij mij thuis een hapje weggestoken.

Wat leerde ik die voormiddag?

- dat 's morgens een feestje met cava en hapjes nogal wat bekijks geeft
- hoe je niet te enthousiast moet doen als je iets leuks ziet, en moet afpingelen
- dat zij de lekkerste taartenbakker van de hele wereld is
- dat zij niet van sleehakken houdt
- witte botjes niet makkelijk te vinden zijn

Eigenlijk leerde ik nog veel meer, maar vooral: blogmeets zijn super. Op naar de volgende.

Wat ik leerde op de Big Blogameetup

- dat Soetmin een supertalent is in organiseren, bedankt voor de hele avond
- dat ik meer dan 4 cupcakes kan opeten (en er nog meenam naar huis voor de dochters, roze natuurlijk, die 's ochtends als ontbijt naar binnen gingen) nadat ik al drie enorm lekkere bagels binnengestoken had.
- dat Eva, ondanks haar jonge leeftijd, een natuurtalent is, waauw voor die jurk.
- waar de mooie krullen van Liv en Zanne vandaag komen
- Griet veel groter is dan ik dacht, en dat één van haar dochters enorm op haar lijkt.
- dat Karen nog toffer is dan die mooie stempels die ze maakt
- dat baby's enorm schattig zijn
- dat ik, moest ik dichterbij wonen, wel meer in de Wasbar zou vertoeven, dat is pas huishouden in stijl
- dat Liesellove heel mooie stofjes bijhad
- dat Herman wel héél veel van bloggen afweet
- dat goodiebags de max zijn, dank u wel, lieve sponsors
- dat ik gezond jaloers ben op mensen die gewoon rechtstaan, zich voorstellen en gezellig een praatje maken met elkaar. Lag het aan de nachtshiften die nog in mijn lijf zaten, aan de drukke ochtend, ... geen idee, maar ik geraakte precies niet van mijn stoel.

Genoeg met superlatieven gegooid.
Ondanks mijn iets mindere sociale bui:  Het was echt gezellig, ik hoop van harte dat er een vervolg aankomt.
En dan zorg ik dat ik uitgeslapen ben en met iedereen een praatje maak.

Deelnemers, meer blogpost en bijhorende foto's zijn te vinden op http://vernedejonghe.blogspot.be/p/blogameetup.html

Piep piep piep HoeRaar!

Om de dochters toch een klein beetje cultuur bij te brengen, trokken we afgelopen dinsdag naar Leuven, de studentenstad bij uitstek, die ook drie jaar mijn thuisbasis was. Jammer genoeg had ik toen niet echt aandacht voor de stad zelf, ik herinner me vooral de verpleegstersschool, mijn kot, de binnenkant van enkele café's en natuurlijk de Gasthuisberg. Maar Cultuur? Niet tegengekomen.

We parkeerden de auto aan het station, dat voor kinderen ook al een bezoekje waard is, en wandelden zo het centrum in. De winkelstraat werd genegeerd, we kozen voor een alternatieve route (lees: ik moest voorbij  Hexagoon) om zo tot op het Ladeuzeplein terecht te komen. Het kunstwerk van Jan Fabre werd bewonderd en goedgekeurd door de dochters. Het zonnetje scheen,  de meisjes hadden plaats om rond te lopen en wij slenterden achterna.

Ik ontdekte dat het voor mij altijd bewegende Leuven toch ook zijn rustige plekjes heeft. 

Op het Hogeschoolplein werd even gepauzeerd en genoten van een warme choco.

 Bij lekker weer is het terras van De Werf een echte aanrader.

 

Natuurlijk konden we niet voorbij de Kotmadam gaan. 

De Piepkes, drie topmuzikanten ( Frederik Sioen, Roland Van Campenhout en Pieter-Jan De Smet) die de zaal vulden met heerlijke kindermuziek, zorgden ervoor dat onze dag nog leuker werd afgesloten.

 Dit trio brengen muziek voor de iets oudere kinderen. Hun liedjes zitten muzikaal heel goed in elkaar en de teksten gaan iets verder dan de gewone kindermuziek. 

Wie denkt een Kapitein Winokio-variant te ontmoeten, heeft het grondig mis. Jammer genoeg zaten er in de zaal heel wat kinderen die net te klein waren, waardoor iets rustigere nummers niet tot hun recht kwamen.

Maar wij genoten van de voorstelling. 

 Zoek de dochter!

Gestrikt

 Ergens vorig jaar won ik een leuke give-away bij haar. Ik kreeg de kans om een leuke strikketting te maken. Toen ik de give-away zag, wist ik meteen wat ik met de strikketting zou doen. Zelf houden was een optie, maar ik wist meteen wie ik hiermee heel blij zou maken.

Het duurde even voor we een datum prikten, maar uiteindelijk raakten we het eens en verscheen ik na een heel avontuur toch op het juiste adres (nadat mijn gps mij naar de andere kant van Antwerpen had gestuurd, waar een verbaasde meneer de deur opendeed, waarna ook nog bleek dat mijn gsm plat was, waardoor de oudste dochter lichtjes in paniek schoot, ...).

De workshop dus. Ik werd hartelijk ontvangen bij Lelie, kreeg de nodige materialen en instructies, en binnen een mum van tijd lag er een strik voor mijn neus. Wil je deze zelf ook eens maken? Hier staat netjes uitgelegd hoe je zelf aan de slag kan gaan.

De give-away-ketting werd aan mijn mama geschonken. En meer nog: zij vindt het zonde om zulks schoon in de kast te leggen, dus wanneer de strik niet gedragen wordt, ligt die netjes uitgestald in het interieur. 

Bedankt Lelie, het was een leuke voormiddag, en wij gaan met jou handleiding deze week nog lekker knutselen.

Een beetje trager

Na meer dan een maand computerproblemen, kan ik eindelijk terug online. Ik merk nu dat het internetgebruik vrij gericht kan gebeuren, zodat ik tijd overheb om een aantal onafgewerkte dingen eindelijk aan te pakken.  Er staan jullie dus nog heel wat achterstallige postjes te wachten.

Om niet te lang achter te lopen (wie wil er binnen twee maand nog een carnavalsoutfit bekijken?) begin ik dus met een knutsel van vorige week.
Dochterlief wist precies wat ze wou. Gelukkig bestaat er zoiets als Pinterest. De aankopen gebeurden in dan Action, ze kostten me de volle 3.48 euro. Al iemand zo een goedkoop kostuum gehad?

Het slakkenhuis bestaat uit twee rollen bakpapier, dat eerst afgerold, verfrommeld en nadien vakkundig opgerold werd. Hier en daar kwam er een drupje lijm aan te pas. Uit een oude doos knipte ik een vierkant, dat met lussen een soort rugzakje vormde. Monteer hierop de papierrol en klaar.

Binnen het half uur gefixt en een dochter blij gemaakt.
(alleen de discussie over het waarom deze slak niet op haar knieën de carnavalstoet mocht doen, duurde veel langer)