Naadjes en draadjes

Ik mocht weer eens iets testen.  Annemieke van Sofilantjes had een nieuw patroontje klaar, de Brueram top/dress.  Enthousiast gaf ik me op. En heel enthousiast kreeg ik weer te maken met deadline-stress. Deze keer kwam ik even uit mijn comfort-zone. Smocken was iets wat ik nog nooit deed. Dat kan ik nu dus ook van mijn lijstje schrappen.   De brueram-dress dus. Er zijn drie opties: een top, een jurkje of een maxi-jurk. Ik ging voor een jurkje, zocht een passende stof in mijn stapel en kwam tot de vaststelling dat de lap die ik voor ogen had, net iets te kort was.  Daarom: iets minder frons in het rokgedeelte en een witte boord om de lengte aan te passen.   Geslaagd? Zeker wel. Voor herhaling vatbaar: ook zeker wel, dochter   deed al een bestelling. Model van dienst weigerde, dus werd zus opgetrommeld, die enkel op de foto wou met meneer Konijn en zelfgekozen poses. Daar zal u het dan mee moeten stellen. ...

Ik moet toegeven: ik ben geen held in het onderhouden van planten.  Hetgene hier overleefd heeft ofwel geen water nodig, ofwel staat het buiten en krijgt het van de weergoden meer dan van mij. Nadat de zoveelste plant zijn laatste blaadjes liet vallen, besloot ik dat het genoeg was.  Vanaf toen gedroeg ik me zoals het hoorde. Elke week zouden mijn plantjes op een vast moment een lekje drinken krijgen. Jammer genoeg is mijn agenda zo onregelmatig dat er van die belofte ook niet veel in huis kwam. Tot mijn kinders zonder het zelf te beseffen met een oplossing kwamen aandraven. Ze vonden in de tuin een plantje, dat volgens hen meer was dan onkruid.  Het kreeg een potje en mocht op de vensterbank tussen de ander groene vrienden wonen. Na een paar dagen verdween de nieuwe bewoner uit het gezichtsveld van de kinders en moest ik me over hem ontfermen. En dat betekende de redding van mijn plantgoed hier in huis. Het potje onkruid krijgt iets minder wat...

Onlangs stak er een dikke envelop in de brievenbus.  Ik mocht de Herta taart- en cakedegen testen. Leuk, leuk, leuk.  Ik eet graag, ik bak graag en dit alles nog liever als ik er niet teveel werk aan heb. In de winkel wachtte er een hele collectie op mij: Bladerdeeg, kruimeldeeg, zanddeeg, allemaal opgerold op een velletje. De vloeibare cakedegen deden me al watertanden. Het waren uiteindelijk de zanddeeg en de marmercake die in mijn karretje belandden. De eerste rabarber in onze tuin werd gekortwiekt en verdween in de taart.  Supermakkelijk: rabarber even laten koken tot moes, deeg in de taartvorm, moes erbij en in de oven.  Het zag er niet alleen veelbelovend uit, de taart werd even snel dan dat ze gemaakt was verorberd. Enthousiast begon ik diezelfde avond aan de cake.  Gewoon het deeg in de vorm doen, leek me net iets te simpel. Ik toverde rode besjes tevoorschijn en mengde die onder het beslag. Watertandend wacht...