Rugzak, rugzak!

Soms vallen puzzelstukjes in elkaar. Dat gebeurde ook toen ik haar deze mooie rugzak zag maken. Plots wist ik waarom ik al zolang een kinderdekbed bewaarde bij mijn stofjes. Het werd gewoon zolang bewaard tot het terug hip was!
Toen ik de stof bovenhaalde, viel het wat tegen, de tekeningen waren net te groot om te gebruiken in het rugzakje. Dus knipte ik de mooiste prenten uit en ging op zoek naar bijpassende stof in mijn voorraad. Blauw is mijn minst favoriete kleur, dus moest ik het doen met het enige lapje zachte badstof. Deze werd deftig verstevigd en voila, een knuffelzacht rugzakje werd geboren.

 

 

 

Net zoals bij de meeste van mijn naaisels, slaag ik erin om hier en daar een eigen kronkel toe te voegen of weg te laten. Deze keer verstevigde ik de riempjes extra voor extra draagcomfort (god weet waarom, net alsof een kleuter bakstenen gaat meezeulen, maar kom), waardoor deze iets te stijf zijn. En ik liet de gespen van de draagriempjes achterwege, waardoor ik nu twijfel over de lengte ervan. Te laat allemaal, het rugzakje staat klaar om kado te doen, hopelijk is de ontvanger even content als ik.

Stof: uit de voorraad
Patroon: GRATIS patroontje 'My first backpack' van IrisMay

Stoffenstand 2019: 22 in,  21 uit

Lila

Het iets minder warme weer deed me verlangen naar een warme trui. Zo eentje waar je in kan verdrinken, die knuffelzacht is en die je nooit meer wil uitdoen.
Wel, zo een trui lag er hier te wachten, netjes gebreid, een klein beetje avontuurlijk geëindig en daardoor weggelegd, wachtend op de finishing touch! Wat een winterwerkje ging worden (jaja, voorgaande dateert van ergens in november), werd dus een lente-opdracht.
Vandaag presenteer ik jullie mijn Lila, uit de tweede editie van Fibremood.

Ik leerde breien in het vierde leerjaar, bij juf Mariette. Je weet wel, rechts en averechts, met veel steken die vielen en dan door de juf met veel geduld weer opgehaald werden. Een lap met veel wit een rood, en vooral veel gebroddel. Veel verder dan dat raakte mijn opleiding (in breien dan) niet.
Er werd de laatste jaren wel meer gebreid hier thuis, maar veel verder dan een sjaal of een dekentje geraakte ik niet.
Fibremood bracht daar verandering in. De grote wolzolder bij ons mama en wat lef, meer was er niet nodig om aan hun breipatronen te beginnen. Afgelopen zomer toverde ik een mini-Tara uit mijn priemen. En het resultaat gaf zoveel voldoening dat de breimicrobe mij te pakken kreeg.
In tegenstelling tot het naaien, waarbij je meestal toch wel snel resultaat ziet, is breien eerder een zen-moment. Het ritmisch tikken van de priemen, het zien onstaan van een patroon in je werk (vooral bij deze trui, wonderbaarlijk mooi), naald voor naald je werk zien groeien, echt relaxerend.

Lila is een oversized model. Laat u vooral niet afschrikken door het motief aan de voorkant, de uitleg in het boekje is zo helder dat je zonder problemen na een paar naalden doorhebt hoe de volledige trui gemaakt wordt.
Bedankt Fibremood, om me een breiboost te geven.

 

Wol: Zolder van de mama
Patroon: Lila uit Fibremood 2/2018

Weer een kadootje!

Naar jaarlijkse traditie krijgen jarige petekindjes zelfgemaakte kadootjes. Dit jaar had ik heel wat plannen, maar ik stond een beetje in overleefmodus en deed weer van deadlinesewing. Na het maken van de tipi wordt het moeilijker om mezelf te overtreffen. Al heb ik nog wel iets leuks in petto, ooit.
Deze keer mocht Wolf van Zonen09 eindelijk uit de kast. Ik kocht het patroon enkele jaren geleden, intussen zijn de dochters groter dan de voorgeschreven maten. Gelukkig zijn er dan petekindjes.

Ik rommelde in de stoffenvoorraad, en niet veel later lag er een nieuwe pyama klaar. Niet alleen voor Jules, ook voor zijn pop. Instant liefde, al zeg ik het zelf!

Patroon: Wolf van Zonen09
Stof: voorraad

Stof 2019: 22 in, 18 uit

Sewchallenge

Sew Challenge, ik ben fan. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik het mezelf moeilijk maak. Ik kreeg dus drie criteria van Delphine, drie waarvan ik echt stond te kijken, zo origineel.

- maak iets voor jezelf (want je staat meestal mooier met de stukken die je zelf maakt dan je zelf denkt)
- maar laat je dochters beslissen wat je maakt en met welke stof 
- gebruik ergens op je stuk een steek die op je machine zit maar die je nog nooit (of toch bijna nooit) gebruikt
 
Toch deden deze criteria mij zweten, wetende dat de smaken van dochter 1 en dochter 2 zo immens verschillen. Ondanks dat, waren ze het verbazend snel met elkaar eens. Een jumpsuit zou het worden.
Gelukkig staat er in de laatste FibreMood een ontzettend mooi broekpak, waar ik nog niet durfde aan te beginnen. Ik moest dit voorjaar een beetje wennen aan de mode. Mijn kleerkast bestaat vooral uit skinny's, topjes en vestjes. De iets ruimere modellen passen steeds mooi bij anderen, maar doen mij enkel fronsen voor de spiegel en snel terug achter het gordijn kruipen om weer mijn gewone plunje aan te trekken. Dus naaien voor mezelf blijft een moeilijk topic. Iets met een haat-liefde verhouding met mijn lijf. Besluiteloosheid is dan nog een minder goede eigenschap van mij. Het kiezen van een patroon was stap één, de juiste stof was een ander paar mouwen. Examens, verschillende hobby's en activiteiten in het weekend, vakantie voor de dames terwijl ik een nachtweek had, en een naderende deadline, deden me in mijn stoffenvoorraad kruipen. Er werd een stofje van Cora Kemperman uitgevist, mooi donkergroen en zalig zacht om te dragen. 2m10 was voldoende om mijn Riva uit te krijgen (mits het vervangen van het striklint en het gebruik van een paspel.

Een eerste pasbeurt leverde verschillende reacties op. 'net een gevangenisoutfit', 'doe jij judo?' en 'werkoveral' passeerden en deden mij twijfelen. Om het toch iets zomerser en minder zwaar te maken, kocht ik een lint en stikte dat op de zijnaad en als accent op de mouwen. Zo vallen mijn sneakers ook iets minder uit de toon en lijkt het geheel toch iets zomerser.

 

Het derde criteria omzeilde ik een beetje, op mijn machine staan heel wat sierstiksels, die ik eigenlijk nog niet dikwijls benutte. Maar voor de afwerking van mijn zomen, koos ik voor een tweelingnaald. En ik ben fan!

Er is nog verbetering mogelijk, zo is het niet zo makkelijk om uit mijn broekpak te kruipen. Ik maakte maatje 38 terwijl ik meestal 40/42 draag. Misschien ligt dat aan de oorzaak? Ook maakte ik het bovendeel 4cm langer, iets wat ik in andere patronen ook nodig heb, boezemgewijs, waardoor de twee voorste delen toch een beetje te hard bloezen naar mijn goesting. Een topje onderaan kan mij misschien nog overtuigen, wie weet.

Kledij voor mezelf op foto vastleggen, betekent op zoek gaan naar een fotograaf. Noor was, zoals gewoonlijk kandidaat, wat altijd tot hilarische foto's leidt. Onderstaande wou ik jullie niet besparen!

Genoeg geargumenteerd, ik blijf twijfelen. Maar het was fijn om eens door anderen instructies te krijgen.  Dank u Delphine, dank u dochters. Benieuwd wat de anderen maakten? Kijk dan bij:
Nele,  Lieve,  Marieke,  Valerie,  Liesbeth, Delphine en Davina

Stof: Cora Kemperman, gekocht op een uitverkoop
Patroon: FibreMood , derde editie, Riva

Stof 2019:  22 in, 15 uit

Zijzaak!

Mijn vorige 'werk'tas was dringend aan vervanging toe. Dus ging ik op zoek naar een patroon dat aan de vereisten voldeed: voldoende plaats om brooddoos en fruit mee te nemen, apart zakje voor mijn tikkaart en sleutels en een draagriem voor over de schouder.
De zoektocht leverde twee opties: De Stinger, een handige tas en gratis patroon van Girls in Uniform en Zijzaak, de tas uit Zo Geknipt 2.  Het internet werd afgeschuimd naar foto's en commentaren (echt, ik heb nog nooit zo lang en deftig referenties gezocht) Iets later zag ik op IG een prachtige versie van de Zijzaak passeren en de keuze was gemaakt. Het boek werd ontleend in de bib, bij Huis van Katoen vond ik de perfecte stofjes en ik vertrok op naaiweekend, overtuigd om naar huis te keren met de tas van mijn dromen.
Er werd geknipt, versteviging gestreken, genaaid en ondanks vele commentaren op het www, volstond de werkbeschrijving om mijn tas zonder problemen in elkaar te krijgen. Enkel op het einde werd er gevloekt. De laatste stap is het ritsflapje, dat ik op dat moment onmogelijk nog onder mijn machine kreeg (terwijl je ergens eerder in het patroon het ritsdeel gewoon vrij liggen hebt). Ook de versteviging voldoet helemaal niet aan de verwachtingen. Mijn tas leek net pudding. En ik was een beetje teleurgesteld. Nog steeds verliefd op de prahtige stofjes, maar het resultaat was niet wat ik voor ogen had.

 

Ik vroeg her en der wat raad en gaf niet op. Een placemat werd in stukken geknipt en met de hand in de tas genaaid. Maar echt handig was dit ook niet, dit was te stijf, net alsof er een kartonnen doos onder mijn arm stak. De foto's zijn trouwens genomen met de placemat binnenin, vandaar dat het hier en daar een beetje lubbert!

Gelukkig heb ik echt toffe naaivriendinnekes en zit er nu een volledige tas in Decovil tussen de buitenstof en de voering. Weg plooitjes en bobbels. En zo werd de tas nog min of meer mijn droomtas!

patroon: Zijzaak uit Zo Geknipt 2
stof: Huis van Katoen

Stof 2019: 22 in, 14 uit (er is dus nog wat werk aan de winkel!)

Jump!

Bij verjaardagen horen kadootjes. De laatste jaren voerden we een nieuwe traditie in. Onze meisjes kiezen wat ze willen doen die dag. We delen dus niet enkel pakjes uit, ook ervaringen. Omdat we in het dagdagelijkse leven niet zo meedoen aan commerciele toestanden, waren de meisjes het snel eens.
De dames beslisten unaniem om op uitstap te gaan naar Superjump, een trampolinepark.
Nu moet je weten dat dit mijn 'worst nightmare' is. Ik ben allergisch voor ruimtes waar kinderen luidkeels gillend rondhollen en waar garantie slechte muziek te luid door de boxen schalt. Je kan dit vergelijken met binnenzwembaden, schoolrefters en binnenspeeltuinen. Neem dan nog mijn beroepsafwijking bij (ik zie overal gebroken armen en benen, also de worst nightmare), dus ik moet jullie niet vertellen dat ik even moest slikken toen ze dit meedeelden. Mijn hel!
De dochters ompraten was een optie, maar die werd niet benut, je kan toch geen verjaardagskado weigeren? Puppyblikjes en de mededeling dat iedereen, echt iedereen, daar al geweest is, deden me bezwijken. Dus vanmiddag was het zover.
Het lot stond me bij. Vandaag scheen de zon het hardst van de hele week, dus besloot de rest van Vlaanderen om een buitenactiviteit uit te oefenen. Er stonden welgeteld vier auto's op de parking. Het aantal aanwezige kinderen was beperkt tot 10, mijne inclusief.
Wat met meteen opviel, was de ruime cafetaria met grote ramen, waardoor je niet het gevoel krijgt in een bunker te zitten. Er is een afgescheiden stuk, maar ook een balkon, vanwaar je iedereen kan gadeslaan. Het kleurenpallet werd beperkt tot zwart, blauw en oranje, hip en trendy voor de jeugd en niet te schreeuwerig voor snel overprikkelde moeders zoals ik.

Ik hoef jullie niet te vertellen dat de dochters zich amuseerden. Ze sprongen op verschillende trampolines, doken in de foam pit (soort van ballenbad), leefden zich uit in het avonturenpark en lieten me hun beste salto's zien. De kwaliteit van de foto's is verre van perfect, het is nu eenmaal niet zo makkelijk om stuiterende kinders vast te leggen.

 

Ik overleefde de namiddag, en de dochters gelukkig ook. Nu kunnen ze een jaar lang nadenken over hun volgend kadootje!


Praktisch: Superjump
- aan de check-in dien je eenmalig speciale kousen te kopen
- je springt per uur, en dit gaat steeds in op het uur.
- springen kan vanaf 6 jaar, en ook mama's en papa's kunnen hun kunsten laten zien
- ook als je niet wil meespringen, mag je het terrein betreden, mits het uitdoen van schoenen.

Deze post werd op geen enkele manier gesponsord. Uitstappen op tienermaat, er wordt nog te weinig over geschreven. Ik wil graag andere moeders met tieners op deze manier inspireren.

Gemaakt voor (en door) mezelf!

Er was eens een plan en washable paper. Enkel de zoektocht naar het juiste patroon duurde wat langer. Gelukkig bood Libelle onlangs een gratis patroon aan. En dan nog wel ééntje uit 'Mijn Tas' van Elisanna. Daar moest ik niet lang over nadenken.  Een dik uur (en heel wat gevloek, want probeer washable paper maar eens te keren) later, lag mijn nieuwe tas klaar.

 De restjes van de stof en voering werden omgetoverd tot een meeneem-notablok-hoesje van dezelfde ontwerpster. Perfecte match!

 Ondanks blinkende oogjes, blijft deze tas ééntje voor mezelf! Dus lieve dochters: afblijven geblazen!

Lezers met een deskundig oog merken dat ik de laatste stap bij het maken van de tas niet uitvoerde. Het washable paper is iets te stug om hoekjes te maken en om te plooien, dus dit werd vakkundig genegeerd. Maar het maakt mijn tas niet minder stijlvol!


Patroon tas: uit 'Mijn tas 2', onlangs gratis in Libelle
Patroon hoesje: gratis handleiding op de blog van Elisanna
Washable Paper: Feeërieke
Voering: Kwantum

Stof 2019: 20 in, 12 uit