Naadjes en draadjes

Ik mocht weer eens iets testen.  Annemieke van Sofilantjes had een nieuw patroontje klaar, de Brueram top/dress.  Enthousiast gaf ik me op. En heel enthousiast kreeg ik weer te maken met deadline-stress. Deze keer kwam ik even uit mijn comfort-zone. Smocken was iets wat ik nog nooit deed. Dat kan ik nu dus ook van mijn lijstje schrappen.   De brueram-dress dus. Er zijn drie opties: een top, een jurkje of een maxi-jurk. Ik ging voor een jurkje, zocht een passende stof in mijn stapel en kwam tot de vaststelling dat de lap die ik voor ogen had, net iets te kort was.  Daarom: iets minder frons in het rokgedeelte en een witte boord om de lengte aan te passen.   Geslaagd? Zeker wel. Voor herhaling vatbaar: ook zeker wel, dochter   deed al een bestelling. Model van dienst weigerde, dus werd zus opgetrommeld, die enkel op de foto wou met meneer Konijn en zelfgekozen poses. Daar zal u het dan mee moeten stellen. ...

Ik moet toegeven: ik ben geen held in het onderhouden van planten.  Hetgene hier overleefd heeft ofwel geen water nodig, ofwel staat het buiten en krijgt het van de weergoden meer dan van mij. Nadat de zoveelste plant zijn laatste blaadjes liet vallen, besloot ik dat het genoeg was.  Vanaf toen gedroeg ik me zoals het hoorde. Elke week zouden mijn plantjes op een vast moment een lekje drinken krijgen. Jammer genoeg is mijn agenda zo onregelmatig dat er van die belofte ook niet veel in huis kwam. Tot mijn kinders zonder het zelf te beseffen met een oplossing kwamen aandraven. Ze vonden in de tuin een plantje, dat volgens hen meer was dan onkruid.  Het kreeg een potje en mocht op de vensterbank tussen de ander groene vrienden wonen. Na een paar dagen verdween de nieuwe bewoner uit het gezichtsveld van de kinders en moest ik me over hem ontfermen. En dat betekende de redding van mijn plantgoed hier in huis. Het potje onkruid krijgt iets minder wat...

Onlangs stak er een dikke envelop in de brievenbus.  Ik mocht de Herta taart- en cakedegen testen. Leuk, leuk, leuk.  Ik eet graag, ik bak graag en dit alles nog liever als ik er niet teveel werk aan heb. In de winkel wachtte er een hele collectie op mij: Bladerdeeg, kruimeldeeg, zanddeeg, allemaal opgerold op een velletje. De vloeibare cakedegen deden me al watertanden. Het waren uiteindelijk de zanddeeg en de marmercake die in mijn karretje belandden. De eerste rabarber in onze tuin werd gekortwiekt en verdween in de taart.  Supermakkelijk: rabarber even laten koken tot moes, deeg in de taartvorm, moes erbij en in de oven.  Het zag er niet alleen veelbelovend uit, de taart werd even snel dan dat ze gemaakt was verorberd. Enthousiast begon ik diezelfde avond aan de cake.  Gewoon het deeg in de vorm doen, leek me net iets te simpel. Ik toverde rode besjes tevoorschijn en mengde die onder het beslag. Watertandend wacht...

Groeide er een hut in onze tuin.  Nu nog een beetje geduld.

Onlangs mocht ik weer een patroontje testen, de Antalya Dress van Kid Approved. Een leuk zomerkleedje dat op een mum van tijd klaar is. De jurk was al langer klaar, vandaag zoomde ik de mouwen en de rok om.  Zo kan Ella morgen in een nieuw kleedje naar school. Het patroon is hier te verkrijgen.

 Jawel, het is hier stil. En niet alleen op de blog.  Ik hol de laatste weken de kalender achterna. Lessen die nog moeten voorbereid worden de avond voordien, last-minute paaseitjes, baby's die geboren worden, waarvoor de kadootjesstof bovenop de stapel ligt, maar niet verder geraakt, manden strijk, waar alleen het hoogstnodige uitgevist wordt, tussendoor eten maken, kinders van hot naar haar voeren, .... En dan blokkeer ik. Hersenen die overuren draaien, gedachten die niet meer stoppen, en ik geraak geen meter vooruit. Mijn hoofd zit vol, vol met dingen die ik nog moet en wil doen, maar de dagen zijn te kort, uren lijken minuten en de tijd vliegt voorbij nog voor ik met mijn ogen geknipperd heb.  Nog één dagje werken en ik heb een weekje verlof. Verlof dat gaat gebruikt worden om mijn huishouden weer op gang te trekken, kamer voor kamer te poetsen en lijstjes te maken van dingen die nog moeten gebeuren, in de hoop zo een beetje structuur in mijn hoofd te b...

Dat kleine baby's zelfgemaakt kadootjes krijgen, dat wist u al.  Dat ik af en toe eens iets nieuws probeer, dat ga ik u nu laten zien. Imme zou een kleine broer of zus krijgen. Zo rond 15 januari.  Wij dienden als noodopvang: als de kleine uk zich zou aanbieden, mocht Imme komen logeren.  Weken werd er al over gepalaverd, bij wie hij mocht slapen. Ik plande een origineel kado: een dekentje, maar geen genaaid deze keer.  HuisZes heeft de zachtste wol in mooie kleurtjes, dus ik voorzag mezelf.  Het meisjesdekentje was al langer klaar, op de boord na. De bolletjes voor de jongensversie mocht met oudejaar mee op vakantie naar zee.  Ik haakte met zicht op strand en golven en geraakte bijna verslaafd. Niets zo rustgevend als haken aan zee. Kleine Wietse kon niet wachten tot we terug thuis waren. Hij werd geboren op 2 januari. Het dekentje raakte af en met de rest van de wol maakte ik nog een knuffel. Veel plezier in je verdere l...