Uitstelgedrag

Onlangs deed Miss Pixie een oproep. Of er iemand zin had in een uitdaging. Eentje die de volledige vakantie zou duren, elke week een ander thema. Een challenge die onze muizenissen uit ons hoofd haalt en zo zorgt dat we in september helemaal fris het najaar ingaan (of hopelijk helemaal fris kunnen genieten van een op en top nazomer).

Als ik het woord Challenge hoor, steek ik al mijn hand in de lucht. In mijn hoofd is het altijd haalbaar om deel te nemen. Maar ik ken mezelf, mijn chaotische, onregelmatige leventje zorgt ervoor dat dit niet altijd in praktijk om te zetten is.
Toch doe ik deze keer mee. Er valt immers niets te verliezen, je kan zelfs een beetje foeteren met de wekelijkse opdrachten. En laat dat net één van mijn specialiteiten zijn.

De eerste twee weken van het verlof liet ik de Challenge aan mij voorbij gaan. Vakantie met het hele gezin, rust tot in de toppen van mijn tenen, daar kan geen uitdaging tegenop.
In de maand juni deed ik ook nog een beetje van decluttering, dus kon ik gerust de eerste uitdaging voorbij laten gaan. Ook week twee passeerde, ik teerde nog voort op de rust die ik had gedurende mijn verlof, zodoende was yoga niet één van mijn prioriteiten.

Uitstelgedrag dus, de grote noemer voor uitdaging drie. Moest er een top tien bestaan van mensen met uitstelgedrag, zou je me daar zeker in terugvinden. Ik ben een lijstjesmadam, regelmatig vind ik papiertjes terug met taakjes, die nog langs geen kanten uitgevoerd werden. Tijd om een nieuw lijstje te maken en ervoor te zorgen dat ik deze keer wel zou slagen in mijn opzet.
Wat gebeurde er deze week dan wel (en werd met een dikke streep van mijn lijstje gehaald?)

- De ramen werden gepoetst, langs binnen en langs buiten. Niet dat dat anders niet gebeurd, maar er zijn twee vensters hier in huis waarvoor ik de ladder nodig heb, en die worden regelmatig overgeslagen. Niet deze week dus.

- Ondanks mijn grote opruimactie in de maand juni, stond mijn inkomhal nog vol met spullen die moesten verdwijnen. Dozen voor de kringloop, zakjes voor de ene of andere, ... Ik laadde mijn koffer vol en toerde een middagje rond om alles op de juiste plaats achter te laten. En hoezee, je kan weer door de voordeur binnenkomen.

- Het jaarlijks papierwerk, een taakje dat ik hier thuis in handen neem. De belastingsaangifte is binnen, maar alle documenten van 2016 liggen nog in de kast. Hoog tijd om alles te sorteren en te klasseren.

- Mijn auto kreeg nog eens een opruimbeurt en werd gestofzuigd. Geen groot werk, maar af en toe wel hoognodig, aangezien ik eerder een chaotisch, rommelig type ben, waardoor het soms lijkt dat ik in een woonwagen rondrij in plaats van in een personenwagen.

En dan vragen jullie je nu af: wat werd er dan niet doorstreept op mijn lijstje?
Ik kwam niet toe aan de grote berg herstelwerk dat hier al geruime tijd ligt te wachten. Maar geen paniek. Ik heb de smaak te pakken en ga ervoor zorgen dat hieraan gewerkt wordt (tenzij ik weer herval in mijn uitstelgedrag).

Yes, I can!

Ik had dus een keuze, en kroop onvoorbereid (tenzij je een eenmalige training van 40km een deftige training noemt) op mijn fiets voor Kom op tegen Kanker.
Mijn derde deelname is intussen een feit. Terwijl ik vorige edities met een groot ei aan de start stond, wist ik nu al wat er van me verwacht werd. Ik ben al dikke vrienden met de koersfiets, reed al een paar keer in een groot peleton, wist dat er om de 30km een stopje voorzien werd, dus allemaal pluspunten. Hetgene waar ik deze keer schrik voor had waren vooral de af te leggen kilometers (125) en de voorspelde zon. Bloed kwam er gelukkig niet aan te pas, zweet en tranen wel.
De zonnecrème die we aan de start kregen, werd dankbaar gebruikt. Mijn sneeuwwitjesvel is niet echt bestand tegen langdurige blootstelling aan zonnestralen, dus frequent smeren was de boodschap.
En zoals verwacht vielen de kilometers tegen. We reden van Bornem naar Aalst en dan naar Mechelen. De eerste 60km was er geen vuiltje aan de lucht. Maar toen begon het pas. Vals plat, zoals ze zeggen. 61 meter hoogteverschil op 15 kilometer. Klinkt niet spectaculair, maar ik kan u verzekeren dat ik toen bijna ben doodgegaan. Ik wil me dan ook verontschuldigen bij mijn mederenners voor alle lelijke woorden, het was me gewoon even teveel.
Gelukkig is er dan het groepsgevoel, word je door enkele medefietsers aangemoedigd, staan er supporters aan de kant, vind je net nog een stuk koek in je achterzak, komt er een streepje schaduw om af te koelen, ... en vind je weer de juiste kadans om de trappers nog tig kilometers rond te duwen.
Ik heb het gehaald, met veel traantjes. Niet alleen van vermoeidheid, ook van emotie. Voor mij was het een strijd van een halve dag. Al die duwtjes in de rug, zij deden wonderen. Voor kankerpatiënten duurt het veel langer. En zij verdienen ook een duwtje in de rug. Hopelijk heeft ieder van hen ook een horde fans die aan de zijkant, zodat ze de lange weg niet alleen hoeven af te leggen.

Over uitdagingen en een beetje schrik!

Jawel, morgen is het D-Day! Ik liet me weer overtuigen om mee te fietsen voor Kom op tegen Kanker. Een sportieve uitdaging die de voorbije edities steevast voor kippevel zorgden.
Enkele jaren geleden werden we op het werk tweemaal van dichtbij geconfronteerd met deze verschrikkelijke ziekte.  Om onze collega's steun te betuigen, besloten we deel te nemen aan de 1000km.
Ik, Miss Onsportief, had toen nog nooit een koersfiets van dichtbij gezien, laat staan ermee gereden.
Dankzij enkele bereidwillige collega's, brandweermannen en manlief leerde ik de kneepjes van het vak. Ik kwam alles te weten over versnellingen, remmen, zadelpijn, al rijdend drinken uit een drinkbus (ik zie u al rologen, maar ik daag u uit!), slechte benen,  ... Zij deden me grenzen verleggen.  Thank you guy's!
Intussen is het de derde keer dat ik deelneem. De allereerste editie werd er heel hard getraind. Wekelijkse ritjes doorheen de regio, kleinere toertjes om technieken te leren, ...
Dit jaar zorgde een veel te volle agenda (jawel muziekschool en Villanella, ik kijk naar jullie) dat mijn fiets aan de haak bleef hangen tot vorige week.
Hoe ik het morgen ga overleven? Bloed, zweet en tranen, heel veel tranen.
Of ik gedacht heb aan vervanging zoeken? Twee seconden. Mensen die te maken krijgen met kanker, kunnen dat ook  niet, zij worden ook in een strijd gegooid en moeten ook vechten. Daarom ga ik morgen wel fietsen. En het me waarschijnlijk nog de rest van de week beklagen, maar ik had een keuze, zij niet!
Passeer je dus een colonne fietsers, die met het blauwe tenueke, spierwitte benen en ontploft rood hoofd, dat ben ik. Zwaai gerust eens even en blaas in de goede richting, dat ik sneller weer in Mechelen geraak!

Een uitgestelde Cicero

Ergens eind januari kwam er een testersoproep. Anne van Sofilantjes had een nieuw patroontje uit. Niet dat ik moest twijfelen, haar patronen zijn steeds geweldig, maar de bijhorende foto's overtuigden me meteen om me kandidaat te stellen.
De laatste tijd vind ik het moeilijker dan ooit om mijn prille tieners in nieuwe kleren te steken. Rokken en jurken zijn not-done. Skinny broeken en hippe vestjes daarentegen ....
Als mama weet je perfect hoe je je meisjes kan bekoren. In mijn voorraad lag nog een prachtig paneelstofje, helemaal geknipt voor dit patroon.

Intussen hoef ik jullie de Cicero waarschijnlijk niet meer voor te stellen. Het is een patroon dat zowel voor jongens als meisjes kan. Er zijn twee mouwopties en je kan kiezen voor een kraag of een kap.
Het voorpand heeft twee opties, die je met gemak nog kan vermenigvuldigen. Op naaiweekend zat ik met open mond te kijken hoe Miranda zichzelf tot lapjespuzzelkampioen kroonde. Prachtig hoe zij stofjes kan combineren.

Terug naar mijn versie. Ik koos voor een sobere voorkant en liet het paneel volledig tot zijn recht komen als rugpand. In het voorpand zitten verborgen zakken, ideaal om schatten in te verzamelen.
Mijn hoeveelheid stof was te beperkt voor een kap, dus knipte ik uit de boordstof een kraag.
Het lijkt allemaal misschien ingewikkeld, maar de patronen van Sofilantjes zijn zeer duidelijk uitgelegd, en voor je het weet, is de jacket klaar. (tenzij je wat uitstelgedrag vertoont, je naaiwerk op een stapel UFO's legt, waarop je nog wat half afgewerkte stuks legt, en het uit het oog verliest)
Hoera voor de zeven minuten tijd die ik deze avond maakte.
Met het mooie weer in het vooruitzicht, heeft dochterlief een nieuw jasje voor de komende weken. Zo hoeft het rugpand niet weggestoken worden onder een jas, en gaat ze veel Ooh's en Aah's te horen krijgen als ze de speelplaats opdraait.

Patroon: Cicero Jacket van Sofilantjes
Stof: ooit gekocht bij Mon Depot

Koekjes voor Jules!

Onlangs werd Jules twee! Na mijn beste kerstkadootje ever, moest ik dus op zoek naar een nieuwe verrassing. Gelukkig maakte Tante Hilde niet alleen het Poppenboek, ze schreef ook een mooi boekje over een klein poppenmeisje, Felicia. Het boekje is voorzien van leuke fotoprenten, een schattig verhaaltje, een receptje voor koeken en patroontjes voor tien geweldige maskers om zelf te maken. 

Ik kocht het boekje, naaide een tasje, twee maskertjes en bakte wat koekjes. Een voormiddagje werk, met geweldig resultaat. En de restjes vilt werden gewoon meegegeven zodat de mama van Jules binnenkort zelf aan de slag kan!

Dank u, Tante Hilde voor deze prachtige inspiratie. (en ik hoop stiekem dat er nog een vervolg komt op je leuke boeken)

Avontuur en cultuur in Oostende

Een uitstapje gaat bij ons liefst gepaard met spek voor ieders bek. De meisjes krijgen wat 'speel'tijd, terwijl wij ook willen genieten op onze maat.

Oostende is de place to be. Ik ken deze stad vooral als badstad die makkelijk te bereiken is met het openbaar vervoer, een lange winkelstraat heeft en dan ook het bijhorende dijk en strand-gebeuren.
Gisteren werd ik dus verrast door het onbekende dat de stad ons te bieden had.
We vertrokken op een deftig uur en picknickten bij aankomst in de buurt van een randparking. Er is een pendelbus voorzien naar het centrum, maar het mooie weer zorgde ervoor dat we er een wandelingetje van maakte. De dame van het toeristisch bureau voorzag ons van plannetjes en een hoop activiteiten, waardoor we al meteen spijt kregen dat we diezelfde avond al weer naar huis moesten.

Fort Napoleon was onze eerste bestemming. Er loopt daar momenteel een expo rond de boekenreeks 'De Waanzinnige Boomhut', zeer geliefd bij onze jonge dames. Om daar te raken, namen we de (gratis) overzetboot ter hoogte van het Noordzeeaquarium, al een heel avontuur voor de meisjes.

Onderweg kwamen we de Inflatable Refugee tegen, een zes meter hoge opblaasbare vluchteling op een klein bootje. Op die manier willen twee kunstenaars ons doen stilstaan bij de maatschapij en de wereld. Gespreksstof voor op de boot dus.

De expo van 'De Waanzinnige Boomhut' zelf is een echte topper. We kregen een zakje met opdrachtenboekje, knikker, lepel en potlood en gingen aan de slag. Twee verdiepingen vol plezier, op het gelijkvloers schreven mijn kinderen hun eigen verhaal, op de benedenverdieping mochten ze zich uitleven op een avonturenparcours. En intussen konden wij ook rondkijken in het Fort. Voor de geïnteresseerden: de expo loopt nog tot het einde van de paasvakantie.

Op de terugweg genoten we van een stukje Oostende dat we niet kenden, strand zonder dijk en gebouwen, rust en prachtige natuur. Bij een bezoekje aan de zee horen natuurlijk het obligatoire pootjebaden en zandkastelen bouwen. Ook met winterjas aan.

 Oorspronkelijk planden we nog een bezoekje aan de tijdelijke tentoonstelling van Kamagurka (tot 14 mei nog te bezichtigen in de Venetiaanse Gaanderijen), maar het instant zomerweer deed ons langer dan gepland op het strand vertoeven. Daarom trokken we terug de binnenstad in om de kunstwerken van The Crystal Ship te bezichtigen. Vorig jaar werden openbare plaatsen in  Oostende voor een eerste editie opgefleurd met meer dan twintig muurschilderingen en kusntinstallaties. En wat nog leuker was: volgende week start de tweede editie. Maar liefst vijftien extra kunstwerken kunnen dan bekeken worden.

Wij zagen een aantal schilders in actie. Ook wel best indrukwekkend. En wat ik nog leuker vond, zelfs de meisjes vonden het geweldig en gingen enthousiast mee op zoek naar elk volgend stukje street art. Veel te snel was de avond daar. We kuisten het zand van onze voeten en keerden meer dan tevreden huiswaarts. En planden al meteen een nieuwe uitstap naar deze prachtige badstad, om de rest van de kunstwerken te gaan bewonderen.

Ik ben de Sew Challenge Sukkel!

Na vorige geslaagde editie van de Sew Challenge, had ik de smaak wel te pakken.
Er volgde onlangs een nieuwe blogmeet, die ik jammer genoeg aan me moest laten voorbijgaan. Maar tegen de Sew Challenge zei ik geen neen.

Ik kreeg van Sofie nieuwe criteria waaraan mijn naaiwerk moest voldoen: 'Princesstyle yourself'.
Mijn brein maakte overuren, ik dook in mijn stoffenmand en begon ijverig te naaien.
Tijdens ons laatste naaiweekend ontdekte ik in een La Maison Victor een jurk die meteen hoog op mijn to do lijstje stond. In mijn stoffenvoorraad lag een een vuilroze lap tricot (aja, roze voor een prinses), een matching stofke voor een vest werd gekocht en joehoe, in mijn hoofd zag het er fantastisch uit. Tot de eerste pasbeurt. Op zich niks mis met het patroon, ook niks met de stof, maar ik verzoop letterlijk in het kleed. En dan de kleur. Mijn trouwjurk had de ideale kleur, maar nu leek het alsof ik niks aanhad.

Ik bespaar jullie van het gevloek dat volgde. En besloot meteen de jurk niet verder af te maken. De vest is dus ook nog niet geknipt, daarvoor ben ik even niet in de stemming.

Stof: De Stoffenstraat in Kasterlee
Patroon: Gerda jurk uit La Maison Victor editie januari 2017


Wat volgde? Een herkansing dan maar. Voor het koor van mijn dochters ben ik op zoek naar een nieuwe outfit. De kinderen en tieners zijn intussen al gekleed, de jeugd, dat is een ander paar mouwen. Hun maatjes lopen van 32 tot 44, dus probeer maar een patroon te zoeken dat iedereen staat. Omdat prentjes dikwijls niet veel zeggen, maakte ik een testjurk in een door hen gekozen patroon. Het schrikte me wat af, niet omwille van het werk, want meer dan een voorpand, achterpand en riemboordje is er niet aan. Wel omwille van het zakgehalte van de jurk.
Gisteren liet ik hen mijn test zien en die werd enthousiast op een hoeraatje onthaald. Ik kon even mijn SewChallenge sukkel vergeten.

Waar zit nu het prinsesgehalte?
Het is een kleedje, met hier een daar een sprankeltje glitter. 
En die zwaan? Die verwijst naar het sprookje van Het Lelijke Eendje!

Stof: gewonnen op het Sewnaaizweekend
Patroon: Burda 6732 (het oorspronkelijke patroon is iets langer en heeft mouwtjes, maar daar was mijn lapje te klein voor)


Welke blogsters doen er mee en in welke periode kan/kon je hun blogpost over de Sew Challenge verwachten?

groep 1: van 1/3 tot en met 5/3:
- Naaiz!
- Juffrouw Kersjes
- B-naais
- Woohoo
- Inspinration
- Flaflinko

groep 2: van 6/3 tot en met 12/3
- Seamsnormal
- Lucky Mie
-  Sewlisi
- 196
- Wensjewat
- Tantefee
- crea-vie
- Bij oogappelSien
- Naaisgerief
- Lilliepawillie

groep 3: van 13/3 tot en met 19/3
-  Girlsinuniformblog
- Noxeema
- Momfie
- Naadjesendraadjes
- Biesmies
- Mijn leven met 4 helden
- De zussen
- C'est Saar
- c'art-o-line
- Molemiekes naaiblog

groep 4: van 20/3 tot en met 26/3
- 128
- patat en kroket
- made by Caro
- carreaukes
- Hutsepruts
- Bel'Etoile
- just Delphine
- Cas en Nina
- Mimaloki
- Sewblondes

groep 5: van 27/3 tot en met 31/3
- Bellevi
- Dieuwke & Sietse
- Sewbel
- Mama creatief
- De zussen
- Vlijtig Liesje knutselt
- Creative Catoo
- Pieke Wieke
- Voor Milo
- Sewblondes