Naadjes en draadjes

Donderdag 19 mei 2012. Een dag waar ik al lang had naar uitgekeken, vol spanning, vol vragen, vol hoop. De dag dat ik 125 km fietste voor Kom op tegen Kanker, helemaal van Wemmel naar Mechelen. Begin januari 2012 kreeg ik een koersfiets van manlief en begonnen mijn trainingen: met de fiets naar het werk (14km heen en 14km terug), af en toe een ritje met de collega's, allemaal voor het goede doel. Ja, ik, die nog nooit verder gereden had dan van hier thuis tot aan het scholeke, ik ben erin geslaagd. Het is me gelukt, en daar ben ik fier op. Alles zat mee: het weer (niet te warm en niet te koud), de wind (uit de juiste richting), de rest van het peleton, de organisatie en niet te vergeten: mijn benen. Het was een hele rit, met af en toe een traan van ontroering, maar vooral veel solidariteit. De supporters aan de kant van de weg, de spandoeken, de toeters en bellen en het applaus aan de finish. Ik voelde me echt een held. Maar het ging niet over mezelf, het ging over alle...

Amsterdam in den boom,  oftwel Eloleo in den boom.  Het blijft nen topper.

Patroontje hier gevonden, klaar op een dik uur, dochter goedgezind naar school.

Morgen viert Kaat haar verjaardag. En bij een verjaardag horen kadootjes. Mijn dochters mogen altijd zelf kiezen wat de jarige liefst zou hebben. Prinsessenkleedjes, knuffelpaarden, ridderkostumekes, alles passeerde hier al de revue. Stokpaarden zijn felbegeerd. Er liggen hier altijd geknipte lapjes te wachten om in elkaar gezet te worden, zodat de stressmomenten de avond voor de feestjes al een beetje beperkt worden. Van het desbetreffende stokpaard ga ik u geen foto tonen. Het werd een rood-paarse variant van deze . Nu dat ik eens op tijd aan het kado begonnen was, zat ik met een ander probleem. De zak vulling was leeg. Ik repte me naar de nabijgelegen stoffenwinkel (als je dat reppen kunt noemen, probeer maar eens tot in Geel te geraken zo rond 14u) en vond er vulling. Niet diegene die ik gewoon was (zo'n witte pluche, die in echte kussens zit), wel een andere. En nog tegen een schappelijk prijske. Ne meevaller, dacht ik nog. Valt me dat effe tegen. Dikke rommel is het....

Misschien heeft u al wel eens gehoord van 'de 1000km van Kom op Tegen Kanker'? Zo niet, even goei vrienden. Ik wist tot over een half jaar ook niet wat het inhield. Onze spoedgevallendienst wil steun betuigen aan alle collega's, families en vrienden die te maken hebben met kanker. Afgelopen jaar werden we hiermee van dichtbij geconfronteerd: een collega verloor zijn zoon en een andere collega werd ziek. En daarom schreven we ons in. Eerst één ploeg, die al gauw verdubbelde, en intussen fietsen al vier ploegen mee. Elke ploeg bestaat uit 8 fietsers die elk afzonderlijk 125 km afleggen, zodat er na 4 dagen 1000 km afgelegd is. We fietsen niet zomaar, elk team zorgt voor 5000 euro startgeld, dat gaat naar kankeronderzoek.* En ik, met mijne grote mond, fiets mee. U fronst nu een wenkbrauw? Begrijpelijk. Ik, die tot een half jaar geleden niet verder fietste dan van hier thuis tot aan het scholeke, ga 125 km fietsen. Een geldige reden om minder te naaien (gelukkig i...

We hebben een tijdje op hem gewacht, maar nu was hij er toch sneller dan gedacht. (Het kon zo op zijn geboortekaartje, maar daar stond gelukkig een ander tekstje op.) Soit, mijn lieve kleine neefje is geboren.  En je kan natuurlijk niet zonder kadootje op bezoek, al is het niet direct mega-origineel, het werd wel met liefde  (en met ne slaapkop, want het was tegen den tijd) gemaakt. Welkom Arthur!