Elk kind wordt geboren met een eigen karakter. Zo ook de mijne. En jammer genoeg zat er bij mijn dochters geen gebruikshandleiding bij. Alsook geen pauze- en playknop.
We leerden met elkaar omgaan, stapje voor stapje, met vallen en opstaan.We leerden relativeren, negatieve energie om te buigen naar positieve.
Ik heb een superdochter. Jammer genoeg komt bij haar alles binnen zonder filter. En nog meer jammer gaat er ook veel buiten zonder nadenken. Hoogsensitief, extravert, hyperkinetisch, een hoog rechtvaardigheidsgevoel ... tegenwoordig tovert men met termen alsof het niets is. Zelf doe ik dit niet graag. Mijn kind is wat het is: een geweldige meid met een klein hartje, een meisje dat met de juiste begeleiding zo een groot hart heeft, een levendig kind, een muzikaal talentje, een creatieve ziel, maar ééntje met een dikke handleiding.
Spijtig genoeg zijn er in onze maatschappij meer mensen die niet weten hoe ze met zulke kinderen moeten omgaan, mensen die erin slagen om door een foute benadering kinderen neer te halen. En dan krijgt de dochter een stempel als 'vervelend kind', 'aandachttrekker'. Ze kwetsen niet alleen haar, maar stellen ook mij teleur. Mijn kleine meid is tenslotte nog maar 11 jaar, en krijgt dit allemaal binnen zonder filter. Kleine meisjes maken fouten en mogen hiervoor gestraft worden. Maar kleine mensjes hebben ook nood aan duidelijke communicatie, zonder verwijten of frustraties, en ook aan uitgestoken handen en knuffels.
Het kost me telkens veel energie om uit te leggen wat mensen bedoelden, dat ze ook zwakke momenten of stressmomenten kunnen hebben. En dat er in onze wereld meer dan ooit plaats moet zijn voor respect.
Soms ben ik het beu. Beu om andere mensen steeds goed te praten en aan uit te leggen dat ook deze mensen ergens respect verdienen, ondanks dat je boos of gekwetst bent. Beu om de handleiding van de dochter te gaan samenvatten aan anderen. Omdat niet alleen mijn meisjes moeten leren omgaan met anderen, maar ook anderen met haar.
Toch moet ik leren loslaten, leren dat kinderen zichzelf moeten leren weren, zelf hun weg moet leren zoeken. Volgend jaar zet ze de stap naar het middelbaar onderwijs. Een grote stap, zowel voor haar als voor ons. En daar lig ik nu al wakker van, de grote wereld maakt me bang. Alle goede raad is welkom (in reactie of in mail).
We leerden met elkaar omgaan, stapje voor stapje, met vallen en opstaan.We leerden relativeren, negatieve energie om te buigen naar positieve.
Ik heb een superdochter. Jammer genoeg komt bij haar alles binnen zonder filter. En nog meer jammer gaat er ook veel buiten zonder nadenken. Hoogsensitief, extravert, hyperkinetisch, een hoog rechtvaardigheidsgevoel ... tegenwoordig tovert men met termen alsof het niets is. Zelf doe ik dit niet graag. Mijn kind is wat het is: een geweldige meid met een klein hartje, een meisje dat met de juiste begeleiding zo een groot hart heeft, een levendig kind, een muzikaal talentje, een creatieve ziel, maar ééntje met een dikke handleiding.
Spijtig genoeg zijn er in onze maatschappij meer mensen die niet weten hoe ze met zulke kinderen moeten omgaan, mensen die erin slagen om door een foute benadering kinderen neer te halen. En dan krijgt de dochter een stempel als 'vervelend kind', 'aandachttrekker'. Ze kwetsen niet alleen haar, maar stellen ook mij teleur. Mijn kleine meid is tenslotte nog maar 11 jaar, en krijgt dit allemaal binnen zonder filter. Kleine meisjes maken fouten en mogen hiervoor gestraft worden. Maar kleine mensjes hebben ook nood aan duidelijke communicatie, zonder verwijten of frustraties, en ook aan uitgestoken handen en knuffels.
Het kost me telkens veel energie om uit te leggen wat mensen bedoelden, dat ze ook zwakke momenten of stressmomenten kunnen hebben. En dat er in onze wereld meer dan ooit plaats moet zijn voor respect.
Soms ben ik het beu. Beu om andere mensen steeds goed te praten en aan uit te leggen dat ook deze mensen ergens respect verdienen, ondanks dat je boos of gekwetst bent. Beu om de handleiding van de dochter te gaan samenvatten aan anderen. Omdat niet alleen mijn meisjes moeten leren omgaan met anderen, maar ook anderen met haar.
Toch moet ik leren loslaten, leren dat kinderen zichzelf moeten leren weren, zelf hun weg moet leren zoeken. Volgend jaar zet ze de stap naar het middelbaar onderwijs. Een grote stap, zowel voor haar als voor ons. En daar lig ik nu al wakker van, de grote wereld maakt me bang. Alle goede raad is welkom (in reactie of in mail).
Wat een liefdevol verhaal, Noor boft maar met zo’n moeder, die haar ziet zoals ze is... Prachtig en uniek op haar eigen wijze... Ik ken jullie niet persoonlijk, maar ik kan wel genieten van deze liefdevolle woorden...
BeantwoordenVerwijderenWat wil ik nu graag eens aan tafel zitten met jou. Noor lijkt me een fantastisch kind met een super mama. Ik weet helemaal waar je het over hebt. En ik begrijp jouw frustraties en verdriet ook. dikke knuffel van mama naar mama.
BeantwoordenVerwijderenTopmoeder jij!
BeantwoordenVerwijderenMijn kinderen krijgen vroeg of laat ook wel een etiketje, voorlopig hou ik het bij "karaktervolle peuter" en "hoogsensitieve kleuter", maar er zit wel meer achter dan dat. De kinderen tegenwoordig hebben het toch niet gemakkelijk... In een ideale wereld zou iedereen gewoon lekker zichzelf mogen zijn...
Je bent supergoed bezig zo, Hanne! Echt waar, tonnen respect!
BeantwoordenVerwijderenMijn oudste dochter heeft veel etiketjes en in de lagere school was het niet eenvoudig. Wij hadden als ouders ook veel angst voor het middelbaar. We hebben bewust gekozen voor een kleine school en een start in de b richting. Maar onze dochter is Super gelukkig. Ze blijft extra zorg nodig hebben op school maar het loopt erg goed. Ze is vrolijker en gelukkig... Meer dan in de lagere school. Ik wens je veel succes en vertrouwen in de toekomst.
BeantwoordenVerwijderen