Into Hazel

De derde editie van FibreMood is er, en wat voor ééntje.  Het is een editie op mijn lijf geschreven. Wat een prachtige patronen, er zal hier nog wat genaaid worden, komende weken!

Om jullie te doen meegenieten, maakte ik in voorproef al de Hazel. Oorspronkelijk plande ik een versie voor de oudste dochter, maar een blik in haar kleerkast leerde me dat daar niet echt nood aan was. Het werd een sportieve lange vest, met rits en kap voor mezelf dus. Omdat ik niet zo sportief ben (aheum, understatement of the year), koos ik voor scuba crèpe in plaats van joggingstof. En dat heb ik me niet beklaagd. Wat een zaligheid om te dragen. Ik moest wat puzzelen om alles uit de stof te krijgen, ik volgde niet de aanbevolen hoeveelheid stof, maar hé, het lukte net!
Het maakproces verliep supervlot. Ik voegde enkel een voering voor de kap toe om mijn beige overlockgaren te camoufleren.

Ik kijk nu al uit naar de lente, zodat ik mijn winterjas kan inruilen voor mijn Hazel.

Patroon: Hazel uit FibreMood 3
Stof: De stoffenstraat

Stof 2019: 5 in, 4 uit

Hack or kak?

Je kan dat soms hebben, zo een instant crush op een kledingstuk. Zo gebeurde het ook bij het zien van Sara, een jasje uit La Maison Victor. Het bleef op mijn lijstje staan tot aan het naaidagje vorige week.
Ik tekende het patroon over,  viste stof en voering uit de voorraad en vertrok. Het leek alleen mijn dagje niet. De lap stof was net te klein. Dan zijn er twee opties, of je rijdt terug naar huis, zoekt in de voorraad naar een groter lap, en begint een halve dag later pas aan je naaiwerk, of je doet een beetje van improvisatie. Het werd optie twee. Een beetje puzzel- en knipwerk (en maar een klein beetje  tijdsverlies) later begon ik te naaien. Wat bleek nu? De paspel die ik bijhad, was net tien cm te kort. Ik liet de moed niet zakken en begon aan de voering. Al gauw merkte ik dat het patroon niet echt klopte. Lag het aan mijn tekenkunsten? Was ik te haastig geweest? Geen idee. Maar mijn naaidag eindigde niet met een jasje, zoals ik gehoopt had. Alles verdween weer in mijn naaidoos en belandde op de stapel UFO's.

Ik liet het een paar dagen bezinken, sprak mezelf wat moed in en ging opnieuw aan de slag. Ik gebruikte de getekende patroondelen en mijn boerenverstand, alles werd nagemeten en aangepast.
En zo werd mijn jasje toch nog een jasje. Niet zoals ik het me had voorgesteld, het zag er mijn hoofd iets beter uit. Maar het is wel reuze draagbaar.

Patroon: Sara Jas uit LMV nov-dec 2018
Stof en voering uit voorraad

Stof 2019: 0 in, 3 uit

Santé!

De voorbije weken werd hier vooral gebreid. Hoe verslavend het ook is, af en toe heb ik nood aan een andere creatieve uitdaging.

Wekelijks worden hier heel wat citrusvruchten omgevormd tot sap. Eén van de favoriete bezigheden van de dochters, de opkuis niet inbegrepen natuurlijk. Maar in ruil voor de vitamientjes die hier genuttigd worden, ontdoe ik nadien met de glimlach de keuken van alle plakkerige restanten.

Om dit ritueel nog iets feestelijker te maken, kocht ik speciaal een karaf en glazen. 
Op de website van Feeërieke vond ik een DIY-set, een doos waarin het benodigde materiaal zit om het glaswerk te pimpen. Etspasta, twee glaasjes, een spatel, vinyl en een duidelijke gebruiksaanwijzing.
Ik maakte dankbaar gebruik van de bijgevoegde sjablonen (wegens geen cameo in huis en geen zin om zelf te knippen) en ging aan de slag. Het etsen op zich is niet zo moeilijk, je hebt gewoon een beetje geduld en nauwkeurigheid nodig.
In een mum van tijd toverde ik mijn glaswerk om tot een feestelijk setje.
Santé!

Zin om dit ook te proberen, maar liefst onder begeleiding? Check zeker de workshopkalender van Feeërieke!

Zij heeft stijl!

We zitten met een probleem. Een stijlprobleem.
Onvoorspelbare groeispurten, hormonen die hier en daar vormen beginnen af te tekenen, met daarbijhorende pubergrillen, maakt dat de kleerkast van de dochters niet om aan te zien is.
Daar waar ik vroeger echte meisjesmeisjes, als in rokjes, jurkjes, strikjes en bijpassende kniekousjes, had, ligt de kast nu vol broeken.  Noor zoekt zich een weg, en grijpt naar skinny jeans, liefst zwarter dan zwart. Ella houdt van zacht en gemak, haar stijl kan je best comfy (als in jogging) noemen. Iets naaien voor de dames gebeurt enkel nog na grondig overleg, en veel eisen. En stijlbreuken. Oh, wat mis ik mijn meisjesmeisjes als het op kledij maken aankomt. Na de zoveelste shopbeurt, had ik me er al bij neergelegd. Iets met 'smaken verschillen' (en soms: 'ik word precies oud')
Tot eergisteren. Bij het bekijken van de webshop van een vriendin, meldde Ella dat ze een bloesje gezien had. Frons. Zo eentje dat ze al heel haar leven wou. Fronsfrons.
Na een pasbeurt was madam helemaal tevreden. Een restje stof maakt het geheel af en zorgt voor een tikje stijl in haar kleerkast. (en voor instant geluk bij een luie naaister zoals ik)

Een lapje zwarte stof en een elastiek met goud/glitter vormden na een dik half uurtje een simpel fronsrokje. Zo is het eerste naaisel van 2019 een feit.
Ik ga nu op zoek naar patronen voor topstuks, die ik vroeger steeds links moest laten liggen. Tips zijn zeker welkom. Ook mijn naaidip zal Ella dankbaar zijn!

Rokje: rimpelrok, stof en elastiek uit eigen voorraad
Bloesje: Sweet & Unique (reeds uitverkocht)

Stof 2019: 0 in, 1 uit

Slapen in stijl!

Soms zijn patronen zo geweldig, dat je de zelfgemaakte kledij wel de hele dag zou willen aanhouden. En dat gebeurt hier ook.
Half november werd Willa gelanceerd. Naar goede gewoonte voorzag Isabel niet één patroon, maar kan je door aankoop van Willa een hele kleerkast vullen. Een salopettejurk, met rimpelrok of a-lijnrok, een jumpsuit, met of zonder colorblock, een lange broek en een longsleeve, gewoon in één bundel. Ik moest dus niet lang nadenken om dit patroon aan te kopen. Er restte enkel keuzestress om te beginnen.
Navraag leerde me dat er dringend nood was aan nachtkledij. Restjes stof werden bijeengepuzzeld en geknipt. En dankzij Willa kunnen we nu in stijl gaan slapen. Bedankt Isabel!

Patroon: Willa van Bel'Etoile
Stof: uit de voorraad.
Eerlijkheid gebied me om te zeggen dat het knippen en naaien nog in 2018 gebeurde. Dus ik tel dit nog niet mee in de stoffenstand van 2019.

De 10 van 2018

Ik ben er wat laat mee, maar ik wil deze jaarlijkse traditie niet overslaan.
2018 was een jaar dat me vooral veel rust bracht. Mijn muzikale carrière kent een pauze, mijn bijberoep als lesgeefster werd stopgezet, waardoor ik kon genieten van de tijd die ik plots vrijkreeg. En dat deed deugd. Na jaren mezelf in duizend bochten wringen om de agenda te kunnen volgen, leerde ik omgaan met overschot van tijd. En die tijd nam ik vooral voor mezelf. Onthaasten, zo kan ik het het best omschrijven. Ik leerde om me neer te zetten en te genieten van een boek, deed intussen aan minimaliseren, en maakte zo niet alleen mijn hoofd leeg, maar ook een deel van de kasten.
Op die wolk wil ik 2019 gerust verder doorkruisen.

Ik ontdekte, bij het maken van dit overzicht, dat mijn camera dit jaar heel weinig gebruikt werd. Dus jullie gaan het moeten stellen met een samenraapsel van foto's van mindere kwaliteit. Gelukkig zijn de herinneringen van de allerbeste kwaliteit. Die pakken ze ons niet meer af!

Sinds een half jaar ben ik officieel 'voetbalmoeder'. Iets waarvan ik steeds luidkeels geroepen heb dat dat nooit zou gebeuren. Niet dat ik iets tegen sport heb, zeker niet in groepsverband. Maar al dat gedoe errond, daar had ik geen zin in. Gelukkig kon hun trainer door zijn manier van aanpak me overtuigen.  Zelden een persoon ontmoet die zo positief in het leven staat en jongeren zodanig kan motiveren. Positieve teamspirit for the win!

Mijn kleine wereldverbeteraars mochten gedurende de maand mei reporter zijn voor Karrewiet naar aanleiding van Mei Plasticvrij. Al langer waren we geïnspireerd,  maar dit was de spreekwoordelijke stamp onder ons achterste. Stapsgewijs werd ons aankoopgedrag aangepast, we gingen op zoek naar waardige, regionale en duurzame alternatieven. Intussen merken we dat er een aantal slechte gewoontes weer ingeburgerd zijn. Tijd om nog eens extra aandacht te besteden voor ons milieu.

Diezelfde meimaand vierden we het vormsel van de oudste dochter. Foto's van het feestvarken zijn er genoeg. Gelukkig had mamalief het idee om ook familiekiekjes te schieten. Een zeldzame foto van ons viertjes dus.

Creatieve genen werden doorgegeven. Als het even stil blijft, weet ik dat de dochters me weer zullen verbazen met hun gekke ideeën. En dat deden ze deze zomer ook meermaals. Over naar de studio!

Afgelopen zomer trokken we naar de Auvergne in Frankrijk, meer bepaald naar een piepklein dorpje nabij Pionsat.
Een weekje samen weg uit de drukte, genieten van de natuur en de rust. Spelletjes spelen tot het donker wordt, op zoek gaan naar de poolster en wakkerliggen van het geluid van krekels. Zwemmen in vulkaanmeren, wandelen door uitgestrekte bossen en pitoreske dorpjes, echt vakantie voor ons.
Hier zitten de dochters boven op de Puy de Dome. Na een beklimming van 5 kilometer (met 1464 hoogtemeters) genoten we van prachtige vergezichten.

Gitannekesfoor, onze jaarlijkse afsluiter van de grote vakantie, vierde dit jaar zijn tiende en laatste editie. We genoten de volle vier dagen van de unieke sfeer in een fantastisch weertje. Perfect om het helemaal zen het nieuwe schooljaar in te stappen.

Ergens eind augustus lanceerde FibreMood hun eerste magazine. Dankzij hen nam ik wol en breinaalden mee op verlof. En ik herontdekte het zalige ontspannen gevoel dat breien teweeg brengt.
Afgelopen kerst besloot ik een nieuwe traditie in het leven te roepen. Vanaf nu zorgen we voor een extra kadootje, liefst met liefde gemaakt, speciaal voor iemand die vorige jaar iets betekende voor ons. Een fijne manier om iemand extra in de bloemetjes te zetten. Ook de breikriebels werden doorgegeven. Tijdens de kerstvakantie breide Noor deze trui voor een collega van manlief. En hij werd meer dan goedgekeurd!

Voor een jaartje maak ik deel uit van het designteam van Feeërieke. Hun uitgebreide gamma leent zich perfect voor grote en kleine creatieve projecten. Ideaal om gedachten te verzetten en nieuwe technieken te leren. Deze deurhangers werden gemaakt als minikadootje voor de dochters.

 De laatste foto is er eentje van een goed voornemen, waar tot nu toe jammer genoeg nog niet veel van terecht kwam.  Eén keer per maand willen we een familie-uitstap inplannen. Een moment waar we met z'n viertjes er op uit trekken, genieten van mooie plaatsen in ons Belgenlandje. We begonnen goed, maar intussen verwaterde dit initiatief. Tijd om er nieuw leven in te blazen.
Deze foto werd genomen op een mooie herfstdag ergens op de Kalmthoutse heide. Natuur, vrijheid en tijd voor elkaar! Meer van dat in 2019!

Als ik zo terugkijk, merk ik dat 2018 vooral rust bracht, en dat ik die rust ook bewust weer opzoek. Ik leerde neen zeggen en mezelf toelaten om 'niks' te doen. Hopelijk kan ik dat allemaal vasthouden in 2019.

 

Een nieuw jaar, nieuwe voornemens!

Een jaar geleden schreef ik het al, goede voornemens, niets voor mij. Iets met net iets te weinig karakter.
Bloggewijs plande ik wel vier voornemens. Kijken jullie even mee hoe het met deze afliep?

Elke maand van selfish sewing doen 
Als ik door klik op de tag selfish sewing, kom ik op welgeteld 13 stuks. Hoera dus. Maar als ik ze van dichterbij bekijk, moet ik toegeven dat ik niet volledig slaagde, er zit een breiwerk tussen en ook twee handtassen vallen onder deze tag. Dus dit voornemen wordt weer mee opgenomen voor 2019, in de hoop iets beter te scoren.

Mezelf wat meer toe te leggen op het maken van mooie foto's.
Oorspronkelijk was het idee: de bijsluiter van de camera uitpluizen en deze ten volle benutten. Blij dat ik dat zo niet in mijn voornemens noteerde. Ik merk al wat vooruitgang in mijn prentjes, al zijn ze verre van perfect. Misschien moet ik me toch maar wat toespitsen op juiste belichting enzo (of gewoon toch maar het boekje lezen)
Favorietjes:

Een stand bijhouden van mijn stoffenvoorraad.
Hiervoor mag ik wel een vreugdedansje doen. 24 in, 54 uit. Er komt al een klein beetje plaats in mijn kast vrij. Ik ga dit jaar proberen vol te houden, er worden enkel nieuwe stofjes gekocht als ik ze meteen kan verwerken. Niet enkel voor de plaats in mijn kast, vooral voor de plaats in mijn hoofd, anders blijven er onafgewerkte dingen in rondzweven, je zou voor minder zot worden.

Geen kadootjes meer  kopen, enkel homemade spulletjes worden uitgedeeld.
Af en toe werd er naar de winkel gehold voor een pakje, maar het overgrote merendeel was handmade.

Ik maak één nieuw voornemen: dit jaar ga ik proberen een mannelijk naaisel te produceren. Een eerste stap werd reeds gezet, patronen zijn besteld.
Eind november bestaat mijn blog 10 jaar, misschien is dat ook een feestje waard?

Hoe zit het met jullie voornemens?