Liefde voor muziek

Vroeger, in een ver verleden, ging ik naar de muziekschool. Zoals zovele jonge meisjes wou ik ballet volgen. Gracieuze bewegingen, een roze tutu, schoenen waarmee je op je tippen kon staan, geef toe, wie van jullie droomde er niet van? Drie jaar hield ik het vol, drie lange jaren, want om de één of andere reden ben ik niet zo gracieus, en was mijn roze fase plots over.
Om ballet te mogen volgen, moest je indertijd notenleer volgen (kwestie van wat ritme de baas te kunnen). Zo gezegd, zo gedaan. En zo werd muziek een deel van mijn leven. Naast ballet startte ik ook met vioolles en een paar jaar later met zangles. Om na een aantal jaren belangrijkere doelen in mijn leven te vinden en de muziek even aan de kant te zetten.

Tot begin mei 2014. De moe was al een tijdje in het ziekenhuis en vroeg me, als ze ooit zou sterven, of ik dan voor haar het 'Ave Maria' wou zingen. Vijf minuten heb ik getwijfeld, zou ik het nog wel kunnen, en zou ik het op die moment nog wel kunnen? Natuurlijk zei ik ja. Het was moeilijk, maar speciaal voor haar galmde het Ave Maria door de kerk, net alsof het gisteren was dat ik nog gezongen had.

Deze avond sta ik weer op het podium. Samen met Villa Cantando, drie andere koren, een harmonie-orkest en tien pipers (manman, wat een decibels) om het beste van mezelf te geven voor het Great War Remembrance-optreden, in dezelfde kerk waar ik een half jaar geleden mijn zangkriebels terug te pakken kreeg.

Doe je ogen toe en geniet even mee!