Meer dan twintig jaar vriendschap, dat veeg je niet zomaar uit.
Alles begon op de schoolbanken, kaften en boeken werden uitgewisseld en volgekribbeld met pubermopjes en gelijkaardige tekeningen. Een fuif her en der, de Rome-reis, picknicken in het Riet, pintjes in de Phoenix in plaats van braaf naar de markt te gaan ... Dat pakken ze ons nooit meer af.
Na zes jaar gingen we elk onze eigen weg. Toevallig kozen we dezelfde richting, zaten we op dezelfde school en weer in dezelfde klas. We kozen wel andere vrienden, leefden elk ons eigen leven, maar hadden aan een paar blikken of woorden genoeg om te voelen dat de vriendschap nog steeds in ons lijf genesteld zat.
Het lot zorgde ervoor dat we uiteindelijk op dezelfde afdeling begonnen te werken. Acht jaar lang was je één van mijn collega's, uit de grote groep. Onze wegen scheidden zich toen ik in bevallingsverlof ging en nadien in een ander ziekenhuis zou gaan werken. De zwangerschapshormonen zorgden er waarschijnlijk voor dat ik toen niet besefte dat ik je achterliet. Tot ik de uurlijst in mijn handen kreeg. Jouw naam stond midden in het lijstje. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Vijf jaar lang waren we weer werkmakkers. Uren kan ik praten over dingen die we samen meemaakten, over fratsen die jij uithaalde, ...
Een lange weg, met verschillende zijwegetjes, splitst zich nu.
Bertje, ik ga je missen. Bedankt voor alle leuke momenten. Ik zal steeds met een glimlach op mijn gezicht aan jou terugdenken.
Doe dat goed ginderachter. Je nieuwe collega's zullen hopelijk snel doorhebben dat jij van goud bent.
Kus
(en stiekem hoop ik dat het lot nog eens verrassend uit de hoek gaat komen)
Alles begon op de schoolbanken, kaften en boeken werden uitgewisseld en volgekribbeld met pubermopjes en gelijkaardige tekeningen. Een fuif her en der, de Rome-reis, picknicken in het Riet, pintjes in de Phoenix in plaats van braaf naar de markt te gaan ... Dat pakken ze ons nooit meer af.
Na zes jaar gingen we elk onze eigen weg. Toevallig kozen we dezelfde richting, zaten we op dezelfde school en weer in dezelfde klas. We kozen wel andere vrienden, leefden elk ons eigen leven, maar hadden aan een paar blikken of woorden genoeg om te voelen dat de vriendschap nog steeds in ons lijf genesteld zat.
Het lot zorgde ervoor dat we uiteindelijk op dezelfde afdeling begonnen te werken. Acht jaar lang was je één van mijn collega's, uit de grote groep. Onze wegen scheidden zich toen ik in bevallingsverlof ging en nadien in een ander ziekenhuis zou gaan werken. De zwangerschapshormonen zorgden er waarschijnlijk voor dat ik toen niet besefte dat ik je achterliet. Tot ik de uurlijst in mijn handen kreeg. Jouw naam stond midden in het lijstje. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Vijf jaar lang waren we weer werkmakkers. Uren kan ik praten over dingen die we samen meemaakten, over fratsen die jij uithaalde, ...
Een lange weg, met verschillende zijwegetjes, splitst zich nu.
Bertje, ik ga je missen. Bedankt voor alle leuke momenten. Ik zal steeds met een glimlach op mijn gezicht aan jou terugdenken.
Doe dat goed ginderachter. Je nieuwe collega's zullen hopelijk snel doorhebben dat jij van goud bent.
Kus
(en stiekem hoop ik dat het lot nog eens verrassend uit de hoek gaat komen)
Picknickdeken
fleece uit de stoffenkast
kabouterstofje: www.klijntje.be
Misschien komen jullie mekaar later in het leven weer opnieuw tegen.En dan kunnen jullie verhalen vertellen op het picknickdeken,in het zonnetje met ene hapje en een drankje.
BeantwoordenVerwijderenhet lot bracht jullie toch 20 jaar bij elkaar!
BeantwoordenVerwijderenSuper kado, zo zal ie nog vaak aan je denken!
BeantwoordenVerwijderenWat een toevalligheden, of was het dat het zo moest zijn? In elk geval een heel tof cadeautje voor een ongetwijfeld heel tof mens!
BeantwoordenVerwijderensuper leuk gemaakt ... liefs biefrul
BeantwoordenVerwijderenMooie vriendengeschiedenis, mooi geschreven, mooi cadeautje.
BeantwoordenVerwijderenIk ben er zeker van dat het dekentje even hard gekoesterd zal worden als jullie vriendschap!
BeantwoordenVerwijderen