Doorgaan naar hoofdcontent

Geheime paadjes


Af en toe kunnen ze me verbazen, die dochters van mij. Zo ook vorige week ...
 
Regelmatig staat er een wandeling met de hond op de agenda. Ik zeg regelmatig, gezien de leeftijd van hondlief, onze drukke agenda, het weer, blablabla. Gelukkig is ons buurmeisje ook dol op Arno (onze asielhond luisterde al naar deze naam toen hij bij ons kwam wonen), zodat het beestje meer dan regelmatig getrakteerd wordt op een tochtje door het dorp.
 
Zelf heb ik niet de gewoonte een vaste route te volgen. Leuke plekjes genoeg in ons kleine dorpje. Al tien jaar kuier ik dus regelmatig met de viervoeter, al dan niet in gezelschap van kinderen, door bos, veld, straat, ... Geen paadje is mij vreemd, dacht ik toch.
 
Tot vorige week. Noor houdt van 'geheime paadjes'. Tijdens een fietstochtje trap ik regelmatig door het mulle zand omdat dochterlief weer een zin heeft om achterdoor te rijden. Wat niet steeds zo makkelijk is, met de twintig-kilo-wegende dochter 2 achterop, maar kom, we dwalen af.
 
Geheime paadjes dus.
We wandelden naar het speeltuintje achterin de wijk, een rustig, netjes onderhouden grasveldje met enkele speeltuigjes, net genoeg om een half uurtje te ravotten en dan verder te wandelen.
Ik placeerde me op een bankje, Arno legde zich naast me neer en ik genoot van de stilte (op zulke momenten kan ik perfect de geluiden van spelende dochters negeren en enkel focussen op andere
dingen)
 
 
Noor kwam tot bij ons gehuppeld met de melding dat ze Arno een nieuw truukje geleerd had. Dat mocht ze me zeker laten zien. Ik was heel nieuwsgierig wat er aan een 10 jaar oude beagle nog kon bijgeschaafd worden. Noor liep een rondje met de hond. Liet hem gaan zitten (wat het enigste bevel was dat hij uitvoerde), keek fier in mijn richting en zij heel kordaat: 'Lig'. En waarempel, het beest legde zich op de grond. Ik kon mijn ogen niet geloven. De eerstvolgende tien minuten heb ik zelf rondgehuppeld met een hond achter mij, om nadien dezelfde commando's uit te delen. Jaja, schrijf het ergens op: Beagles zijn niet zo stom als ze eruit zien.
 
 
Iets later gaf het beestje te kennen dat hij het beu was, en even wou blijven liggen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen natuurlijk.
 
 Na een tijdje riep ik de kinders bijeen om te vertrekken. En Noor zou Noor niet zijn als ze weer met  een geweldig idee afkwam. Waarom namen we nu ook geen geheime paadjes? Ik keek een beetje rond en voor ik kon vragen waar we dan naartoe moesten, vertrok madam en ik mocht haar gewoon volgen.
 
Mijn mond viel open van verbazing. Al 10 jaar wonen wij hier in het dorp en wandel ik overal rond. Nu werd ik meegetroond door dochterlief. We liepen door paadjes die ik niet kende, passeerden achterdoor een boomgaard, op 500 meter van mijn eigen deur.
 
Tja, kinders ...




 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pud...
313 reacties
Meer lezen

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!
25 reacties
Meer lezen

Marcia

 Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat. Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken? Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.  De eerste sneakpeek leverde ...
1 reactie
Meer lezen