Donderdag 19 mei 2012.
Een dag waar ik al lang had naar uitgekeken, vol spanning, vol vragen, vol hoop.
De dag dat ik 125 km fietste voor Kom op tegen Kanker, helemaal van Wemmel naar Mechelen.
Begin januari 2012 kreeg ik een koersfiets van manlief en begonnen mijn trainingen: met de fiets naar het werk (14km heen en 14km terug), af en toe een ritje met de collega's, allemaal voor het goede doel.
Ja, ik, die nog nooit verder gereden had dan van hier thuis tot aan het scholeke, ik ben erin geslaagd. Het is me gelukt, en daar ben ik fier op.
Alles zat mee: het weer (niet te warm en niet te koud), de wind (uit de juiste richting), de rest van het peleton, de organisatie en niet te vergeten: mijn benen.
Het was een hele rit, met af en toe een traan van ontroering, maar vooral veel solidariteit. De supporters aan de kant van de weg, de spandoeken, de toeters en bellen en het applaus aan de finish. Ik voelde me echt een held.
Maar het ging niet over mezelf, het ging over alle mensen die te maken hebben met kanker, dag in dag uit, zij die de strijd aangaan tegen deze verschrikkelijke ziekte, die zoveel meer lijden is dan 1000 km fietsen.
Een overzichtje van het hele gebeuren vind je hier. Bij de reportages van de 1000km vind je een videoverslag gemaakt door Woestijnvis. Echt nen aanrader.
Diegenen die onze bijdrage wil bekijken, die vind je hier, vanaf minuut 3.50. Let vooral op de enthousiaste meisjes met de spandoek, mijn lieve dochters, die het hardst gesupporterd hebben.
Een dag waar ik al lang had naar uitgekeken, vol spanning, vol vragen, vol hoop.
De dag dat ik 125 km fietste voor Kom op tegen Kanker, helemaal van Wemmel naar Mechelen.
Begin januari 2012 kreeg ik een koersfiets van manlief en begonnen mijn trainingen: met de fiets naar het werk (14km heen en 14km terug), af en toe een ritje met de collega's, allemaal voor het goede doel.
Ja, ik, die nog nooit verder gereden had dan van hier thuis tot aan het scholeke, ik ben erin geslaagd. Het is me gelukt, en daar ben ik fier op.
Alles zat mee: het weer (niet te warm en niet te koud), de wind (uit de juiste richting), de rest van het peleton, de organisatie en niet te vergeten: mijn benen.
Het was een hele rit, met af en toe een traan van ontroering, maar vooral veel solidariteit. De supporters aan de kant van de weg, de spandoeken, de toeters en bellen en het applaus aan de finish. Ik voelde me echt een held.
Maar het ging niet over mezelf, het ging over alle mensen die te maken hebben met kanker, dag in dag uit, zij die de strijd aangaan tegen deze verschrikkelijke ziekte, die zoveel meer lijden is dan 1000 km fietsen.
Een overzichtje van het hele gebeuren vind je hier. Bij de reportages van de 1000km vind je een videoverslag gemaakt door Woestijnvis. Echt nen aanrader.
Diegenen die onze bijdrage wil bekijken, die vind je hier, vanaf minuut 3.50. Let vooral op de enthousiaste meisjes met de spandoek, mijn lieve dochters, die het hardst gesupporterd hebben.
En terecht dat je trots bent! Goed gedaan meid!
BeantwoordenVerwijderenWauw ontzettend knap van je! Daar mag je met recht trots op zijn!
BeantwoordenVerwijderenAlvast fijne pinksterdagen!
groetjes, Elske
knappe prestatie. Ik fiets ook veel en deed onlangs eens van Ranst naar Geel en terug. En op de 77km wist ik dat het een tikkel te ver was zonder echte lange trainingen. Wil toch 100km kunnen fietsen per dag. Heel knap gedaan. Proficiat
BeantwoordenVerwijderen