Naadjes en draadjes

Je kan dat soms hebben, zo een instant crush op een kledingstuk. Zo gebeurde het ook bij het zien van Sara, een jasje uit La Maison Victor. Het bleef op mijn lijstje staan tot aan het naaidagje vorige week. Ik tekende het patroon over,  viste stof en voering uit de voorraad en vertrok. Het leek alleen mijn dagje niet. De lap stof was net te klein. Dan zijn er twee opties, of je rijdt terug naar huis, zoekt in de voorraad naar een groter lap, en begint een halve dag later pas aan je naaiwerk, of je doet een beetje van improvisatie. Het werd optie twee. Een beetje puzzel- en knipwerk (en maar een klein beetje  tijdsverlies) later begon ik te naaien. Wat bleek nu? De paspel die ik bijhad, was net tien cm te kort. Ik liet de moed niet zakken en begon aan de voering. Al gauw merkte ik dat het patroon niet echt klopte. Lag het aan mijn tekenkunsten? Was ik te haastig geweest? Geen idee. Maar mijn naaidag eindigde niet met een jasje, zoals ik gehoopt had. Alles verdween weer in mijn naaidoos

De voorbije weken werd hier vooral gebreid. Hoe verslavend het ook is, af en toe heb ik nood aan een andere creatieve uitdaging. Wekelijks worden hier heel wat citrusvruchten omgevormd tot sap. Eén van de favoriete bezigheden van de dochters, de opkuis niet inbegrepen natuurlijk. Maar in ruil voor de vitamientjes die hier genuttigd worden, ontdoe ik nadien met de glimlach de keuken van alle plakkerige restanten. Om dit ritueel nog iets feestelijker te maken, kocht ik speciaal een karaf en glazen.  Op de website van Feeërieke vond ik een DIY-set , een doos waarin het benodigde materiaal zit om het glaswerk te pimpen. Etspasta, twee glaasjes, een spatel, vinyl en een duidelijke gebruiksaanwijzing. Ik maakte dankbaar gebruik van de bijgevoegde sjablonen (wegens geen cameo in huis en geen zin om zelf te knippen) en ging aan de slag. Het etsen op zich is niet zo moeilijk, je hebt gewoon een beetje geduld en nauwkeurigheid nodig. In een mum van tijd toverde ik mijn glaswerk om tot ee

We zitten met een probleem. Een stijlprobleem. Onvoorspelbare groeispurten, hormonen die hier en daar vormen beginnen af te tekenen, met daarbijhorende pubergrillen, maakt dat de kleerkast van de dochters niet om aan te zien is. Daar waar ik vroeger echte meisjesmeisjes, als in rokjes, jurkjes, strikjes en bijpassende kniekousjes, had, ligt de kast nu vol broeken.  Noor zoekt zich een weg, en grijpt naar skinny jeans, liefst zwarter dan zwart. Ella houdt van zacht en gemak, haar stijl kan je best comfy (als in jogging) noemen. Iets naaien voor de dames gebeurt enkel nog na grondig overleg, en veel eisen. En stijlbreuken. Oh, wat mis ik mijn meisjesmeisjes als het op kledij maken aankomt. Na de zoveelste shopbeurt, had ik me er al bij neergelegd. Iets met 'smaken verschillen' (en soms: 'ik word precies oud') Tot eergisteren. Bij het bekijken van de webshop van een vriendin, meldde Ella dat ze een bloesje gezien had. Frons. Zo eentje dat ze al heel haar leven wou. Fron

Soms zijn patronen zo geweldig, dat je de zelfgemaakte kledij wel de hele dag zou willen aanhouden. En dat gebeurt hier ook. Half november werd Willa gelanceerd. Naar goede gewoonte voorzag Isabel niet één patroon, maar kan je door aankoop van Willa een hele kleerkast vullen. Een salopettejurk, met rimpelrok of a-lijnrok, een jumpsuit, met of zonder colorblock, een lange broek en een longsleeve, gewoon in één bundel. Ik moest dus niet lang nadenken om dit patroon aan te kopen. Er restte enkel keuzestress om te beginnen. Navraag leerde me dat er dringend nood was aan nachtkledij. Restjes stof werden bijeengepuzzeld en geknipt. En dankzij Willa kunnen we nu in stijl gaan slapen. Bedankt Isabel! Patroon: Willa van Bel'Etoile Stof: uit de voorraad. Eerlijkheid gebied me om te zeggen dat het knippen en naaien nog in 2018 gebeurde. Dus ik tel dit nog niet mee in de stoffenstand van 2019.

Ik ben er wat laat mee, maar ik wil deze jaarlijkse traditie niet overslaan. 2018 was een jaar dat me vooral veel rust bracht. Mijn muzikale carrière kent een pauze, mijn bijberoep als lesgeefster werd stopgezet, waardoor ik kon genieten van de tijd die ik plots vrijkreeg. En dat deed deugd. Na jaren mezelf in duizend bochten wringen om de agenda te kunnen volgen, leerde ik omgaan met overschot van tijd. En die tijd nam ik vooral voor mezelf. Onthaasten, zo kan ik het het best omschrijven. Ik leerde om me neer te zetten en te genieten van een boek, deed intussen aan minimaliseren, en maakte zo niet alleen mijn hoofd leeg, maar ook een deel van de kasten. Op die wolk wil ik 2019 gerust verder doorkruisen. Ik ontdekte, bij het maken van dit overzicht, dat mijn camera dit jaar heel weinig gebruikt werd. Dus jullie gaan het moeten stellen met een samenraapsel van foto's van mindere kwaliteit. Gelukkig zijn de herinneringen van de allerbeste kwaliteit. Die pakken ze

Een jaar geleden schreef ik het a l, goede voornemens, niets voor mij. Iets met net iets te weinig karakter. Bloggewijs plande ik wel vier voornemens. Kijken jullie even mee hoe het met deze afliep? Elke maand van selfish sewing doen  Als ik door klik op de tag selfish sewing , kom ik op welgeteld 13 stuks. Hoera dus. Maar als ik ze van dichterbij bekijk, moet ik toegeven dat ik niet volledig slaagde, er zit een breiwerk tussen en ook twee handtassen vallen onder deze tag. Dus dit voornemen wordt weer mee opgenomen voor 2019, in de hoop iets beter te scoren. Mezelf wat meer toe te leggen op het maken van mooie foto's . Oorspronkelijk was het idee: de bijsluiter van de camera uitpluizen en deze ten volle benutten. Blij dat ik dat zo niet in mijn voornemens noteerde. Ik merk al wat vooruitgang in mijn prentjes, al zijn ze verre van perfect. Misschien moet ik me toch maar wat toespitsen op juiste belichting enzo (of gewoon toch maar het boekje lezen) Favorietjes: