Doorgaan naar hoofdcontent

Liefde voor muziek

Vroeger, in een ver verleden, ging ik naar de muziekschool. Zoals zovele jonge meisjes wou ik ballet volgen. Gracieuze bewegingen, een roze tutu, schoenen waarmee je op je tippen kon staan, geef toe, wie van jullie droomde er niet van? Drie jaar hield ik het vol, drie lange jaren, want om de één of andere reden ben ik niet zo gracieus, en was mijn roze fase plots over.
Om ballet te mogen volgen, moest je indertijd notenleer volgen (kwestie van wat ritme de baas te kunnen). Zo gezegd, zo gedaan. En zo werd muziek een deel van mijn leven. Naast ballet startte ik ook met vioolles en een paar jaar later met zangles. Om na een aantal jaren belangrijkere doelen in mijn leven te vinden en de muziek even aan de kant te zetten.

Tot begin mei 2014. De moe was al een tijdje in het ziekenhuis en vroeg me, als ze ooit zou sterven, of ik dan voor haar het 'Ave Maria' wou zingen. Vijf minuten heb ik getwijfeld, zou ik het nog wel kunnen, en zou ik het op die moment nog wel kunnen? Natuurlijk zei ik ja. Het was moeilijk, maar speciaal voor haar galmde het Ave Maria door de kerk, net alsof het gisteren was dat ik nog gezongen had.

Deze avond sta ik weer op het podium. Samen met Villa Cantando, drie andere koren, een harmonie-orkest en tien pipers (manman, wat een decibels) om het beste van mezelf te geven voor het Great War Remembrance-optreden, in dezelfde kerk waar ik een half jaar geleden mijn zangkriebels terug te pakken kreeg.

Doe je ogen toe en geniet even mee!



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo