Doorgaan naar hoofdcontent

Kinderen met een handleiding

Elk kind wordt geboren met een eigen karakter. Zo ook de mijne. En jammer genoeg zat er bij mijn dochters geen gebruikshandleiding bij. Alsook geen pauze- en playknop.
We leerden met elkaar omgaan, stapje voor stapje, met vallen en opstaan.We leerden relativeren, negatieve energie om te buigen naar positieve.

Ik heb een superdochter. Jammer genoeg komt bij haar alles binnen zonder filter. En nog meer jammer gaat er ook veel buiten zonder nadenken. Hoogsensitief, extravert, hyperkinetisch, een hoog rechtvaardigheidsgevoel ... tegenwoordig tovert men met termen alsof het niets is. Zelf doe ik dit niet graag. Mijn kind is wat het is: een geweldige meid met een klein hartje, een meisje dat met de juiste begeleiding zo een groot hart heeft, een levendig kind, een muzikaal talentje, een creatieve ziel, maar ééntje met een dikke handleiding. 

Spijtig genoeg zijn er in onze maatschappij meer mensen die niet weten hoe ze met zulke kinderen moeten omgaan, mensen die erin slagen om door een foute benadering kinderen neer te halen. En dan krijgt de dochter een stempel als 'vervelend kind', 'aandachttrekker'. Ze kwetsen niet alleen haar, maar stellen ook mij teleur. Mijn kleine meid is tenslotte nog maar 11 jaar, en krijgt dit allemaal binnen zonder filter.  Kleine meisjes maken fouten en mogen hiervoor gestraft worden. Maar kleine mensjes hebben ook nood aan duidelijke communicatie, zonder verwijten of frustraties, en ook aan uitgestoken handen en knuffels.
Het kost me telkens veel energie om uit te leggen wat mensen bedoelden, dat ze ook zwakke momenten of stressmomenten kunnen hebben. En dat er in onze wereld meer dan ooit plaats moet zijn voor respect.
Soms ben ik het beu. Beu om andere mensen steeds goed te praten en aan uit te leggen dat ook deze mensen ergens respect verdienen, ondanks dat je boos of gekwetst bent. Beu om de handleiding van de dochter te gaan samenvatten aan anderen. Omdat niet alleen mijn meisjes moeten leren omgaan met anderen, maar ook anderen met haar.

Toch moet ik leren loslaten, leren dat kinderen zichzelf moeten leren weren, zelf hun weg moet leren zoeken. Volgend jaar zet ze de stap naar het middelbaar onderwijs. Een grote stap, zowel voor haar als voor ons. En daar lig ik nu al wakker van, de grote wereld maakt me bang. Alle goede raad is welkom (in reactie of in mail).

Reacties

  1. Wat een liefdevol verhaal, Noor boft maar met zo’n moeder, die haar ziet zoals ze is... Prachtig en uniek op haar eigen wijze... Ik ken jullie niet persoonlijk, maar ik kan wel genieten van deze liefdevolle woorden...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat wil ik nu graag eens aan tafel zitten met jou. Noor lijkt me een fantastisch kind met een super mama. Ik weet helemaal waar je het over hebt. En ik begrijp jouw frustraties en verdriet ook. dikke knuffel van mama naar mama.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Topmoeder jij!
    Mijn kinderen krijgen vroeg of laat ook wel een etiketje, voorlopig hou ik het bij "karaktervolle peuter" en "hoogsensitieve kleuter", maar er zit wel meer achter dan dat. De kinderen tegenwoordig hebben het toch niet gemakkelijk... In een ideale wereld zou iedereen gewoon lekker zichzelf mogen zijn...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Je bent supergoed bezig zo, Hanne! Echt waar, tonnen respect!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mijn oudste dochter heeft veel etiketjes en in de lagere school was het niet eenvoudig. Wij hadden als ouders ook veel angst voor het middelbaar. We hebben bewust gekozen voor een kleine school en een start in de b richting. Maar onze dochter is Super gelukkig. Ze blijft extra zorg nodig hebben op school maar het loopt erg goed. Ze is vrolijker en gelukkig... Meer dan in de lagere school. Ik wens je veel succes en vertrouwen in de toekomst.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo