Doorgaan naar hoofdcontent

Een weekendje vol: Verdriet

Vorige week, net voor ons feestweekend, stierf mijn grootmoeder. Na een lange ziekenhuisopname, en een ontslag in het vooruitzicht, wist ze ons toch te verrassen. We troosten ons aan de gedachte dat ze rustig ingeslapen is.
Ondanks dat mijn meisjes nog klein zijn, (6 en 8 jaar) zijn ze samen met ons afscheid gaan nemen. Noor was zelfs zo dapper dat ze in de viering een tekst gelezen heeft, speciaal voor haar moe.
De kerk zat bijna vol, de diaken maakte er een persoonlijk afscheid van en omdat het haar wens was, zong ik het Ave Maria, speciaal voor haar.

Moeke, rust zacht, je hebt 86 mooie jaren achter de rug, wij zorgen nu voor vava!

Reacties

  1. Oh, krijg er tranen van in mijn ogen! Dikke knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 't is precies alsof ik haar ken, zo schoon kon je over haar vertellen! zo graag gezien worden is een wens van iedereen...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoe vreugde en verdriet toch weer zo dicht bij elkaar liggen. Ik lees in en tussen de regels dat jullie haar een prachtig afscheid hebben gegeven!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik hoorde er al van, veel sterkte! En zo straf zeg, dat je gewoon zingt op haar begrafenis...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh Hanne, een dikke knuffel en veel sterkte voor de hele familie!*

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Veel sterkte bij het overlijden van je grootmoeder.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. veel sterkte bij dit verlies! probeer alle mooie herinneringen een warm plaatsje in jullie hart te geven!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. De dood komt nooit gelegen. Ik vind het ferm dat je kan zingen dan, dat lijkt me heel mooi om te doen. Veel sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo