Naadjes en draadjes

 Soms verlopen dingen in mijn hoofd anders dan in de realiteit. Enter, Elba uit de Special van Fibremood. Toen deze uitkwam, viel mijn oog meteen de mouwloze mantel, de musthave deze winter. Uit ervaring weet ik dat een mantel naaien geen ééndagsproject is, dus ging ik niet overhaast te werk.  Het hele proces nam een aantal niet aanéénsluitende momenten in beslag, van overtekenen van patroon, kiezen van gepaste stofjes, knippen en naaien. En ik genoot van elke stap...Tot ik bij één van de laatste acties in de werkbeschrijving tot de conclusie kwam dat er een fout in het hele proces sloop. Ik naaide de belegdelen gespiegeld aan de voering, wat ervoor zorgde dat de ondernaad voor geen meter aansloot. Net nu ik voor een keer alles tot in detail doorstikt had. Veel gepieker bracht geen raad, de moed zakte in mijn schoenen en zo verdween mijn Elba op de achtergrond.  Vorige week besloot ik dat alle gedane moeite en de mooie stof een tweede kans verdienden.  Er werd gepuzzeld met patroondele

 Laat me beginnen bij het feit dat ik geen pyamadrager ben. Al zolang ik me herinner eigenlijk. Ik heb er niks mee. Het is een zaligheid om frisse lakens op uw pasgewassen lijf te voelen. Of ik het dan nooit koud heb? Beter nog: mijn raam staat dag en nacht open. Dus neen, koude is geen argument.  Waarom ik dan besloot een pyama te maken? Soms heb je dat ne keer vandoen. Uitstapjes met vrienden of collega's. Of als er niet-eigen kinderen in de buurt zijn. Niet dat ik zo preuts ben, maar ik wil anderen niet affronteren met naakte lichamen op momenten dat ze er niet aan toe zijn. Dus bestelde ik vorig jaar 2.6m french terry. En zo belandde er een stapeltje stof in mijn voorraadkast. Want plannen maken, dat kan ik. Uitvoeren daarentegen, daar heeft mijn uitstelgedrag de bovenhand.  Begin januari nam ik mijn naaitafel onder handen. Alle onafgewerkte spullen werden bekeken en afgewerkt. Niks om over te bloggen. Een knop hier, een losse naad daar, je kent dat wel. En zo kwam ik ertoe om

2022 werd een bewogen jaar. Een jaar waarin mijn huwelijk strandde, waar ik stuurloos door het leven ging. Een jaar waarin ik diepe rouw voelde, over alles wat geweest is en alles wat ik nog voor ogen had. Maar ook het jaar waarin ik voelde wat gevoeld moest worden, en weer opstond. Stilaan bouwend aan een nieuw verhaal en vele vormen van liefde. Het jaar waarin ik rust vond. En dat wil ik vooral in 2023 vasthouden.  Net zoals vorig jaar plaats ik hier een aantal foto's, kleine gelukjes, die ervoor zorgden dat er mooie herinneringen gemaakt zijn. De mindere kwaliteit moet je er maar bij nemen, ik sluit deze momenten in mijn hart. Dankzij Maison Slash mochten we een review maken over producten van de Bioplanet. We werden verwend met een ontbijtje en kregen een heuse fotoshoot kado. Deze foto is mijn alles, en maakt me instant gelukkig. Afgelopen jaar doken we regelmatig de natuur in. We gingen als vrijwilligers op pad om dieren over te zetten. Een activiteit waar ik zelfs de dochter