Naadjes en draadjes

Mijn vorige 'werk'tas was dringend aan vervanging toe. Dus ging ik op zoek naar een patroon dat aan de vereisten voldeed: voldoende plaats om brooddoos en fruit mee te nemen, apart zakje voor mijn tikkaart en sleutels en een draagriem voor over de schouder. De zoektocht leverde twee opties: De Stinger , een handige tas en gratis patroon van Girls in Uniform en Zijzaak, de tas uit Zo Geknipt 2.  Het internet werd afgeschuimd naar foto's en commentaren (echt, ik heb nog nooit zo lang en deftig referenties gezocht) Iets later zag ik op IG een prachtige versie van de Zijzaak passeren en de keuze was gemaakt. Het boek werd ontleend in de bib, bij Huis van Katoen vond ik de perfecte stofjes en ik vertrok op naaiweekend, overtuigd om naar huis te keren met de tas van mijn dromen. Er werd geknipt, versteviging gestreken, genaaid en ondanks vele commentaren op het www, volstond de werkbeschrijving om mijn tas zonder problemen in elkaar te krijgen. Enkel op het einde werd er gevl

Bij verjaardagen horen kadootjes. De laatste jaren voerden we een nieuwe traditie in. Onze meisjes kiezen wat ze willen doen die dag. We delen dus niet enkel pakjes uit, ook ervaringen. Omdat we in het dagdagelijkse leven niet zo meedoen aan commerciele toestanden, waren de meisjes het snel eens. De dames beslisten unaniem om op uitstap te gaan naar Superjump , een trampolinepark. Nu moet je weten dat dit mijn 'worst nightmare' is. Ik ben allergisch voor ruimtes waar kinderen luidkeels gillend rondhollen en waar garantie slechte muziek te luid door de boxen schalt. Je kan dit vergelijken met binnenzwembaden, schoolrefters en binnenspeeltuinen. Neem dan nog mijn beroepsafwijking bij (ik zie overal gebroken armen en benen, also de worst nightmare), dus ik moet jullie niet vertellen dat ik even moest slikken toen ze dit meedeelden. Mijn hel! De dochters ompraten was een optie, maar die werd niet benut, je kan toch geen verjaardagskado weigeren? Puppyblikjes en de mededeling dat

Er was eens een plan en washable paper. Enkel de zoektocht naar het juiste patroon duurde wat langer. Gelukkig bood Libelle onlangs een gratis patroon aan. En dan nog wel ééntje uit 'Mijn Tas' van Elisanna. Daar moest ik niet lang over nadenken.  Een dik uur (en heel wat gevloek, want probeer washable paper maar eens te keren) later, lag mijn nieuwe tas klaar.  De restjes van de stof en voering werden omgetoverd tot een meeneem-notablok-hoesje van dezelfde ontwerpster. Perfecte match!  Ondanks blinkende oogjes, blijft deze tas ééntje voor mezelf! Dus lieve dochters: afblijven geblazen! Lezers met een deskundig oog merken dat ik de laatste stap bij het maken van de tas niet uitvoerde. Het washable paper is iets te stug om hoekjes te maken en om te plooien, dus dit werd vakkundig genegeerd. Maar het maakt mijn tas niet minder stijlvol! Patroon tas: uit 'Mijn tas 2', onlangs gratis in Libelle Patroon hoesje: gratis handleiding op de blog van Elisa

Zondag, rustdag. En dat is iets wat ik lang negeerde. Dankzij mijn wisselend uurrooster (1 op 2 weekends ben ik van dienst) en de vele hobby's van de rest van het huishouden, is zondag dikwijls een dag waarop er rondgereden wordt, klusjes gedaan worden, nog een bergje strijk verzet wordt, kortom, allesbehalve een rustdag. Er wordt wel regelmatig gezegd, vandaag hou ik zondag, soms zelfs op weekdagen, maar een immer overvol hoofd zorgt ervoor dat ik toch weer iets ga doen. Het laatste half jaar, leerde ik veel. Een bijberoep on hold en een muziekgroep die even stilligt, maakt dat ik plots veel tijd over heb. En ik moest het leren. Leren stilzitten, leren niksdoen, leren tijd hebben. Vandaag hielden we dus luie zondag. Als ik nu rond mij kijk, zie ik een tafel vol snippers, van de dochters die een collage aan het maken zijn. Er staat nog was en strijk, er ligt stof te wachten om geknipt te worden, maar het deert me niet. Vandaag geniet ik van een vrije zondag, een snipperdag. En d

Vorige week stond er een trouwfeest op de agenda. Daags voordien stond ik een beetje wezenloos voor de kleerkast. Ik nam mezelf in januari voor om niet meer te gaan winkelen tot ik een paar kilootjes minder zou wegen. Intussen vond er ook grote kuis plaats in de nog aanwezige kledingstukken, dus daar stond ik dan. Wezenloos. Voor een bijna lege kleerkast. Want er waren geen aantal kilootjes minder, integendeel. Dus er werd ook niet geshopt.  Soms zou ik zo graag gezegend zijn met net iets meer karakter, net iets meer ambitie. En net iets meer doorzettingsvermogen, zodat mijn dieet langer duurt dan een halve dag. Ik herinnerde me dat ik een lap stof kocht onlangs, dat ik enkel twijfelde over welk model het zou worden, dat ik raad ging vragen aan de dames op naaiweekend en dat dan ook weer vergat (jawel, weer die ambitie). Diezelfde lap stof werd op zaterdagvoormiddag een kleed. Zo fier en zo blij dat ik was, dat ik aangekleed naar het feest kon, zo triest word ik bij het zien van de

Toen Isabel onlangs testers zocht voor haar damespatroon, twijfelde ik geen seconde. De kinderlijfjes hier ten huize kregen een groeispurt, waardoor ik op zoek moet naar nieuwe patronen. De Isa voor dames kwam dus als geroepen. Het is niet zomaar een sweater, de getailleerde snit, afgeronde halsboord en raglanmouwen zorgen voor een supervrouwelijk patroon! Ik maakte niet één, niet twee, maar drie versies. Dankzij de vele opties zou ik er nog honderd verschillende kunnen maken, echt waar. Spijtig genoeg hou ik niet zo van bandwerk, en zijn de kasten van de dochters intussen gevuld genoeg. Ik begon met de croptop-hoodie, volledig puberproof! De werkbeschrijving loodst je naadloos doorheen het hele V-proces. Ik voerde de kap met dezelfde stof als de V, waardoor het een speelse sweater werd. En meteen kreeg ik (en vooral Isabel) het schoonste compliment: Mama, dit is het allermooiste dat je ooit voor mij gemaakt hebt! (of zegt dit meer over mijn vorige naaisels?) Er volgde ee