Naadjes en draadjes

Ella en haar jurkjes, het blijft een moeilijk topic.Want het kind heeft karakter. Ik kan me geen makkelijkere dochter voorstellen dan Ella, maar als madam neen zegt, dan is het ook neen. Compromissen kent ze niet. Zo ook niet als het over haar kledij gaat. Gelukkig is er één patroon dat hier al meermaals uit de kast kwam, en waar ze nog steeds zotcontent van is. Tijdens het naaiweekend plande ik een versie in een allernieuwste SYAS. Bijna moest ik mijn plannen staken, in alle hevigheid had ik het verkeerde patroon meegenomen. Maar zoals in elk sprookje, is er steeds wel een reddende engel, zo ook op ons naaiweekend. Veel hoef ik er niet over kwijt. Het patroon werd hier en daar wat vergroot (wegens een groeiende dochter en patroon dat maar tot 10 jaar gaat). En intussen ben ik ook verliefd op de kwaliteit van de stof (als allerlaatste op de wereld waarschijnlijk), wat een zaligheid om te verwerken, en nog meer een zaligheid om te dragen. Ella deed zelf de choreografie van de fotosh

Jawel, jullie lezen het goed, ik ging op naaiweekend en ons moeder ging mee. In mijn kindertijd werd ik verwend door zelfgemaakte kleertjes, ik werd letterlijk grootgebracht met een naaimachine in de buurt. Toch werd de microbe pas later doorgegeven. Zo ergens rond mijn huwelijk kreeg ik het idee om mijn trouwjurk zelf te make n. Een nieuwe naaimachine en overlock zorgenden toen voor een resultaat waar ik nog steeds fier op ben. En zo werd mijn nieuwe hobby geboren. Ook moederlief liet haar machine niet stilstaan. Met ups en downs werd er genaaid, zowel voor kleinkinderen als voor zichzelf. Zeker nu ze mag genieten van haar pensioen. Toen Davina liet weten dat ze een naaiweekend organiseerde, hoorde ik mijn moeder tegen de moeder van een vriendin zeggen dat ze dat ook wou doen. Niet veel later werden er dus twee moeders ingeschreven. Vorig weekend was het zo ver, we trokken naar Westmalle. Het hele weekend hoorde ik zoemende machines, zag ik kledij tevoorschijn getoverd worden, e

Ook dit jaar wordt er weer van Stik Belgique gedaan. Deze keer worden Belgische talenten in de kijker gezet gedurende de ganse maand oktober. Je vindt me niet terug in de wekelijkse blogtoer, maar ik kon toch niet achterwege blijven. Een tijdje geleden vond ik in de koopjeshoek van Veritas een diy-pakketje van Lotte Martens. Het was al eens opengeweest, de verpakking vertoonde hier en daar wat scheurtjes, die mooi met plakband gecamoufleerd werden, maar een deftige inspectie leerde me dat het geheel nog volledig was. Zo belandde er een prachtlapje (met versteviging en al) voor een zacht prijsje in mijn kast. De verpakking en werkbeschrijving werden genegeerd. Ik gebruikte een gratis patroon , wat resulteerde in een prachttas. Dit gebeurde niet zonder gevloek en getorn. De scubastof liet zich gewillig stikken, maar liet hier en daar een welving achter die mij niet zinde. Ook de draagriem werd tot drie keer toe hermaakt wegens te dik voor de glijders, te scheef gestikt, ...

De laatste jaren kreeg ik meermaals te horen: 'Hey, lang geleden, alles goed met jullie?' En dan was mijn antwoord steevast: 'Ja hoor, drukdrukdruk!' En ik deed gewoon druk verder.  Jullie weten wel hoe dat gaat. Twaalf jaar geleden werd ik moeder. We namen een beetje een valse start, maar sloegen ons erdoor. Twee jaar later kwam er een dochter bij. En dan ging het leven in een snelle vaart vooruit. Peuters werden kleuters, gingen plots naar de lagere school en kregen een berg hobby's. Dat in combinatie met voltijds werken in een onregelmatig uurschema en een verbouwing maakten dat ik steeds aan het zorgen, puzzelen en rondrijden was. Zorgen voor de dochters, zorgen voor de was en plas, zorgen voor eten, zorgen voor het hele huishouden.  Eigenlijk vooral zorgen dat het plaatje klopte, dat alle puzzelstukjes op de juiste plaats terechtkwamen. Ik was zo aan het zorgen voor alles, dat ik mezelf vergat. Tot een vriendin op een vrijgezellenavond zich luidop afvroeg waa