Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat.
Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken?
Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.
De eerste sneakpeek leverde niet echt het beoogde enthousiasme op. Gelukkig ken ik alle truken van de foor om het kind toch in het kledingsstuk te hijsen en door ze op een ijskoude, maar zonnige voormiddag buiten te sturen voor foto's, merkte de jongedame op dat haar nieuwe vestje niet alleen superzacht, maar ook lekker warm is. En zo eindigt dat langgekoesterde lapje eindelijk aan het lijf van het kind. Weliswaar in andere vorm dan oorspronkelijk gedacht bij aankoop, maar wel enorm draagbaar en hip. Hoera voor Marcia!
Stof 2024: 0 in, 3 uit!
Je bericht was een hoogtepunt! Je schrijfwerk is van topklasse. Ga zo door en schrijf meer!
BeantwoordenVerwijderen