Naadjes en draadjes

Ik mag twee mensen onder jullie gelukkig maken. La Maison Victor stelde een patroon ter beschikking, en ik dook zelf nog in mijn voorraadkast om een ongebruikt patroon boven te halen. Speciaal voor jullie. Wat moeten jullie doen? Volger zijn/worden van mijn blog, een keuze maken tussen de twee patronen en een reactie achterlaten met daarin het ultieme patroon voor mensen die niet de ideale maten hebben. Donderdag 1 september maak ik de winnaars bekend. Het blijft nog even nazomeren, dus de patronen kunnen nog dienst doen voor een leuke nazomer!

Naaien voor mezelf, een werkje dat ik steeds van me afschuif. Toen ik van La Maison Victor een patroontje mocht kiezen, kon ik er bijna niet meer onderuit. (bijna, want ze hebben ook schitterende patroontjes voor kinderen). De Emma-dress zou het worden. En wel voor een specifieke reden. Afgelopen zondag stond ik nog eens op het podium met Poppyflower, mijn gipsy-folk-bandje. En dat verdient een nieuw kleedje. Vrijdagavond dook ik in mijn stoffenvoorraad en diepte er een prachtig zwart stofje uit. En ... ik vertrok naar het werk, want naast het optreden stond er een weekendje nachtdienst op de kalender. Zaterdag werd er, nadat ik uitgeslapen was, genaaid dat het een lieve lust was. Dankzij het geweldige patroon en de luxe werkbeschrijving toverde ik in een namiddag een jurk uit een lap stof. Niet te geloven hé! De Emma-dress lijkt misschien niet zo spectaculair, er zijn een aantal details die er een echte feestjurk van maken. Een restje kant op de schouders zorgen voor e

Vorig jaar kwam ik in de kringwinkel een huis tegen, een houten huis, groot genoeg zodat mijn twee dochters ermee konden spelen. Het stond hier een jaar te staan, tot ik vorige week mijn witte lakverf bovenhaalde en het oude bruine huis omtoverde tot een wit fris gebouw.  De meubeltjes komen ook uit de kringloop. Schattige basisstuks vullen het huis. Er is een keuken, eetplaats, salon met piano, bureauruimte, slaapkamer, badkamer met bad en douche en een babykamer.  Uren speelplezier gegarandeerd!

Onze verbouwingen zijn al een hele tijd geleden, de afwerking daarentegen laat nog op zich wachten. Tijd, geld, goesting, allemaal factoren dat het voltooien van de meeste kamers onderworpen zijn aan uitstelgedrag. Onlangs schoot ik toch in actie. Plaats voor plaats ga ik proberen verder te werken, in de hoop dat het hier ooit volledig klaargeraakt. Ik begon met de gemakkelijkste, lees: kleinste, kamer, het toilet. Manlief is een grote muziekfan en om te voorkomen dat mijn huis er gaat uitzien als de jeugdkamers uit het Joepie-tijdperk, plezierde ik hem door het kleinste kamertje in te richten naar zijn interesses. Veel woorden hoef ik daar niet aan vuil te maken. De muren waren snel geverfd, dankzij de grote tegelpartijen. De accessoires waren al langer in huis, ze moesten alleen nog een stamp onder mijn kont krijgen om definitief te worden wat ze zijn. De finishing toutch had dus eigenlijk niet zoveel tijd nodig. Een afgedankte kader, zwarte verf en een stukje kant

Toen mijn schoenen het vorig jaar na vijftien jaar begaven, was ik een beetje ontriefd. Met twee honden in huis (aheum, rond huis, want er komt er geen van de twee binnen) wordt er hier wel wat afgestapt. Te voet naar school, op stap door het nabijgelegen bos, meerdere keren per week wordt er wel een wandeling gemaakt. Dankzij Decathlon heb ik nieuwe schoenen. Ze moesten wel aan een aantal voorwaarden voldoen: ik heb het liefst een hoge schoen, omwille van de stevigheid, liefst met een goede zool voor oneffen, glad en nat terrein en ze moeten waterdicht zijn. In de winkel werd ik bijgestaan door een vriendelijke verkoopster, al was haar hulp niet zozeer nodig geweest. Door de duidelijk indeling en informatie kon ik zelf ook al heel wat info vergaren. Ik pastte en pastte, twijfelde tussen drie paar schoenen en koos uiteindelijk. En ik maakte een goede keuze . Na een half jaar instappen, mochten mijn wandelschoenen voorbije weken mee op vakantie naar Bretagne. We stapten daar

In de vorige blogpost liet ik jullie al een stuk van onze vakantie zien. En hoe goed je dat ook voorbereid en rekening houdt met ieders wensen, het valt altijd even af te wachten hoe kinderen dit ervaren. We hebben de gewoonte om een vakantie-dagboek bij te houden. Elke avond noteren de meisjes in een schriftje de datum, tekenen hoe het weer was, vertellen wat ze leuk en minder leuk vonden en, als ze dan nog zin hebben, maken ze een tekening van die dag. Niet alleen een leuke bezigheid, ook ideaal om te toetsen hoe zij de dag ervaarden. (en handig voor mij om nadien een foto-album te maken) Vorige Kerst vroeg Noor een fototoestel als kado. Na veel wikken en wegen kozen we voor de Nikon Coolpix S33. Dit toestel won het van de anderen, niet alleen om zijn cool uitzicht, wel omwille van de gebruiksvriendelijkheid (extra grote knoppen, eenvoudig menu-systeem, waterproof en shockproof, een must voor kinderen) en ook omwille van zijn 'professionalisme', met name een toestel met op

Zonnekloppen is niks voor ons. Wij kiezen elk jaar een streek uit en gaan op avontuur. Dit jaar kozen we voor Bretagne. Uitvalsbasis was Etables-sur-Mer, een gemeente gelegen aan de Côtes-d'Armor. Elke ochtend vertrokken we met ons rugzakje, naar de meest mooie bestemmingen in de buurt. We wandelden Etables-sur-Mer van La plage du Moulin naar La plage des Godelins. Onderweg kwamen we niet alleen strand tegen, maar doorkruisten we de vallei van de Ponto en aanschouwden we een mooi oud viaduct. We bezochten Cap Fréhel, het meest noordelijke punt van de smaragdkust, en volgden een landloperspad, via rotswanden, granietstenen, grasvelden en heidelandschap, tot aan Fort de la Latte, zo'n vier kilometer verderop. En terug natuurlijk.  Vanop het strand van Arcouest bewonderden we het eiland Ile-de-Brehat. We stapten over de Sillon de Talbert, een schiereiland, dat zich 3 km voortzet in zee. Bij laag tij is er plaats genoeg om te wandelen, als het water opstijg