Naadjes en draadjes

Restjes worden omgetoverd. In wat? Dat blijft een verrassing. Voor wie? Dat vertel ik ook nog niet.

Een tijdje geleden won ik deze give-away. Vandaag kwam eindelijk de postbode langs met het lang verwachte pakje. Bedankt rafraffel. Toen ik deze middag uit de keuken binnenkwam was Noor al haar stiften in het konijnenzakje aan het proppen. Madam dacht dat het een kadootje voor haar was. Daar komt dus niks van in huis. Hij (of zij) is veel te leuk om zomaar aan de kinderen te geven. Een fotootje volgt nog!

Wanneer is de lente in het land? Dat kan je zien aan allerlei kleine dingen. Mijn ultieme lente-gevoel speelt zich af in de slaapkamer. En voordat iedereen rare gedachten krijgt, zal ik het hier vlug expliceren. Stel je voor: Je wordt wakker gemaakt door een zonnestraaltje dat door een kier in de gordijnen recht op je neus schijnt. Je pitst je ogen snel weer dicht, draait je om en hoort op de achtergrond vogeltjes fluiten. Gewoon geweldig (en nog meer geweldig is dat je dan nog even kan blijven liggen, en niet dat er binnen een paar minuten iemand naast je bed staat te roepen dat het al licht is buiten) Op haar blogje kan je iets winnen als je een foto van je favoriete lentebloem post. Bij deze waag ik dus mijn kansje. De foto van de bloem is genomen vorig jaar 24 maart in Manderfeld (onze oostkantons). We logeerden op de bovenverdieping van een huisje bij hele lieve mensen. In een week tijd maakten we daar bijna alle seizoenen mee: een leuk lentezonnetje, regen en storm en op een och...

Zondagavond, half tien. Noor was logeren bij de grootouders omdat wij maandagochtend op tijd bij de gynecoloog moesten zijn. Ik nestel me in mijn bed dat in de living staat. Wegens een risico-zwangerschap lag ik al van de 4de maand in dat bed, geen lachertje, maar ik had het er voor over. De preselecties van Eurosong 2008 waren nog bezig, toen plots ... een wee. Zou dat het zijn? Acht minuten later ... weer eentje. Zes minuten later ... weer eentje. Manlief deed zijn pijamake uit, zijn kleren terug aan en ging het valiesje zoeken, het moest maar eeens zover zijn. Ik waggelde naar de auto (gewoon wandelen ging bijna niet meer: vijf maanden platliggen en 12 kilo extra aan je lijf, mijn rugske brak bijna) Aangekomen in het ziekenhuis had ik al weeën om de drie minuten. Een paar uur later lagen wij op onze kamer, te genieten van onze kleine Ella. Geboren na 39 weken zwangerschap, 3.690 kg en 53 cm groot. (en grappig genoeg waren alle romperkes die ik bijhad te klein) Maar kleine kindjes b...

Bloggen, heel leuk. Het lijkt wel of ik elke avond in een tijdschrift zit te lezen, een boekje vol met leuke en mooie dingen, ... met als gevolg dat ik zelf niks meer doe. Ik ga dus minder komen lezen en kijken naar het werk van anderen en mezelf weer aan het naaien zetten. Binnenkort gaan we serieus verbouwen en we moeten verhuizen. Begin mei is het zover. En tegen dan wil ik alle dingen die ik hier nog (onaf) liggen heb, klaarhebben. Tegen dan moet er hier overal grote kuis gedaan zijn (de kringloopwinkel zal weer blij zijn) Tegen dan moet ook alles ingepakt zijn en bij mijn ouders weer uitgepakt worden. Tegen dan ... Nog veel werk voor de boeg dus.

Weer een stokje in omloop. (of toch iets dergelijks). Op vraag van Ellamontella en Liezelmoedertje laat ik (een beetje trots) onze doopsuiker zien. Voor het geboortekaartje van Noor gebruikten we de afbeelding van 'de mooiste vis van de zee'. De doopsuiker kreeg dan ook hetzelfde thema. Voor de kindjes waren er vissnoepjes in een doorzichtig balletje. Voor de groten was er een blauw kaarsje in een glasje. (niet zo goed zichtbaar op de foto, maar ik vind geen andere). In de kamer van Noor verfde manlief dezelfde 'mooiste vis van de zee' op de muur. Ella haar geboortekaartje werd afgekeken van het Engelse olifantje 'Ella the Elephant'. De doopsuiker bestond weer uit snoepjes, deze keer gecombineerd met bellenblazen, stoepkrijt of een kadertje.

Nu de andere helft nog!