Doorgaan naar hoofdcontent

Een weekendje vol: zweet en tranen

Maar geen tranen van verdriet deze keer. 
Voor de tweede keer namen wij met onze spoedgevallendienst deel aan de 1000km voor Kom op tegen Kanker. Enkele jaren geleden verloor een van onze collega's zijn zoon, en momenteel is een andere collega voor de tweede maal herstellende van deze vreselijke ziekte. 
Gedurende vier dagen wordt er in totaal 1000km gefietst, elke rit vertrekt vanuit Mechelen, om daar 's avonds weer toe te komen. Elke ploeg moet 5000 euro inzamelen dat dan geschonken wordt aan KOTK.

Dit jaar waren er niet één maar twee kersen op de taart: 

Onze collega Jules werd uitgenodigd om samen met Koningin Mathilde het hele gebeuren in te huldigen.



En Geel, onze thuishaven was een middagstop, die middag kleurde het hele centrum ook even geel.



Zondagnamiddag was het mijn beurt om de slotrit te fietsen. 


We vertrokken in Evergem, 


en enkele uren (vijf en half uur, jawel) later werden we hartelijk verwelkomd in Mechelen. 
En ik kan jullie verzekeren, het heeft me wat tranen gekost. Al die supporters die langs de kant staan om iedereen aan te moedigen, leuke spandoeken, schouderklopjes, verhalen van andere fietsers, het samenhorigheidsgevoel van het hele peleton, ik heb meer dan eens een krop moeten wegslikken. 
Ondanks mijn slechte voorbereiding (ik had niet meer dan 60km gereden), werd ik meegezogen door de groep en was de namiddag zo voorbij.
De echte helden zijn natuurlijk de mensen die heel moedig tegen deze vreselijke ziekte vechten, zij beginnen ook onvoorbereid aan een lange rit. En natuurlijk de fietsers die helemaal alleen de 1000km fietsen, dikke chapeau.


Maar ik ben stiekem ook wel fier op mijn prestatie, 125 km op een fiets, daar zou ik ooit eens ferm mee gelachen hebben


Reacties

  1. bravo ... mijn schoonbroer en -zus deden ook mee als de snorrebende

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi initiatief!
    Proficiat!
    Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wauw, knap. En superinitiatief! Mijn vader is ook gestorven aan kanker (al 31 jaar geleden) dus ik vind dit een keigoede actie!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bravo! Ik denk dat het ook al een hele klus is om met een koersfiets en zo'n speciale schoenen te fietsen (al zie ik dat je die op de laatste foto niet meer aan hebt). Dat zou voor mij al een hele beproeving zijn, laat staan 125 km fietsen!
    Zus 1

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Bravo!! En wat ik mij afvraag: deed uw g*t geen zeer na 125km?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahahaha, neen, een goei zeemvel doet wonderen. Mijn ruggeske daarentegen ...

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo