Doorgaan naar hoofdcontent

Vol

Ik ben jaloers op mensen die relaxed door het leven kunnen gaan. Dat lukt bij mij echt niet. Mijn hersenen zijn continu aan het ronddraaien, ze staan geen seconde stil.
Mijn leven is voortdurend één grote puzzel: een job met onregelmatige uren, het huishouden, de weinige vrije tijd, altijd ben ik stukjes op hun plaats aan het leggen. En neem van mij aan dat het een hele grote puzzel is.
Ik heb dan al het grote geluk dat ik huishoudelijke taakjes heel erg lang kan uitstellen. Zo wordt er alleen gewassen (kleding welteverstaan) tijdens het weekend. Strijken in principe ook, maar het gebeurd meer dat er nog een mand staat van de week voordien, waaruit het hoogstnodige uitgehaald is. Herkenbaar? Of ben ik gewoon een luie trees. Maakt niet uit, ik geniet meer van een leuke herfstwandeling dan van een lege wasmand.
Er zijn hier toch nog een aantal projectjes die ik wil afwerken, en daar ga ik me de komende weken extra voor inzetten. Deels omdat het echt wel nodig is (bijvoorbeeld de wintergarderobe van mijn meisjes), deels om ook een beetje rust in mijn hoofd te krijgen. Niet dat ik dan lege gaten in mijn hersenen krijg, want die vullen zich wel snel wel met nieuwe hersenspinsels.
Ik ga jullie zeker niet op jullie honger laten zitten. Binnenkort zullen jullie resultaten te zien krijgen, binnenkort ...

Reacties

  1. Ik verbaas me zeer vaak over wat moeders allemaal gedaan krijgen. Ik zie het mezelf echt niet doen. Dus voor mij ben je sowieso al een heldin ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. heel herkenbaar. ben nu nog thuis van bevalling binnen twee weken terug beginnen werken en ik maak mij er nu al zorgen over.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ehh ja, herkenbaar. Helaas. Ik doe ook veeeel liever iets leuks dan iets in het huishouden, en dat gebeurt dus ook regelmatig. Maar ik blijf daar wel relaxed onder ;-) Een schuldgevoel heb ik er dan weer wel van. Af en toe toch.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. heel herkenbaar :-) in mijn hoofd is het meestal ook chaos, veel te veel willen, maar serieus veel tijd tekort (en zin ook hihi). Geniet maar van de herfstwandelingen, die strijk gaat niet lopen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tuurlijk is dat herkenbaar! Wij werkende moeders hebben niet één job, maar meerdere, en ik krijg het ook maar net rond hier. Puzzelen, ik ken er alles van. "Soms droom ik wel ns dat de puzzel past." dixit Bart Peeters. Mijn geluk is Het Onderwijs :-) Ik ben zowieso op een deftig uur thuis, werk nu deeltijds en kan daardoor mijn schoolwerk doen tijdens mijn vrije uren. Zo blijven mijn avonden en weekends vrij. En ik kan het huishouden ook héél makkelijk laten liggen, zenne! En de puzzel? Die zal wel nooit af geraken ...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Inderdaad ook hier heel herkenbaar hoor. Mijn geluk is ook deeltijds te kunnen werken. Voor mij een zaligheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Héél herkenbaar, maar ik ben dan ook écht een luie trees! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. De woordverificatie voor bovenstaand bericht was trouwens 'sedcalme', hoe toepasselijk!

      Verwijderen
  8. yep ook hier een knik van herkenning!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo