Hoe zit het daar met die burn out? Een vraag die ik op vele lippen zie branden, maar tot nu toe nog maar weinig gesteld kreeg. Vandaar deze blogpost!
Eind mei trok ik aan een alarmbel, begin juni liep ik tegen een muur. Ik vegeteerde 2 maanden in de zetel, huilde liters tranen, had bergen schuldgevoelens. Mijn concentratievermogen lag mijlenver onder dat van Dory, tijdens gesprekken dwaalde ik steevast af, ver weg van het onderwerp, om dan te moeten toegeven dat ik niet meer wist waarover het ging, tv kijken lukte niet, een halve bladzijde lezen voelde als het beklimmen van een berg, ..... Als ik er nu op terugkijk, zat ik gevaarlijk diep. Ik was vooral bang, twijfelde aan mezelf en snapte niet waar ik, die altijd jongleerde met 7 balletjes gelijk, naartoe was. En ik zag ook helemaal niet hoe ik het weer kon rechttrekken.
Dankzij een begrijpend huishouden en een paar goede vrienden stond ik weer recht, amper een schim van wie ik ooit was. Zij gaven me tijd. Zij namen dingen uit handen, namen beslissingen, zodat mijn hoofd kon leeggemaakt worden. Ik onderging.
De zomer ging voorbij. Na 3 maanden rust besloot ik terug te gaan werken. Langer thuiszitten zou me meer en meer doen wegkwijnen, het leek me ook de beste oplossing om dingen te doen die ik altijd deed, stilaan terug wat routine opbouwen. Er kon niet veel gebeuren, ik kon alleen maar opnieuw die muur tegenkomen. Ik ging voor 40% aan de slag, zodat er voldoende vrije momenten overbleven. Ondanks alle twijfels, was dit een goede oplossing.
Ik las boeken, voerde urenlange gesprekken, ging wandelen, luisterde naar mijn lichaam. En ik leerde veel over mezelf. Over vele verwachtingen die ik stelde, over terugkerende frustraties die energie vraten. Agenda's werden bekeken, overdaad werd geschrapt. Niks verplichtingen meer, enkel dingen waar we ons goed bij voelden vonden nog plaats. En zo keerde er een soort van rust terug. En leerde ik weer genieten van kleine dingen.
Intussen ben ik weer 80% aan het werk. Het blijft een evenwichtsoefening, dat luisteren naar je lijf, bewaken van grenzen en de dagdagelijkse rush. Maar hé, sinds een week of twee heb ik het gevoel dat ik de goede weg uitga. En ik ben tevreden, niet alleen voor mezelf, ook met mezelf!
Eind mei trok ik aan een alarmbel, begin juni liep ik tegen een muur. Ik vegeteerde 2 maanden in de zetel, huilde liters tranen, had bergen schuldgevoelens. Mijn concentratievermogen lag mijlenver onder dat van Dory, tijdens gesprekken dwaalde ik steevast af, ver weg van het onderwerp, om dan te moeten toegeven dat ik niet meer wist waarover het ging, tv kijken lukte niet, een halve bladzijde lezen voelde als het beklimmen van een berg, ..... Als ik er nu op terugkijk, zat ik gevaarlijk diep. Ik was vooral bang, twijfelde aan mezelf en snapte niet waar ik, die altijd jongleerde met 7 balletjes gelijk, naartoe was. En ik zag ook helemaal niet hoe ik het weer kon rechttrekken.
Dankzij een begrijpend huishouden en een paar goede vrienden stond ik weer recht, amper een schim van wie ik ooit was. Zij gaven me tijd. Zij namen dingen uit handen, namen beslissingen, zodat mijn hoofd kon leeggemaakt worden. Ik onderging.
De zomer ging voorbij. Na 3 maanden rust besloot ik terug te gaan werken. Langer thuiszitten zou me meer en meer doen wegkwijnen, het leek me ook de beste oplossing om dingen te doen die ik altijd deed, stilaan terug wat routine opbouwen. Er kon niet veel gebeuren, ik kon alleen maar opnieuw die muur tegenkomen. Ik ging voor 40% aan de slag, zodat er voldoende vrije momenten overbleven. Ondanks alle twijfels, was dit een goede oplossing.
Ik las boeken, voerde urenlange gesprekken, ging wandelen, luisterde naar mijn lichaam. En ik leerde veel over mezelf. Over vele verwachtingen die ik stelde, over terugkerende frustraties die energie vraten. Agenda's werden bekeken, overdaad werd geschrapt. Niks verplichtingen meer, enkel dingen waar we ons goed bij voelden vonden nog plaats. En zo keerde er een soort van rust terug. En leerde ik weer genieten van kleine dingen.
Intussen ben ik weer 80% aan het werk. Het blijft een evenwichtsoefening, dat luisteren naar je lijf, bewaken van grenzen en de dagdagelijkse rush. Maar hé, sinds een week of twee heb ik het gevoel dat ik de goede weg uitga. En ik ben tevreden, niet alleen voor mezelf, ook met mezelf!
Zo herkenbaar... Die muur komt vaak onverwachts. Mooi te lezen dat je stapjes vooruit maakt, en iedere stap is er een. En die laatste zin: mooi!
BeantwoordenVerwijderenOh heel fijn om dat te lezen, Hanne! Blijven luisteren naar jezelf is de boodschap. x
BeantwoordenVerwijderenKnap hoor! Je eigen ritme vinden is niet gemakkelijk...
BeantwoordenVerwijderen