De laatste jaren kreeg ik meermaals te horen: 'Hey, lang geleden, alles goed met jullie?' En dan was mijn antwoord steevast: 'Ja hoor, drukdrukdruk!' En ik deed gewoon druk verder.
Jullie weten wel hoe dat gaat. Twaalf jaar geleden werd ik moeder. We namen een beetje een valse start, maar sloegen ons erdoor. Twee jaar later kwam er een dochter bij. En dan ging het leven in een snelle vaart vooruit. Peuters werden kleuters, gingen plots naar de lagere school en kregen een berg hobby's. Dat in combinatie met voltijds werken in een onregelmatig uurschema en een verbouwing maakten dat ik steeds aan het zorgen, puzzelen en rondrijden was. Zorgen voor de dochters, zorgen voor de was en plas, zorgen voor eten, zorgen voor het hele huishouden.
Eigenlijk vooral zorgen dat het plaatje klopte, dat alle puzzelstukjes op de juiste plaats terechtkwamen. Ik was zo aan het zorgen voor alles, dat ik mezelf vergat. Tot een vriendin op een vrijgezellenavond zich luidop afvroeg waar die spontane, vrolijke flapuit, het feestbeest van weleer gebleven was. Ik nam het haar kwalijk, liet een traan, was zelfs een beetje boos om deze opmerking. Langzaamaan begon ik te beseffen dat ze gelijk had. Het moederschap had me veranderd, ik nam mijn verantwoordelijkheden heel serieus, zelfs te serieus, en vergat te genieten. En erger nog, ik miste mijn vrolijke versie, dat feestbeest ook.
Het werd een heel proces, iets dat een paar jaar duurde, eentje met vallen en opstaan. Leren neen zeggen, niet alleen tegen de buitenwereld, maar ook aan mezelf. Leren keuzes maken in plaats van alles te willen doen. Leren mezelf niet zoveel druk op te leggen.
Ik maakte tijd voor kleine dingen, laste verplichte rustmomenten in en stond mezelf toe om eens 'niks' te doen. Ik waakte over mijn slaappatroon en creëerde plaats in mijn hoofd door het hele huis te minimaliseren.
Half augustus begon ons verlof, we trokken naar Frankrijk, genoten van het mooie weer en gunden ons bij thuiskomst nog een paar extra 'niks'dagen. Hobby's in een uurrooster gegoten, boekentassen in orde gemaakt en ik liet alles gebeuren.
Dat alles maakt dat deze september de rustigste en makkelijkste maand ever werd. Ondanks de start van het schooljaar, van de vele muzikale en sportieve nevenactiviteiten van de dochters.
Het zat allemaal in mijn hoofd, dat druk bezig zijn.
Het is een slappe koord tussen inspanning en ontspanning, waar vooral voldoening overheerst.
En het is die voldoening die me nu rust geeft.
Jullie weten wel hoe dat gaat. Twaalf jaar geleden werd ik moeder. We namen een beetje een valse start, maar sloegen ons erdoor. Twee jaar later kwam er een dochter bij. En dan ging het leven in een snelle vaart vooruit. Peuters werden kleuters, gingen plots naar de lagere school en kregen een berg hobby's. Dat in combinatie met voltijds werken in een onregelmatig uurschema en een verbouwing maakten dat ik steeds aan het zorgen, puzzelen en rondrijden was. Zorgen voor de dochters, zorgen voor de was en plas, zorgen voor eten, zorgen voor het hele huishouden.
Eigenlijk vooral zorgen dat het plaatje klopte, dat alle puzzelstukjes op de juiste plaats terechtkwamen. Ik was zo aan het zorgen voor alles, dat ik mezelf vergat. Tot een vriendin op een vrijgezellenavond zich luidop afvroeg waar die spontane, vrolijke flapuit, het feestbeest van weleer gebleven was. Ik nam het haar kwalijk, liet een traan, was zelfs een beetje boos om deze opmerking. Langzaamaan begon ik te beseffen dat ze gelijk had. Het moederschap had me veranderd, ik nam mijn verantwoordelijkheden heel serieus, zelfs te serieus, en vergat te genieten. En erger nog, ik miste mijn vrolijke versie, dat feestbeest ook.
Het werd een heel proces, iets dat een paar jaar duurde, eentje met vallen en opstaan. Leren neen zeggen, niet alleen tegen de buitenwereld, maar ook aan mezelf. Leren keuzes maken in plaats van alles te willen doen. Leren mezelf niet zoveel druk op te leggen.
Ik maakte tijd voor kleine dingen, laste verplichte rustmomenten in en stond mezelf toe om eens 'niks' te doen. Ik waakte over mijn slaappatroon en creëerde plaats in mijn hoofd door het hele huis te minimaliseren.
Half augustus begon ons verlof, we trokken naar Frankrijk, genoten van het mooie weer en gunden ons bij thuiskomst nog een paar extra 'niks'dagen. Hobby's in een uurrooster gegoten, boekentassen in orde gemaakt en ik liet alles gebeuren.
Dat alles maakt dat deze september de rustigste en makkelijkste maand ever werd. Ondanks de start van het schooljaar, van de vele muzikale en sportieve nevenactiviteiten van de dochters.
Het zat allemaal in mijn hoofd, dat druk bezig zijn.
Het is een slappe koord tussen inspanning en ontspanning, waar vooral voldoening overheerst.
En het is die voldoening die me nu rust geeft.
Goed gedaan, Hanne. Het is iets dat ik ook moest leren, en het lukte me ook pas na mijn veertigste (dus volgens mij ben je nog ruim op tijd ;-)). Nu is het enkel nog een kwestie van het bewaken. Ik duim mee!
BeantwoordenVerwijderenAheum, ik moet dringend mijn biografie aanpassen, intussen staat er al een nief voordeur!
VerwijderenZalig!
BeantwoordenVerwijderenJaloers!
BeantwoordenVerwijderenooh, wat klinkt jouw tekst herkenbaar! Ik sta aan het begin van de besef-fase, dus hoop binnenkort dezelfde resultaten te kunnen neerzetten.
BeantwoordenVerwijderen