Nog voor je aan kinderen begint, droom je al over hoe hun leven er zal uitzien. Over waarden en normen, over uitstappen en hobby's, over dagdagelijkse taferelen. Zo ook bij mij.
Mijn kinderen zouden worden ondergedompeld in muziek, overladen worden met knuffels, alle eten lusten, graag buitenspelen, noem maar op. Er was één ding dat ze nooit van hun leven zouden mogen. Voetballen. Op één of andere manier heb ik een afkeer van voetbal. Het doet met denken aan een bende huppelende kinders op een plein, zoekend naar de bal, gillende ouders naast de lijn, een tegenpartij die kinderen luidop beoordeeld over hun onkunde, trainers die zo luid roepen dat hun woorden vergezeld zijn van speeksel, weekends doorbrengen in een cantine, roycosoep met beschuit, en chips na elke voetbalpoging ... Neen, dat strookt niet met mijn waarden en normen..
Wat was ik blij toen ik voor de tweede maal een dochter op de wereld zette. Geen voetbal. Dacht ik.
Tot vorig jaar. Toen stond er hier een thuis te bedelen, want voetballen, dat wou ze doen. Er werd gefronsd, lacherig over gedaan, maar haar besluit stond vast.
Sindsdien ben ik dus een voetbalmoeder. Twee maal per week training, zaterdag match, en nog één extra techniektraining per maand. Er kruipt heel wat tijd in. Verplaatsingen naar tegenstanders, een paar machines was per week extra, een moeder kan wat lijden. Ik moet toegeven,de grootste inspanning wordt niet door mij geleverd. De wederhelft neemt het hele voetbalgebeuren op zich. Hij is dan ook hun grootste supporter. Al ben ik wel fier op mijn dames natuurlijk.
Schoorvoetend moet ik dus toegeven dat dit wel een fijne keuze was. Sport is een uitlaatklep, je kan je hoofd leegmaken en jezelf enkel en alleen concentreren op het spel, je leert jezelf en je grenzen kennen, je fysiek gaat er op vooruit en soms moet je wel buiten in weer en wind ipv onder een dekentje te kruipen. Teamsport heeft ook zijn voordelen. Zeker als de trainer een kei is in positief belonen en motiveren, een team zelf laten vechten en voelen hoe het moet, een trainer die samenwerken belangrijker vindt dan winnen. Zijn geduld is eindeloos, ik sta elke keer weer versteld van de variatie in training, van de energie die hij overbrengt op de meisjes. Bewonderenswaardig.
Vorig jaar werd er met één ploeg vrouwenvoetbal gestart, dit jaar zijn ze al met drie teams. Mijn dames voetballen intussen niet meer samen, dus het is een hele puzzel om iedereen overal te krijgen. Maar de voldoening van de dochters, de glimlach na elke match, gewonnen of niet, maakt het de moeite waard.
