Naadjes en draadjes

Toen Isabel en Sofie hun wedstrijd lanceerden, begonnen er in mijn hoofd allerlei radertjes te draaien. De jongste dochter kon best een update van haar garderobe gebruiken. En om te voorkomen dat deze queen of the bad taste als een clown aan de schoolpoort staat, maakte ik een capsule closet. Herkennen jullie de patronen die ik gebruikte? Ik had wel een plan. Maar daar sta je dan, boven op het plat dak, tussen de buien door, instructies te geven aan de dochter. Wie er ook serieus geïnteresseerd was, was de kat. Ondanks mijn gepssst en gekssst besloot deze om gewoon deel uit te maken van het decor. Daar ging mijn ideale foto. Mijn favoriete naaisel is de bomberversie van de Isa. Weliswaar zonder sluiting, op vraag van de dochter, die het altijd warm genoeg heeft en nooit een vestje sluit. Ik twijfelde tussen twee stoffen en besloot ze beiden te gebruiken. Zo kan het vestje ook binnenstebuiten gedragen worden. Nu ik de tetrisfoto herbekijk, merk ik dat er zelfs dri

Voor de derde keer haalde ik het patroon van de Ethan bag boven. Want net zoals haar zus , wou Ella een logeertas. Alhoewel ik van uitdagingen hou, is het soms ook leuk om iets voor een derde keer te maken. Easy sewing. En een contente dochter. Stof: Kwantum Patroon: Ethan Bag, inmiddels niet meer te verkrijgen, maar in Mijn Tas staat een exemplaar dat hier heel erg op lijkt. Stoffenstand 2019: 50 in, 68 uit

Het leven is aan de rappen! Zeker als het de nieuwe collectie van SYAS betreft. Her en der verschenen sneakpeaks, en terwijl ik bij vorige collecties veel schoons zag passeren maar toch iets te lang treuzelde, liet ik deze keer geen kans voorbijgaan. Ik scoorde het (wat mij betreft) schoonste stofje van de hele collectie. En niet alleen wonderschoon, ook superzacht en nog meer superlatieven. Eens in je bezit, zijn er twee opties: de kast in om te koesteren en er niet in durven knippen, of meteen verwerken. Ik koos voor het laatste. En laat dat meteen de beste beslissing van de voorbije maand zijn. Mijn zomervita kreeg een herfstversie. Perfecte match, die stof en dat patroon.   Poseren blijft voor mij een serieuze opdracht. Of neen, foto's van mezelf bekijken en dan kiezen welke ik openbaar toon, dat is nog lastiger. Als het aan mij lag, verschenen ze allemaal zonder hoofd. Maar daar hebben jullie natuurlijk ook niet zoveel aan. Dus spam ik jullie even met mijn beste

Niet zo erg als hersenen die niet meewillen. Ik had nood aan afleiding. Liefst iets nuttig. Iets dat je zag groeien en toch relatief snel resultaat gaf. Dankzij Katrienette haar gratis patroon vond ik weer de weg naar mijn naaimachine. Niks freestylen, gewoon stap voor stap de beschrijving volgen. Met een prachtig resultaat. Satisfying, zou de puberdochter zeggen. Een lap nepleer werd doorstikt, het oogt zo net iets minder saai.  Kamsnaps vervangen de voorgeschreven sluiting (mijn god, geen idee waarom ik dat ooit in huis haalde, die voorraad geraakt in een mensenleven niet opgewerkt), en houden het wonder boven wonder nog steeds vol. Ook de versteviging werd aangepast aan de resten uit mijn voorraad, kwestie van meer plaats te krijgen in de kast. Dank u, Katrien, voor de duidelijke werkbeschrijving. Net wat mijn hersenen nodig hadden afgelopen weken.   Patroon: Briletui Katrienette Stof: voorraad Stof 2019: 44 in, 66 uit (36 verwerkt,

Het was hier stil, niet gepland. Een bewuste stilte.  Niet dat ik er zelf voor koos. De tijd had me ingehaald. Ik stond op de pechstrook en kon alleen maar verbijsterd kijken naar alles en iedereen die me voorbijstak. Het deed pijn. Eerlijk gezegd voelde ik mezelf altijd een sterke madam, en stiekem was ik daar ook wel een beetje fier op. Het huishouden, werken in een onregelmatig uurrooster, twee opgroeiende dochters, vele hobby's, en dan nog hier en daar vanalles willen meepikken. Lekker druk, maar ik genoot er ook wel van. Maar begin dit jaar veranderde dit. Mijn werk deed ik de voorbije 20 jaar met hart en ziel, met veel enthousiasme en plezier. Maar meer en meer begon het een opgave te worden. Mijn collega's zullen dit niet meteen gemerkt hebben, maar het vrat zoveel energie dat ik thuis minder begon te functioneren. Ik kon het nog wel hoor, opstaan, iedereen klaarmaken voor school, boodschappen doen, eten maken, wat smalltalk hier en daar, .... Maar eenmaal dit gedaan