Kennen jullie onze trouwe viervoeter al? Ik geloof niet dat ik hem hier al vermeld had, laat staan dat ik hem ooit officieel voorgesteld heb. Tien jaar werd er bij een toenmalige collega een lief, klein hondje gedumpt. Bij haar kon het diertje onmogelijk blijven, en dus reed ik na de vroege mee tot daar en kwam thuis met een schattig hondje van ongeveer zeven maanden oud. Als ik zeg schattig, dan bedoel ik ook schattig. Een lief beagletje, met van die grote puppy-ogen, Arno genaamd, maakt sindsdien deel uit van ons huishouden. Intussen is Arno al op een iets meer gezegendere leeftijd, heeft hij ons huishouden zien groeien, is hij zelf ook wat gegroeid (en vooral in de breedte) maar die mooie puppy-ogen, die heeft hij nog altijd. Ik geef het jullie op een blaadje, nergens ter wereld loopt er zo'n dankbaar beestje rond. Dankbaar voor zijn tweede leven hier bij ons. Amen. Tot hier het heilige gedeelte. Vorige vrijdag liet mijn al even heilige jongste dochter weer maar eens d...