Naadjes en draadjes

 Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat. Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken? Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.  De eerste sneakpeek leverde niet echt

 Terwijl iedere naaister een poging doet om hun werk subliem op het net te laten verschijnen, slaag ik er grandioos in om deze stap over te slaan. Hou er dan ook nog eens rekening mee dat ik geen professionele fotografe ben, zelfs verre van, en dat de plaatjes die ik jullie ga tonen geschoten zijn door mijn gsm op verschillende momenten van de dag. Hoera kleurverschillen.  Maar #fuckdenorm, zoals mijn lieve vriendin Sofie van echo_coaching vertelt! Het eerste naaisel van 20204 dat het www bereikt, zal enkel in een paar detailfoto's te zien zijn. Het is dan ook geen wereldschokkend naaiwerk. Ik leende een La Maison Victor (wegens niet meer te verkrijgen in de bib, raadpleegde ik mijn naaivriendinnnen) en maakte van lmvEmile en lmvBrad een geheel, een gehele pyma nogwel. De meeste tijd werd besteed aan het toevoegen van de roze accenten: een zelfgeknipte applicatie in flockfolie, een paspel in de schoudernaden en een roze veter. De ontvanger had maar niet zo luidkeels moeten laten we