Doorgaan naar hoofdcontent

Yes, I can!

Ik had dus een keuze, en kroop onvoorbereid (tenzij je een eenmalige training van 40km een deftige training noemt) op mijn fiets voor Kom op tegen Kanker.
Mijn derde deelname is intussen een feit. Terwijl ik vorige edities met een groot ei aan de start stond, wist ik nu al wat er van me verwacht werd. Ik ben al dikke vrienden met de koersfiets, reed al een paar keer in een groot peleton, wist dat er om de 30km een stopje voorzien werd, dus allemaal pluspunten. Hetgene waar ik deze keer schrik voor had waren vooral de af te leggen kilometers (125) en de voorspelde zon. Bloed kwam er gelukkig niet aan te pas, zweet en tranen wel.
De zonnecrème die we aan de start kregen, werd dankbaar gebruikt. Mijn sneeuwwitjesvel is niet echt bestand tegen langdurige blootstelling aan zonnestralen, dus frequent smeren was de boodschap.
En zoals verwacht vielen de kilometers tegen. We reden van Bornem naar Aalst en dan naar Mechelen. De eerste 60km was er geen vuiltje aan de lucht. Maar toen begon het pas. Vals plat, zoals ze zeggen. 61 meter hoogteverschil op 15 kilometer. Klinkt niet spectaculair, maar ik kan u verzekeren dat ik toen bijna ben doodgegaan. Ik wil me dan ook verontschuldigen bij mijn mederenners voor alle lelijke woorden, het was me gewoon even teveel.
Gelukkig is er dan het groepsgevoel, word je door enkele medefietsers aangemoedigd, staan er supporters aan de kant, vind je net nog een stuk koek in je achterzak, komt er een streepje schaduw om af te koelen, ... en vind je weer de juiste kadans om de trappers nog tig kilometers rond te duwen.
Ik heb het gehaald, met veel traantjes. Niet alleen van vermoeidheid, ook van emotie. Voor mij was het een strijd van een halve dag. Al die duwtjes in de rug, zij deden wonderen. Voor kankerpatiënten duurt het veel langer. En zij verdienen ook een duwtje in de rug. Hopelijk heeft ieder van hen ook een horde fans die aan de zijkant, zodat ze de lange weg niet alleen hoeven af te leggen.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo