2022

2022 werd een bewogen jaar. Een jaar waarin mijn huwelijk strandde, waar ik stuurloos door het leven ging. Een jaar waarin ik diepe rouw voelde, over alles wat geweest is en alles wat ik nog voor ogen had. Maar ook het jaar waarin ik voelde wat gevoeld moest worden, en weer opstond. Stilaan bouwend aan een nieuw verhaal en vele vormen van liefde. Het jaar waarin ik rust vond. En dat wil ik vooral in 2023 vasthouden. 

Net zoals vorig jaar plaats ik hier een aantal foto's, kleine gelukjes, die ervoor zorgden dat er mooie herinneringen gemaakt zijn. De mindere kwaliteit moet je er maar bij nemen, ik sluit deze momenten in mijn hart.

Dankzij Maison Slash mochten we een review maken over producten van de Bioplanet. We werden verwend met een ontbijtje en kregen een heuse fotoshoot kado. Deze foto is mijn alles, en maakt me instant gelukkig.

Afgelopen jaar doken we regelmatig de natuur in. We gingen als vrijwilligers op pad om dieren over te zetten. Een activiteit waar ik zelfs de dochters 's ochtends niet voor moet oproepen. Gemotiveerd fietsen ze met emmer en fluojasje door het bos om de boswachter te helpen waar ze kunnen.

Net als vorig jaar kiezen de dochters ervoor om niet op verlof te gaan. Wel willen ze samen concerten en festivalletjes bezoeken. Daar zeg ik natuurlijk geen neen tegen. Dit jaar werden er al tickets gekocht voor optredens in kleinere concertzalen, maar ook Na Fir Bolg staat al omcirkeld op de agenda.

Zelfgeplukte bermbloemen, mijn moederhart smelt als de dochters zo thuiskomen.

De Ardennen, een plek waar we ons thuis voelen, en waar we rust vinden. Wandelingen, dieren zoeken, genieten van mooie uitzichten, ... meer moet dat niet zijn.

Er was ook een weekje verlof zonder kinderen. Een weekje dat ik me liet meesleuren doorheen de bergen in Oostenrijk. Met niet meer dan een rugzak bij me, stap voor stap, op naar een volgend doel, onze slaapplaats van die avond. Een reis waar ik net over mijn grens ging, net genoeg om sterker terug te komen.

Dochters, je zou denken dat dat minder pittig is als zonen, maar dan ken je de mijne nog niet goed. Te pas en te onpas vind ik briefjes, tekeningen, mopjes, allemaal kleine gelukjes voor mij.

Ook voor andere zottigheden staan ze paraat. Gaan rolschaatsen tegen slaaptijd, in pyama, dat kunnen ze ook. Met stoepkrijt de oprit van buren versieren, zodat die 's ochtends met een glimlach gaan werken, .... ja, dat zijn de mijne geweest. 

Ik mag in mijn beide pollekes kussen, met die twee dames van mij. Want, ondanks dat ik ze soms wel eens achter het behang zou willen plakken, het zijn echte schatjes.

Ik hoop dat 2023 mag verlopen zoals 2022 eindigde, met veel liefde, rust en kleine gelukjes!