Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2018 tonen

Ieniemienie!

Petekindjes en kadootjes, het blijft altijd een beetje spannend om voor een verrassing te zorgen. Tot nu toe kreeg Jules elke keer een handgemaakt kadootje, graag blijf ik deze trend voortzetten. Het oorspronkelijke idee werd aan de kant geschoven, iets te arbeidsintensief voor de tijd van het jaar (maar er komen nog gelegenheden genoeg, kwestie van er op tijd aan te beginnen). Dus zocht ik een waardig alternatief. Tijdens het opruimen van de knutselkast, stootte ik op twee schattige sigarendoosjes, ooit meegenomen, netjes weggestopt en al lang vergeten. Ik rommelde in mijn restjesdoos, en een avondje prulwerk later stond mijn kadootje klaar! Een mini bedje zonder knuffel zou nogal belachelijk zijn, dus vormde ik wat lapjes om tot een beerachtige. Niet bepaald mijn beste naaisel ever, maar wel perfect bevonden door Jules. Het tweede doosje werd een kopietje voor een dochter die met puppy-oogjes het geheel aanschouwde. En ik kan ze geen ongelijk geven!

I'm in the (Fibre)Mood for dancing!

Dansen zal er dit jaar met de feestdagen niet inzitten. Kerst wordt traditiegetrouw rustig gevierd met de familie. Lekker eten, samen zijn, en genieten, meer moet dat niet zijn. En met oudjaar ben ik van dienst, samen met mijn collega's zal ik het nieuwe jaar inwerken. Dit jaar maakte ik mijn feestoutfit zelf. De eerste editie van FibreMood hielp me daar een handje bij. Na het zien van mooie resultaten, waagde ik me aan Toni. Marlies overtuigde me om stofje te nemen dat misschien iets buiten mijn comfortzone lag. (waarvoor nog eens dankdankdank) Verder zorgde ik voor wat extra details thv de schoudernaden en zijnaden en voorzak mouwboordjes.  De zakken liet ik weg (iets met moeder natuur die al genoeg vulling op die hoogte voorzag), maar deze zullen in een volgende versie zeker aanwezig zijn. De jurk werd een beetje versmald en zit sindsdien gewoon perfect!   Ik ben zelden zo blij geweest met een eigen naaisel. Het ziet er precies uit zoals ik in gedachten had. En e

Logeertas!

Een logeertas, dat stond er op haar Sint-lijstje. Er wonen hier enkel nog non-believers in huis, dus ik kon mijn gangen gaan. Het stofje werd door haar gekozen, voor de rest zorgde ik. Ik hoefde niet zo lang na te denken over het patroon. Begin vorig jaar maakte ik een tas voor mezelf. EĆ©ntje die regelmatig mee op pad mag. Groot en comfortabel, een handig ritsje vooraan, zodat kleine spulletjes niet verloren gaan, twee grote handvaten, net wat een logeertas nodig heeft. Vergeef me de gekreukte foto's, de tas is inmiddels pubergewijs in gebruik! Nog even wat goed nieuws: het patroon is inmiddels gratis te verkrijgen op de blog van Sabrina. Patroon: Ethan Bag Stofjes: Kwantum Stof 2018: 23 in, 53 uit

Jingle all the way!

Kerst, het is wel gezellig, met lichtjes en glitter enzo. Om niet meteen in overkill te gaan, gebeurt de aankleding stap voor stap. Feeƫrieke zorgde weer voor een fijn knutselpakket . Dankzij voorgevormde mallen en een beetje geduld toverde ik betonnen huisjes tevoorschijn. Een dagje later kregen ze een blinkend laagje. En zo is er al een beetje Kerst te voelen in ons huis!

Linkparty#5: over wol en tijd!

De nieuwe FibreMood is er. En het is weer een fijne editie. Mijn hoofd zat al vol maakplannen, na het zien van al dit moois, loopt het gewoon over. Voor de Linkparty mocht ik in avant-premiĆØre een patroon kiezen en maken. Om mezelf wat uit te dagen, koos ik voor een breiwerk. Ik was enkel vergeten dat dit ietsiepietsie meer werk vraagt dan een naaisel. En dat breien voor mezelf ook wat meer wol vraagt dan breien voor kinderen. Daarom moet ik jullie een klein beetje teleurstellen, want mijn trui raakte nog niet klaar. Ik koos weer wol op de zolder bij moederlief en begon ijverig. Tot ik gisteren in tijds- en vooral wolnood raakte. Tijdsnood als in: twee mouwen breien op een dag, waarin je nog moet werken. En wolnood als in: oeps, misschien had ik beter iets grondiger berekend of ik zou toekomen met het aantal bolletjes. Ik begon aan twee mouwen tegelijk te breien, in de hoop zo ver mogelijk uit te komen, en dan tevreden te zijn met de mouwlengte.   Een wonder gebeurde. Tijd k

Een houten kadootje!

Twintig jaar geleden gooide mijn papa zijn leven helemaal om. Hij maakte van zijn hobby zijn beroep en opende een taverne. Intussen veranderde het concept (en het interieur) en runt hij een huiskamerrestaurant. Daarnaast geeft hij ook avondles koken. Zo kunnen anderen ook genieten van zijn kunsten. Want dat zijn het, kunsten. Hij tovert met ingrediƫnten en creƫert de lekkerste gerechten. Deze week is hij jarig. En elk jaar wordt het moeilijker om een kadootje te verzinnen. Want zoals elke vader, heeft hij alles. Zeker als je hobby je beroep geworden is. Dankzij de dames van Feeƫrieke duurde mijn zoektocht niet zo lang. Ik schreeuw al jaren dat ik ooit houtbewerking wil gaan volgen. De geur van hout, de verschillende kleuren, vormen, het zachte, natuurlijke uitzicht, en dat in combinatie met wat creatief talent, hoe zalig moet dat zijn? Jammer genoeg zit mijn agenda al zo vol, dat ik daar pas in een volgend leven aan ga toekomen. Bij Feeƫrieke vond ik een houtbrandapparaat en een

Never change a winning team

Ella en haar jurkjes, het blijft een moeilijk topic.Want het kind heeft karakter. Ik kan me geen makkelijkere dochter voorstellen dan Ella, maar als madam neen zegt, dan is het ook neen. Compromissen kent ze niet. Zo ook niet als het over haar kledij gaat. Gelukkig is er Ć©Ć©n patroon dat hier al meermaals uit de kast kwam, en waar ze nog steeds zotcontent van is. Tijdens het naaiweekend plande ik een versie in een allernieuwste SYAS. Bijna moest ik mijn plannen staken, in alle hevigheid had ik het verkeerde patroon meegenomen. Maar zoals in elk sprookje, is er steeds wel een reddende engel, zo ook op ons naaiweekend. Veel hoef ik er niet over kwijt. Het patroon werd hier en daar wat vergroot (wegens een groeiende dochter en patroon dat maar tot 10 jaar gaat). En intussen ben ik ook verliefd op de kwaliteit van de stof (als allerlaatste op de wereld waarschijnlijk), wat een zaligheid om te verwerken, en nog meer een zaligheid om te dragen. Ella deed zelf de choreografie van de fotosh

Ik ging op naaiweekend en nam mee ... de mama!

Jawel, jullie lezen het goed, ik ging op naaiweekend en ons moeder ging mee. In mijn kindertijd werd ik verwend door zelfgemaakte kleertjes, ik werd letterlijk grootgebracht met een naaimachine in de buurt. Toch werd de microbe pas later doorgegeven. Zo ergens rond mijn huwelijk kreeg ik het idee om mijn trouwjurk zelf te make n. Een nieuwe naaimachine en overlock zorgenden toen voor een resultaat waar ik nog steeds fier op ben. En zo werd mijn nieuwe hobby geboren. Ook moederlief liet haar machine niet stilstaan. Met ups en downs werd er genaaid, zowel voor kleinkinderen als voor zichzelf. Zeker nu ze mag genieten van haar pensioen. Toen Davina liet weten dat ze een naaiweekend organiseerde, hoorde ik mijn moeder tegen de moeder van een vriendin zeggen dat ze dat ook wou doen. Niet veel later werden er dus twee moeders ingeschreven. Vorig weekend was het zo ver, we trokken naar Westmalle. Het hele weekend hoorde ik zoemende machines, zag ik kledij tevoorschijn getoverd worden, e

Ook een beetje Stik Belgique

Ook dit jaar wordt er weer van Stik Belgique gedaan. Deze keer worden Belgische talenten in de kijker gezet gedurende de ganse maand oktober. Je vindt me niet terug in de wekelijkse blogtoer, maar ik kon toch niet achterwege blijven. Een tijdje geleden vond ik in de koopjeshoek van Veritas een diy-pakketje van Lotte Martens. Het was al eens opengeweest, de verpakking vertoonde hier en daar wat scheurtjes, die mooi met plakband gecamoufleerd werden, maar een deftige inspectie leerde me dat het geheel nog volledig was. Zo belandde er een prachtlapje (met versteviging en al) voor een zacht prijsje in mijn kast. De verpakking en werkbeschrijving werden genegeerd. Ik gebruikte een gratis patroon , wat resulteerde in een prachttas. Dit gebeurde niet zonder gevloek en getorn. De scubastof liet zich gewillig stikken, maar liet hier en daar een welving achter die mij niet zinde. Ook de draagriem werd tot drie keer toe hermaakt wegens te dik voor de glijders, te scheef gestikt, ...

De rustigste september ever!

De laatste jaren kreeg ik meermaals te horen: 'Hey, lang geleden, alles goed met jullie?' En dan was mijn antwoord steevast: 'Ja hoor, drukdrukdruk!' En ik deed gewoon druk verder.  Jullie weten wel hoe dat gaat. Twaalf jaar geleden werd ik moeder. We namen een beetje een valse start, maar sloegen ons erdoor. Twee jaar later kwam er een dochter bij. En dan ging het leven in een snelle vaart vooruit. Peuters werden kleuters, gingen plots naar de lagere school en kregen een berg hobby's. Dat in combinatie met voltijds werken in een onregelmatig uurschema en een verbouwing maakten dat ik steeds aan het zorgen, puzzelen en rondrijden was. Zorgen voor de dochters, zorgen voor de was en plas, zorgen voor eten, zorgen voor het hele huishouden.  Eigenlijk vooral zorgen dat het plaatje klopte, dat alle puzzelstukjes op de juiste plaats terechtkwamen. Ik was zo aan het zorgen voor alles, dat ik mezelf vergat. Tot een vriendin op een vrijgezellenavond zich luidop afvroeg waa

Voetbaldochters

Sinds begin dit schooljaar mag ik mezelf voetbalmoeder noemen. Begin van de zomer werd er een meisjesploeg gestart in de buurt, manlief wreef zichzelf in de handen en ik, ik gaf toe. Sporten is gezond. Een beetje teamspirit ook. Dus sinds een paar weken staan wij wekelijks langs de zijlijn toe te kijken hoe onze dames het veld overhuppelen, de bal proberen af te snoepen bij hun tegenstander, verdedigen, lopen, en vooral genieten. Tot nu toe wonnen ze nog geen enkele match, maar dat maakt het voor hun niet minder plezant. Hun trainers weten hen te motiveren, en doen elk kind geloven in zichzelf, mooi om te zien. Vestimentair zijn voetbaloutfits verre van hip. Mijn haar gaat recht omhoog staan als ik de dames zie rondlopen in hun tenu. Ik plande dus om een sportpak te naaien voor hen. De testersoproep van Beth kwam net op tijd. Vorige week lanceerde ze het Alisweatshirt. Ik naaide er een paar weken geleden eentje. En om het plaatje af te maken, kreeg Ella een bijpassende broek. Zo ka

Sem

Het werd weer uitstelgedrag, dat babybezoek van Sem. Zelfs zo uitgesteld dat hij intussen al Ć©Ć©n jaar oud is. Om dat te vieren, gingen we niet gewoon op bezoek, nee, we deden van glamping. Zomaar, bij hem in de tuin. We vierden babygeluk, vriendschap en het einde van de zomer. En dankzij het nazomerweer werd het een prachtig weekend. Ook uitgestelde bezoekjes verdienen een zelfgemaakt kado. Deze keer combineerde ik een patroon uit de lente van 2007 en een stofje uit de restjeshoek van een naaiweekend. Perfecte match. Patroon: Ottobre lente 2007 Stof: restje Fournituren: Huis van Katoen Stof 2018: 17 in, 44 uit

Ik breide een trui!

Jawel, ik herhaal: Ik breide een trui! Niet zomaar een trui. Ik breide de Tara-mini, een breipatroon te vinden in de allereerste Fibre Mood. Onlangs schitterden ze met het (gratis) Frances-patroon , nu maken ze iedereen blij met hun nieuwe magazine, waar twaalf naai- en vier breipatronen in te vinden zijn. Ik werd instant verliefd op de Tara , perfect gerief voor de oudste dochter. Een beetje rechts, een beetje averechts, dat lukt nog wel. Maar verder dan een sjaal ben ik eigenlijk nog nooit geraakt. Tot nu dus. Het patroon wordt fijn beschreven en het lukte me dus werkelijk om een trui tevoorschijn te toveren. Breien met priemen nr 8 gaat vooruit als een trein. Ideale vakantiebezigheid.   Wol zocht ik op zolder bij mijn moeder (daar ligt trouwens wol om mijn dochters tot hun achtiende verjaardag van truien te voorzien). Ik gebruikte als basis Malou Light van Lang Yarns, een baby alpaca, een superzacht wolletje. Om niet meteen aan een groot werkstuk te beginnen, maakte ik

Big Hawk Boekentas

Op mijn eindeloze to do lijst stond een boekentas. Maar wegens geen interesse van de dochters, en mijn ook eindeloos uitstelgedrag bleef die dus ergens onderaan bengelen. Tot Piekewieke testers zocht voor haar nieuwe patroon, de Big Hawk . Het ideale moment om van lijstjesschrapperij te doen. Lieve maakte een prachtig patroon, met een nog voorbeeldigere handleiding. Stap voor stap word je door het patroon geloodst. Ik leerde over verschillende verstevigingen, over hoekjes en kantjes en kon tussendoor niet genoeg krijgen van mijn naaisel en alle leuke details.   Om mijn kastinhoud te doen dalen, zocht ik daar matchende stofjes en leertjes. Ik vond er ook een deel van de fournituren en kon meteen beginnen. Tot ik bij een item kwam dat niet in mijn voorraad aanwezig was. Gelukkig is er Huis van Katoen , niet zo ver hier vandaag, die dan ook nog gewoon op donderdagavond open is. Dank u, Marlies, voor die luxe!   Het maken van een tas is niet persĆ© zo moeilijk, toch m

Ik vulde mijn eigen kleerkast aan!

De zomer is niet zo mijn seizoen. Te warm, te druk, te vanalles. Geef mij maar de lente of de herfst, het moment waarop je de natuur ziet veranderen, van dorre bomen tot bloeiende bloemen, van kleurenpracht en lange wandelingen. Het mindere weer neem ik er met plezier bij. Afgelopen weken leerde ik de zomer appreciĆ«ren. Het was niet van willen, het was van moeten, met zulke temperaturen kan je natuurlijk anders. Zomerkledij is schaars. Je zal me niet snel met blote benen zien rondhuppelen. Iets met complexen enzo. Toch deed ik van selfish sewing. Deze week kwam het Lux patroon voor dames uit, een prachtpatroon dat elk seizoen kan omgetoverd worden tot een geweldige jurk.  Bij Isabel kan je alvast inspiratie opdoen. Ik ging voor de maxidress, tot op heden ontbrekend in mijn garderobe. Omdat ik vooraf niet zeker was of een lange jurk wel iets voor mij ging zijn, koos ik een niet te dure, asymmetrische streepjesstof uit. Mijn vrees bleek ongegrond.  Luchtig, zalig om te

I did it again, maar nu beter!

Ondanks dat ik toen schreeuwde dat ik het nooit meer opnieuw zou doen, begon ik er weer aan.  Want uiteindelijk was het helemaal niet zo moeilijk, toch? Mijn vorige versie had een paar structurele probleempjes en die wou ik graag oplossen. Ik naaide toen tunnels om stokken in te steken en stikte deze onderaan toe, zodat de tent er mooi in kon staan. What was I thinking?!! Meermaals zeeg de tent neer, zwaartekracht, you know!   Ik diende een baby te voorzien van een kadootje en sloeg enkele stofjes in. Yeps, af en toe mag ik nog eens zondigen. Zeker als het object te groot is voor het project dat ik in mijn hoofd heb. En zodat ik niet weer uren aan een stuk zou moeten puzzelen. Want dat maakte van de vorige tent een huzarenstukje. Deze keer pakte ik het wat anders aan. Ik naaide de stoktunnels bovenaan toe, logischerwijs. En de tent? Die blijft gewoon staan. Eat this, zwaartekracht! Met de restjes knutselde ik nog een stokpaard