Naadjes en draadjes

... mijn valiezeke, met daarin een comfy outfit, een pyama en toiletgerief, vrij basic dus. ... mijn naaimachine ... de overlock ... een krat met projectjes ... een zak vol stofjes ... het koffertje kamsnaps ... en niet te vergeten een lekker flesje cava! ... een hele koffer vol dus. En waar trok ik dan naartoe?  Ik mocht genieten van een weekendje in de Stille Kempen , een weekendje waarvan ik daadwerkelijk genoten heb. Samen met 19 andere dames zette ik me van vrijdagavond tot zondagnamiddag achter mijn naaimachien. Wie dacht dat het daar een echt kippenhok met kakelende hennen zou zijn, had het mis. Er werd met opperste concentratie getoverd, stukken stof werden kledingstukken, er werd met goede raad gegooid, ... Het is gewoon onvoorstelbaar dat 20 vreemden het zo goed met elkaar konden vinden. Voor mij was het weekend veel te kort. En wat ik mee terugbracht? Dat laat ik jullie zien in een volgend blogbericht. Ik kijk al uit naar een vol...

Valentijn, wij doen er niet aan mee. Maar dit jaar vierden we het toch, want samen gezellig tafelen is altijd een klein beetje feest, zeker als je er zelf niets voor hoeft te doen. Dankzij Danone en Walkietalkie kregen we een smakelijk ontbijtje geserveerd, een ontbijtje om u tegen te zeggen! Dank u wel!

Onlangs kwam ik in de Kringwinkel een stapeltje leer tegen. Geen idee wat ik ermee zou aanvangen, maar ik kon het niet snel genoeg in mijn mandje droppen. Zeker als je weet dat het hele pakketje net 0.50 euro geprijsd stond. Eenmaal thuis verdwenen ze in de kast, wachtend op een leuke bestemming. Toen ik op haar boekenfeest zag welk prachtig kado ze kreeg, was ik stiekem een beetje jaloers. Niet dat Eva dat niet verdiende, wel omwille van het leuke, eenvoudige hebbeding. Bij het opruimen van de knutselkast vond ik mijn leren lapjes terug. Ik zette me samen met de dochters aan de keukentafel, haalde schaar en lijm boven en begon te knutselen. Het resultaat oogt niet zo professioneel als dat van De Zuster Van, maar ik ben wel content van mijn exemplaar.   Voor diegenen die twijfelen: de witte is de mijne!

Sinds een half jaar wonen hier drie kippen. Drie kippetjes die een tweede thuis kregen. Ze kwamen toe zonder pluimpjes, leken een beetje zielig, maar algauw scharrelden ze vrolijk rond. En dat resulteert in drie eitjes per dag. Geen wonder dat er hier wekelijks wel een baksel uit de oven verschijnt, al dan niet door de hulp van enkele kinderhandjes. Meestal kies ik voor een beproefd recept. Deze keer vond ik op pinterest een smakelijk ogend recept. De jongste dochter hield me nauwkeurig in het oog en ik hoorde ineens stilletjes: 'Mama, ik denk dat ik deze koekjes niet ga opeten, ze lijken een beetje op vogeleten.' En toegegeven, ik kon het kind niet ongelijk geven. De koeken leken niet alleen op vogeleten, ze smaakten er ook een beetje naar.   Volgende keer beter zeker?

Uit ervaring weet ik dat half blogland de voorbije week heeft zitten naaien, om ervoor te zorgen dat hun kinders vandaag perfect uitgedost een leuke dag beleven. Dat stond ook op mijn planning. Ideeën in overvloed. En twee dochters die perfect weten wat ze willen. Piece of cake dus. Stof en attributen werden vorige week bij elkaar gezocht. Het echte werk begon pas gisteren. Dank u wel uitstelgedrag en deadlinestress, mijn altijd aanwezige partners. Carnaval dus, en twee dochters die weten wat ze willen. Makkelijk? Ja en neen. Ze weten wat ze willen en jammer genoeg gaan ze ook niet voor minder. Dus wordt er vooraf even vergaderd, getekend en -belangrijk- er worden compromissen gesloten. Om te voorkomen dat ik achteraf beteuterde gezichtjes op straat moet sturen. Meet Noor - alias Barbie: Opdracht: 'Ik wil Barbie zijn in een doos. Veel roze en iets met cupcakes, en vooral niet onbelangrijk: een lelijk kleed, want barbie heeft altijd lelijke kleren aan (lees: jaren '80...