Doorgaan naar hoofdcontent

Avontuur en cultuur in Oostende

Een uitstapje gaat bij ons liefst gepaard met spek voor ieders bek. De meisjes krijgen wat 'speel'tijd, terwijl wij ook willen genieten op onze maat.

Oostende is de place to be. Ik ken deze stad vooral als badstad die makkelijk te bereiken is met het openbaar vervoer, een lange winkelstraat heeft en dan ook het bijhorende dijk en strand-gebeuren.
Gisteren werd ik dus verrast door het onbekende dat de stad ons te bieden had.
We vertrokken op een deftig uur en picknickten bij aankomst in de buurt van een randparking. Er is een pendelbus voorzien naar het centrum, maar het mooie weer zorgde ervoor dat we er een wandelingetje van maakte. De dame van het toeristisch bureau voorzag ons van plannetjes en een hoop activiteiten, waardoor we al meteen spijt kregen dat we diezelfde avond al weer naar huis moesten.

Fort Napoleon was onze eerste bestemming. Er loopt daar momenteel een expo rond de boekenreeks 'De Waanzinnige Boomhut', zeer geliefd bij onze jonge dames. Om daar te raken, namen we de (gratis) overzetboot ter hoogte van het Noordzeeaquarium, al een heel avontuur voor de meisjes.


Onderweg kwamen we de Inflatable Refugee tegen, een zes meter hoge opblaasbare vluchteling op een klein bootje. Op die manier willen twee kunstenaars ons doen stilstaan bij de maatschapij en de wereld. Gespreksstof voor op de boot dus.


De expo van 'De Waanzinnige Boomhut' zelf is een echte topper. We kregen een zakje met opdrachtenboekje, knikker, lepel en potlood en gingen aan de slag. Twee verdiepingen vol plezier, op het gelijkvloers schreven mijn kinderen hun eigen verhaal, op de benedenverdieping mochten ze zich uitleven op een avonturenparcours. En intussen konden wij ook rondkijken in het Fort. Voor de geĆÆnteresseerden: de expo loopt nog tot het einde van de paasvakantie.






Op de terugweg genoten we van een stukje Oostende dat we niet kenden, strand zonder dijk en gebouwen, rust en prachtige natuur. Bij een bezoekje aan de zee horen natuurlijk het obligatoire pootjebaden en zandkastelen bouwen. Ook met winterjas aan.




 Oorspronkelijk planden we nog een bezoekje aan de tijdelijke tentoonstelling van Kamagurka (tot 14 mei nog te bezichtigen in de Venetiaanse Gaanderijen), maar het instant zomerweer deed ons langer dan gepland op het strand vertoeven. Daarom trokken we terug de binnenstad in om de kunstwerken van The Crystal Ship te bezichtigen. Vorig jaar werden openbare plaatsen in  Oostende voor een eerste editie opgefleurd met meer dan twintig muurschilderingen en kusntinstallaties. En wat nog leuker was: volgende week start de tweede editie. Maar liefst vijftien extra kunstwerken kunnen dan bekeken worden.



Wij zagen een aantal schilders in actie. Ook wel best indrukwekkend. En wat ik nog leuker vond, zelfs de meisjes vonden het geweldig en gingen enthousiast mee op zoek naar elk volgend stukje street art. Veel te snel was de avond daar. We kuisten het zand van onze voeten en keerden meer dan tevreden huiswaarts. En planden al meteen een nieuwe uitstap naar deze prachtige badstad, om de rest van de kunstwerken te gaan bewonderen.


Reacties

  1. Leuke foto's! Ook al jaren fan van Oostende. Inderdaad voor ieder wat wils daar! Daarom dat we zo graag naar buurgemeente Middelkerke op vakantie gaan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vosseslag is ons favoriete stukje Oostende, de rest mijden we meestal. We parkeren en nemen de overzet, dĆ t is Oostende voor ons ;). Mooie foto's... het doet me eraandenken dat we dringend eens The Crystal Ship moeten onderzoeken!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo