Doorgaan naar hoofdcontent

Late wensen

Je zag ze overal al passeren, maar hier nog niet: De beste wensen voor het nieuwe jaar! Bij deze ... Smak, smak, smak! Drie virtuele kussen. (Misschien nog een idee om een griepepidemie te voorkomen, virtuele kussen)  Al aan de late kant, maar kom, het is nog maar net Driekoningen geweest, dus kan het nog wel.

Daar horen dan ook goede voornemens bij, wie maakt ze niet? En bij wie verdwijnen die na een tijdje (da's nog schoon uitgedrukt) niet achter een grote berg excuses?
Hier vantzelfde. Ik kan verschillende voornemens opnoemen, de een al wat haalbaarder dan de andere:  Op dieet gaan, keuken tegelen, schilderen, wat minder facebooken, blablabla, blablabla.

Maar er zijn er een paar die ik echt tot een goed einde wil brengen, en die hebben allebei een goede reden:

Ik ga proberen geen stofjes meer te kopen, totdat mijn huidige stapel minstens gehalveerd is. (Ik spreek dan wel over de stapel die hier in huis ligt, niet diegene die bij mijn ouders nog op zolder verstopt steekt.) Zolang we geen ingemaakte kasten hebben, kan er echt niks meer bij. Nu staat alles in de inkomhal in grote dozen gestapeld en ik zie het niet zitten om binnenkort met de ladder stofjes te moeten kiezen.

Mijn volgende voornemen is er eentje waar ik vorig jaar al in geslaagd ben: met de fiets naar het werk rijden. Toen met een duidelijk doel voor ogen, dit jaar zonder. Hopelijk blijf ik even gemotiveerd.
Ik rijd alleen met de fiets als ik vroege heb. Ik heb namelijk schrik in den donkere. Ik hoor u denken: 's morgens is het ook nog donker, ja, groot gelijk, maar dan wordt het licht en zijn alle mensen met slechte bedoelingen die in de boskes zitten te wachten al in slaap gevallen.
En ik rijd alleen met de fiets als ik de kinders nergens moet oppikken. Het is belachelijk om 14km met de fiets te doen, en dan de auto te nemen en terug te rijden om de kinderen te gaan halen.
Normaal zou het moeten lukken om minstens twee keer per week de fiets uit zijn stalling te halen.

Twee voornemens, ik ga het daarbij houden. Het is belachelijk om hier volgend jaar dezelfde dingen te schrijven. Het zal al moeilijk genoeg zijn om deze vol te houden.

Reacties

  1. Jong, ik snap uw angst compleet! Ik kreeg dinsdag ook te horen: 'jamaar, hoe komt het dat gij nu wél in het donker durft te rijden?' 'Omdat het nog maar 18.30u is en er nog geen snoodaards op de baan zijn'!
    3 dikke kussen terug!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het is nog januari, dus natuurlijk kan het nog! Succes ermee met die goede voornemens, het eerste heb ik mij ook kei-hard voorgenomen, ben vollen bak plaats aan't creëren in mijn overvolle stoffenkast.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Amai ferm dat je met je fiets rijd.Ik moet amper 4km en neem de auto,ook van de schrik en omdat daar geen enkel licht brand onderweg en het is daar eenzaam en...uitvluchten genoeg ;)
    En succes met het halveren van uw zichtbare stapel,de onzichtbare,verstopte stapel kan je mss nog wat hoger maken ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo