Doorgaan naar hoofdcontent

Een kadootjesherkansing

Traditiegetrouw tover ik de laatste maand van het jaar een pyama tevoorschijn voor het petekindje. Zo ook afgelopen december. Ik deed navraag naar zijn maat en maakte een maatje groter dan vorige keer. Een lapje waar ik al jaren niet in durfde knippen werd eindelijk uit de kast gehaald. Ook  het wolfpatroon werd opgediept en iets later lag er een prachtige pyama te blinken. Natuurlijk kon een matching outfit voor pop niet ontbreken.


Zelden zie ik een kind zo blij als Jules die zijn pakje opent. Fier als een gieter wordt zijn pyama aangetrokken, om dan de rest van het feest aan te blijven. Fijn dat zelfgemaakte kadootjes zo geapprecieerd worden!
Dit jaar viel dat een beetje tegen. Niet voor hem, wel voor mij. Zijn setje bleek namelijk redelijk nipt te zijn. Te klein als in een broek die net een legging lijkt, en een truitje waarvan het lijfje net niet alles bedekt. Lieve Jules liet het niet aan zijn hart komen, en speelde verder in zijn pyama. Maar mijn meterhart kon het niet verkroppen.
Ik dook deze week opnieuw in mijn voorraad en knipte een nieuw exemplaar, ditmaal twee maatjes groter. Hopelijk past deze nog een tijdje.


Stof: Voorraad
Patroon: Wolf van Zonen09

Stoffenstand 2020: 1 in, 6 uit

Reacties

  1. Ik maakte dit weekend ook voor het eerst een Wolf en die van Sam zit ook redelijk strak :)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Idd spijtig dat het eerste zo nipt was, hopelijk is er nog een ander kindje in de familie blij mee. Met je tweede heb je volgens mij dubbel gescoord want nu kreeg die twee pakjes en beide zo mooi

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Maar zie, hoe schattig zeg. Ik vind ze allebei leuk. Hopelijk vindt de eerste nog de weg naar een ander kindje in de familie.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo