Naadjes en draadjes

Een paar weken geleden dook ik nog eens in mijn stoffenvoorraad. Ergens in de diepte staken nog twee ribfluweeltjes die perfect waren voor het testen van Lotta , het laatste nieuwe patroontje van Compagnie M. Ik printte, knipte en plakte het patroon, tekende alles over op mijn stof en nog iets later lag er al twee nieuwe rokjes voor mijn dames op tafel. Van die snelheid hou ik echt. Nog leuker is dat het patroon ook beschikbaar is voor volwassen maten, dat wordt zeker één van mijn volgende projectjes.

Dat muziek met de genen mee doorgegeven wordt, kan hier thuis bewezen worden. Dochterlief is net een wandelende muzieknoot. De hele dag door wordt er hier gezongen, gedanst, piano gespeeld, .... Ondanks haar jonge leeftijd kan ze al een hele muzikale cv doorsturen.  Drie jaar geleden startte Noor bij Villanella , een leuk koor dat intussen uitgegroeid is tot drie groepen (kinders-tieners-jeugd),een koor dat al haal wat op haar palmares staan heeft. Intussen is ze nog steeds de kleinste van de groep, maar madam zingt voor tien.   Dit schooljaar mocht Noor een instrument kiezen. Niet makkelijk voor een klein meisje van acht, maar ze wist wat ze wou. Vorige zondag gaf ze haar eerste concertje met haar klas.          Zoals je kan zien, is ze de kleinste van de klas, en heeft ze de kleinste cello. Die is maar net iets groter dan een viool. Zo schattig. En Noor zou Noor niet zijn als ze af en toe een keertje gek doet. Ipv te oefenen, steelt m

Vroeger, in een ver verleden, ging ik naar de muziekschool. Zoals zovele jonge meisjes wou ik ballet volgen. Gracieuze bewegingen, een roze tutu, schoenen waarmee je op je tippen kon staan, geef toe, wie van jullie droomde er niet van? Drie jaar hield ik het vol, drie lange jaren, want om de één of andere reden ben ik niet zo gracieus, en was mijn roze fase plots over. Om ballet te mogen volgen, moest je indertijd notenleer volgen (kwestie van wat ritme de baas te kunnen). Zo gezegd, zo gedaan. En zo werd muziek een deel van mijn leven. Naast ballet startte ik ook met vioolles en een paar jaar later met zangles. Om na een aantal jaren belangrijkere doelen in mijn leven te vinden en de muziek even aan de kant te zetten. Tot begin mei 2014. De moe was al een tijdje in het ziekenhuis en vroeg me, als ze ooit zou sterven, of ik dan voor haar het 'Ave Maria' wou zingen. Vijf minuten heb ik getwijfeld, zou ik het nog wel kunnen, en zou ik het op die moment nog wel kunnen? Natuurli

Patroontjes testen, spek voor mijne bek.  Vorige week rolde hier de Iridisjurk van Sofilantjes van onder de naaimachine.  Iridis is een overslagjurkje, dat zowel in katoen als in tricot kan gemaakt worden. In één avond geknipt en gestikt, alleen het zelfgemaakte baislint zorgde voor een beetje vertraging. Ik koos voor een zacht babyribje van Strass dat hier nog in de kast lag. Dochter 2 is er blij mee (al is het niet af te lezen op haar gezicht),  de versie voor dochter 1 ligt geknipt te wachten.