Af en toe kunnen ze me verbazen, die dochters van mij. Zo ook vorige week ... Regelmatig staat er een wandeling met de hond op de agenda. Ik zeg regelmatig, gezien de leeftijd van hondlief, onze drukke agenda, het weer, blablabla. Gelukkig is ons buurmeisje ook dol op Arno (onze asielhond luisterde al naar deze naam toen hij bij ons kwam wonen), zodat het beestje meer dan regelmatig getrakteerd wordt op een tochtje door het dorp. Zelf heb ik niet de gewoonte een vaste route te volgen. Leuke plekjes genoeg in ons kleine dorpje. Al tien jaar kuier ik dus regelmatig met de viervoeter, al dan niet in gezelschap van kinderen, door bos, veld, straat, ... Geen paadje is mij vreemd, dacht ik toch. Tot vorige week. Noor houdt van 'geheime paadjes'. Tijdens een fietstochtje trap ik regelmatig door het mulle zand omdat dochterlief weer een zin heeft om achterdoor te rijden. Wat niet steeds zo makkelijk is, met de twintig-kilo-wegende dochter 2 achterop, maar kom, we