Doorgaan naar hoofdcontent

Voetbalmoeder

Nog voor je aan kinderen begint, droom je al over hoe hun leven er zal uitzien. Over waarden en normen, over uitstappen en hobby's, over dagdagelijkse taferelen. Zo ook bij mij.
Mijn kinderen zouden worden ondergedompeld in muziek, overladen worden met knuffels, alle eten lusten, graag buitenspelen, noem maar op. Er was één ding dat ze nooit van hun leven zouden mogen. Voetballen. Op één of andere manier heb ik een afkeer van voetbal. Het doet met denken aan een bende huppelende kinders op een plein, zoekend naar de bal, gillende ouders naast de lijn, een tegenpartij die kinderen luidop beoordeeld over hun onkunde, trainers die zo luid roepen dat hun woorden vergezeld zijn van speeksel, weekends doorbrengen in een cantine, roycosoep met beschuit, en chips na elke voetbalpoging ... Neen, dat strookt niet met mijn waarden en normen..
Wat was ik blij toen ik voor de tweede maal een dochter op de wereld zette. Geen voetbal. Dacht ik.
Tot vorig jaar. Toen stond er hier een thuis te bedelen, want voetballen, dat wou ze doen. Er werd gefronsd, lacherig over gedaan, maar haar besluit stond vast.



Sindsdien ben ik dus een voetbalmoeder. Twee maal per week training, zaterdag match, en nog één extra techniektraining per maand. Er kruipt heel wat tijd in. Verplaatsingen naar tegenstanders, een paar machines was per week extra, een moeder kan wat lijden. Ik moet toegeven,de grootste inspanning wordt niet door mij geleverd. De wederhelft neemt het hele voetbalgebeuren op zich. Hij is dan ook hun grootste supporter. Al ben ik wel fier op mijn dames natuurlijk.

Schoorvoetend moet ik dus toegeven dat dit wel een fijne keuze was. Sport is een uitlaatklep, je kan je hoofd leegmaken en jezelf enkel en alleen concentreren op het spel, je leert jezelf en je grenzen kennen, je fysiek gaat er op vooruit en soms moet je wel buiten in weer en wind ipv onder een dekentje te kruipen. Teamsport heeft ook zijn voordelen. Zeker als de trainer een kei  is in positief belonen en motiveren, een team zelf laten vechten en voelen hoe het moet, een trainer die samenwerken belangrijker vindt dan winnen. Zijn geduld is eindeloos, ik sta elke keer weer versteld van de variatie in training, van de energie die hij overbrengt op de meisjes. Bewonderenswaardig.


Vorig jaar werd er met één ploeg vrouwenvoetbal gestart, dit jaar zijn ze al met drie teams. Mijn dames voetballen intussen niet meer samen, dus het is een hele puzzel om iedereen overal te krijgen. Maar de voldoening van de dochters, de glimlach na elke match, gewonnen of niet, maakt het de moeite waard.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo