Ik ging op naaiweekend en nam mee ... de mama!

Jawel, jullie lezen het goed, ik ging op naaiweekend en ons moeder ging mee.
In mijn kindertijd werd ik verwend door zelfgemaakte kleertjes, ik werd letterlijk grootgebracht met een naaimachine in de buurt. Toch werd de microbe pas later doorgegeven. Zo ergens rond mijn huwelijk kreeg ik het idee om mijn trouwjurk zelf te maken. Een nieuwe naaimachine en overlock zorgenden toen voor een resultaat waar ik nog steeds fier op ben. En zo werd mijn nieuwe hobby geboren.
Ook moederlief liet haar machine niet stilstaan. Met ups en downs werd er genaaid, zowel voor kleinkinderen als voor zichzelf. Zeker nu ze mag genieten van haar pensioen.
Toen Davina liet weten dat ze een naaiweekend organiseerde, hoorde ik mijn moeder tegen de moeder van een vriendin zeggen dat ze dat ook wou doen. Niet veel later werden er dus twee moeders ingeschreven.

Vorig weekend was het zo ver, we trokken naar Westmalle. Het hele weekend hoorde ik zoemende machines, zag ik kledij tevoorschijn getoverd worden, en ik genoot. Van de rust, van de tijd die ik ongestoord kon indelen (ik ontsnapte zaterdagavond even voor een optreden van Vive La Fête, hemels gewoon) en de toffe babbels aan de naaitafel.
Ik plande een aantal projectjes, begon aan alles, maar spijtig genoeg raakte er niets volledig klaar. Er is dus nog werk aan de winkel.

Wat wel klaar raakte, waren de ritstasjes die we als verrassing voor elkaar maakten. Naar goeder gewoonte uit restjes stof. We speelden een beetje vals, mijn moeder en ik. Want zij maakte nog nooit zo een tasje. Ik maakte de twee ritstasjes vooraf. En ik leerde haar ter plaatse hoe ze er nog ééntje moest maken. 

De titel van mijn blogpost deed jullie misschien denken dat ik nog het een en ander te vertellen had over mijn moeder. Dat is eigenlijk nie zo. Ik kan alleen maar zeggen dat zij wel haar naaisels afkreeg. En dat het zeker voor herhaling vatbaar is, zo moeders meenemen. Quality-time voor allebei.

Bedankt Davina voor het organiseren van dit fijne weekend. En om ons te voorzien van een rijkelijk gevulde goodiebag.

Ook dikke merci voor alle gulle gevers!
Babarum - Bel'etoile - Braspenninckx naaimachinekliniek - Coffee and thread - Costur Art - De Banier - Eef Theys - Fabricated - Fairytailors - Feeërieke - Iris May - La Maison Victor - Lannoo - Miss Pixie - Olive - Pieke Wieke - Poppy - Lotte Martens - Sansahash - See you at six - Spoonflower - Stoffengalerij - Stoffenkamer - Stoffenstraat - Thread Theory - Waffle patterns

Stof 2018: 20 in, 50 uit

Ook een beetje Stik Belgique

Ook dit jaar wordt er weer van Stik Belgique gedaan. Deze keer worden Belgische talenten in de kijker gezet gedurende de ganse maand oktober. Je vindt me niet terug in de wekelijkse blogtoer, maar ik kon toch niet achterwege blijven.

Een tijdje geleden vond ik in de koopjeshoek van Veritas een diy-pakketje van Lotte Martens. Het was al eens opengeweest, de verpakking vertoonde hier en daar wat scheurtjes, die mooi met plakband gecamoufleerd werden, maar een deftige inspectie leerde me dat het geheel nog volledig was. Zo belandde er een prachtlapje (met versteviging en al) voor een zacht prijsje in mijn kast.

De verpakking en werkbeschrijving werden genegeerd. Ik gebruikte een gratis patroon, wat resulteerde in een prachttas. Dit gebeurde niet zonder gevloek en getorn. De scubastof liet zich gewillig stikken, maar liet hier en daar een welving achter die mij niet zinde. Ook de draagriem werd tot drie keer toe hermaakt wegens te dik voor de glijders, te scheef gestikt, ... (hiervoor kocht ik nieuwe zwarte scubastof, het lapje Lotte Martens was net te klein om anderhalve meter riem te voorzien)

 

Ondanks alles ben ik blij met het resultaat. Een simpele handtas, net groot genoeg voor wat persoonlijke bezittingen, meer moet dat niet zijn.
En met een Belgisch stofje!

Stof: Diy-pakket van Lotte Martens, aangevuld met scuba uit Kwantum,
Fournituren: Huis van Katoen
Patroon: Lilac Mini Messenger (gratis internetpatroon)

Stof 2018: 20 in, 47 uit

De rustigste september ever!

De laatste jaren kreeg ik meermaals te horen: 'Hey, lang geleden, alles goed met jullie?' En dan was mijn antwoord steevast: 'Ja hoor, drukdrukdruk!' En ik deed gewoon druk verder. 
Jullie weten wel hoe dat gaat. Twaalf jaar geleden werd ik moeder. We namen een beetje een valse start, maar sloegen ons erdoor. Twee jaar later kwam er een dochter bij. En dan ging het leven in een snelle vaart vooruit. Peuters werden kleuters, gingen plots naar de lagere school en kregen een berg hobby's. Dat in combinatie met voltijds werken in een onregelmatig uurschema en een verbouwing maakten dat ik steeds aan het zorgen, puzzelen en rondrijden was. Zorgen voor de dochters, zorgen voor de was en plas, zorgen voor eten, zorgen voor het hele huishouden. 
Eigenlijk vooral zorgen dat het plaatje klopte, dat alle puzzelstukjes op de juiste plaats terechtkwamen. Ik was zo aan het zorgen voor alles, dat ik mezelf vergat. Tot een vriendin op een vrijgezellenavond zich luidop afvroeg waar die spontane, vrolijke flapuit, het feestbeest van weleer gebleven was. Ik nam het haar kwalijk, liet een traan, was zelfs een beetje boos om deze opmerking. Langzaamaan begon ik te beseffen dat ze gelijk had. Het moederschap had me veranderd, ik nam mijn verantwoordelijkheden heel serieus, zelfs te serieus, en vergat te genieten. En erger nog, ik miste mijn vrolijke versie, dat feestbeest ook.
Het werd een heel proces, iets dat een paar jaar duurde, eentje met vallen en opstaan. Leren neen zeggen, niet alleen tegen de buitenwereld, maar ook aan mezelf. Leren keuzes maken in plaats van alles te willen doen. Leren mezelf niet zoveel druk op te leggen.
Ik maakte tijd voor kleine dingen, laste verplichte rustmomenten in en stond mezelf toe om eens 'niks' te doen. Ik waakte over mijn slaappatroon en creëerde plaats in mijn hoofd door het hele huis te minimaliseren.
Half augustus begon ons verlof, we trokken naar Frankrijk, genoten van het mooie weer en gunden ons bij thuiskomst nog een paar extra 'niks'dagen. Hobby's in een uurrooster gegoten, boekentassen in orde gemaakt en ik liet alles gebeuren. 
Dat alles maakt dat deze september de rustigste en makkelijkste maand ever werd. Ondanks de start van het schooljaar, van de vele muzikale en sportieve nevenactiviteiten van de dochters.
Het zat allemaal in mijn hoofd, dat druk bezig zijn. 
Het is een slappe koord tussen inspanning en ontspanning, waar vooral voldoening overheerst.
En het is die voldoening die me nu rust geeft.

Voetbaldochters

Sinds begin dit schooljaar mag ik mezelf voetbalmoeder noemen. Begin van de zomer werd er een meisjesploeg gestart in de buurt, manlief wreef zichzelf in de handen en ik, ik gaf toe. Sporten is gezond. Een beetje teamspirit ook. Dus sinds een paar weken staan wij wekelijks langs de zijlijn toe te kijken hoe onze dames het veld overhuppelen, de bal proberen af te snoepen bij hun tegenstander, verdedigen, lopen, en vooral genieten. Tot nu toe wonnen ze nog geen enkele match, maar dat maakt het voor hun niet minder plezant. Hun trainers weten hen te motiveren, en doen elk kind geloven in zichzelf, mooi om te zien.
Vestimentair zijn voetbaloutfits verre van hip. Mijn haar gaat recht omhoog staan als ik de dames zie rondlopen in hun tenu. Ik plande dus om een sportpak te naaien voor hen. De testersoproep van Beth kwam net op tijd. Vorige week lanceerde ze het Alisweatshirt. Ik naaide er een paar weken geleden eentje. En om het plaatje af te maken, kreeg Ella een bijpassende broek.
Zo kan ze in stijl met de buurtjongens mee gaan voetballen.

Het Alisweatshirt is een klein beetje oversized. Het gaat van XXS tot XXL. Ik waagde het erop om voor Ella de XXS te maken. De mouwen werden een klein beetje ingekort, het geheel is nog aan de ruime kant, maar daar trekt mijn voetbalster zich niks van aan. 

patroon shirt: Alisweatshirt  van Sewdiy
stof sweatshirt: Chat Chocolat
stof broek: De Stoffenstraat Kasterlee

Stof 2018: 19 in, 46 uit

Sem

Het werd weer uitstelgedrag, dat babybezoek van Sem. Zelfs zo uitgesteld dat hij intussen al één jaar oud is. Om dat te vieren, gingen we niet gewoon op bezoek, nee, we deden van glamping. Zomaar, bij hem in de tuin. We vierden babygeluk, vriendschap en het einde van de zomer. En dankzij het nazomerweer werd het een prachtig weekend.
Ook uitgestelde bezoekjes verdienen een zelfgemaakt kado. Deze keer combineerde ik een patroon uit de lente van 2007 en een stofje uit de restjeshoek van een naaiweekend. Perfecte match.

Patroon: Ottobre lente 2007
Stof: restje
Fournituren: Huis van Katoen

Stof 2018: 17 in, 44 uit

Ik breide een trui!

Jawel, ik herhaal: Ik breide een trui!
Niet zomaar een trui. Ik breide de Tara-mini, een breipatroon te vinden in de allereerste Fibre Mood. Onlangs schitterden ze met het (gratis) Frances-patroon, nu maken ze iedereen blij met hun nieuwe magazine, waar twaalf naai- en vier breipatronen in te vinden zijn.

Ik werd instant verliefd op de Tara, perfect gerief voor de oudste dochter.
Een beetje rechts, een beetje averechts, dat lukt nog wel. Maar verder dan een sjaal ben ik eigenlijk nog nooit geraakt. Tot nu dus. Het patroon wordt fijn beschreven en het lukte me dus werkelijk om een trui tevoorschijn te toveren. Breien met priemen nr 8 gaat vooruit als een trein. Ideale vakantiebezigheid.  
Wol zocht ik op zolder bij mijn moeder (daar ligt trouwens wol om mijn dochters tot hun achtiende verjaardag van truien te voorzien).
Ik gebruikte als basis Malou Light van Lang Yarns, een baby alpaca, een superzacht wolletje.
Om niet meteen aan een groot werkstuk te beginnen, maakte ik dus de Tara-mini. En Noor werd het gelukkige slachtoffer.

Omdat haar lijf hier en daar al een groeischeut vertoonde, verwacht ik binnenkort nog een groeispurtje. Zodoende verlengde ik de mouwen van het oorspronkelijk patroon wat, zodat de trui zeker niet ongedragen blijft. De trui is verre van perfect, mijn breiskills kunnen zeker nog wat bijgeschaafd worden. Maar ik ben fier op mijn breisel.
En de dochter zelf is in haar nopjes, ze wil in de trui blijven wonen!

Hoera voor Fibre Mood, hoera voor mezelf!

Meer inspiratie nodig? Kijk dan even op de Linkparty!

Big Hawk Boekentas

Op mijn eindeloze to do lijst stond een boekentas. Maar wegens geen interesse van de dochters, en mijn ook eindeloos uitstelgedrag bleef die dus ergens onderaan bengelen. Tot Piekewieke testers zocht voor haar nieuwe patroon, de Big Hawk. Het ideale moment om van lijstjesschrapperij te doen.

Lieve maakte een prachtig patroon, met een nog voorbeeldigere handleiding. Stap voor stap word je door het patroon geloodst. Ik leerde over verschillende verstevigingen, over hoekjes en kantjes en kon tussendoor niet genoeg krijgen van mijn naaisel en alle leuke details.

 

Om mijn kastinhoud te doen dalen, zocht ik daar matchende stofjes en leertjes. Ik vond er ook een deel van de fournituren en kon meteen beginnen. Tot ik bij een item kwam dat niet in mijn voorraad aanwezig was. Gelukkig is er Huis van Katoen, niet zo ver hier vandaag, die dan ook nog gewoon op donderdagavond open is. Dank u, Marlies, voor die luxe!

 

Het maken van een tas is niet persé zo moeilijk, toch maakte ik het mezelf niet altijd makkelijk. Af en toe wil ik een keer mijn eigen zin doen, en dan wringt het. Waarna mijn découvitje overuren draait.
Er zitten hier en daar nog foutjes, misschien dat ik me binnenkort toch maar eens waag aan een rondje tornen.

In ieder geval is de Big Hawk een prachtige boekentas, die evt. zelfs dienst kan doen als laptoptas. Lieve maakt het je dubbel zo makkelijk, je kan de fournituren als pakket aankopen, zodat je niet naar de winkel hoeft. Ik knipte een avondje en naaide twee avonden. Dus jullie hebben nog tijd genoeg om klaar te raken tegen 3 september!


patroon: Big Hawk Boekentas
Stof: eigen voorraad

Stof 2018:17 in, 43 uit