Naadjes en draadjes

Traditiegetrouw tover ik de laatste maand van het jaar een pyama tevoorschijn voor het petekindje. Zo ook afgelopen december. Ik deed navraag naar zijn maat en maakte een maatje groter dan vorige keer. Een lapje waar ik al jaren niet in durfde knippen werd eindelijk uit de kast gehaald. Ook  het wolfpatroon werd opgediept en iets later lag er een prachtige pyama te blinken. Natuurlijk kon een matching outfit voor pop niet ontbreken. Zelden zie ik een kind zo blij als Jules die zijn pakje opent. Fier als een gieter wordt zijn pyama aangetrokken, om dan de rest van het feest aan te blijven. Fijn dat zelfgemaakte kadootjes zo geapprecieerd worden! Dit jaar viel dat een beetje tegen. Niet voor hem, wel voor mij. Zijn setje bleek namelijk redelijk nipt te zijn. Te klein als in een broek die net een legging lijkt, en een truitje waarvan het lijfje net niet alles bedekt. Lieve Jules liet het niet aan zijn hart komen, en speelde verder in zijn pyama. Maar mijn meterhart kon het niet...

Hoe zit het daar met die burn out? Een vraag die ik op vele lippen zie branden, maar tot nu toe nog maar weinig gesteld kreeg. Vandaar deze blogpost! Eind mei trok ik aan een alarmbel, begin juni liep ik tegen een muur. Ik vegeteerde 2 maanden in de zetel, huilde liters tranen, had bergen schuldgevoelens. Mijn concentratievermogen lag mijlenver onder dat van Dory , tijdens gesprekken dwaalde ik steevast af, ver weg van het onderwerp, om dan te moeten toegeven dat ik niet meer wist waarover het ging, tv kijken lukte niet, een halve bladzijde lezen voelde als het beklimmen van een berg, ..... Als ik er nu op terugkijk, zat ik gevaarlijk diep. Ik was vooral bang, twijfelde aan mezelf en snapte niet waar ik, die altijd jongleerde met 7 balletjes gelijk, naartoe was. En ik zag ook helemaal niet hoe ik het weer kon rechttrekken. Dankzij een begrijpend huishouden en een  paar goede vrienden stond ik weer recht, amper een schim van wie ik ooit was. Zij gaven me tijd.  Zij namen ding...

Een nieuw jaar, ook een nieuw blogjaar. Afgelopen maand vierde ik de tiende blogverjaardag, jawel mannekes, en ik mocht heel wat leuke dingen weggeven. Onderaan maak ik nog een samenvatting ivm de winnaars. Het elfde blogjaar gaat dus in. Ondanks twijfels over het blogbestaan, behoud ik mijn plekje hier en laat ik af en toe wat leesvoer achter. Inspireren en ontdekken, ofzoiets. Want hoe tof ik IG ook vind, het lezen van uitgebreidere hersenspinsels blijft mijn favoriet. Vorige jaren maakte ik telkens blogvoornemens . En ook dit jaar kijk ik hier op terug. Mijn favoriete deel is het onderste regeltje. Jawel, mijn stoffenstand . Gewoon een reminder voor mezelf. En voor de voorraad. Dit jaar ben ik met glans geslaagd. Ik haalde 61 stofjes in huis, en er verdwenen er 117. Plaats in mijn hoofd en plaats in de kast!  Op naar nog van dat. Selfish sewing kan ik ook weer afvinken. Al zal ik nooit een fotomodel worden, graag laat ik volgend jaar nog damesnaaisels zien! Kadootjes w...