Hack or kak?

Je kan dat soms hebben, zo een instant crush op een kledingstuk. Zo gebeurde het ook bij het zien van Sara, een jasje uit La Maison Victor. Het bleef op mijn lijstje staan tot aan het naaidagje vorige week.
Ik tekende het patroon over, viste stof en voering uit de voorraad en vertrok. Het leek alleen mijn dagje niet. De lap stof was net te klein. Dan zijn er twee opties, of je rijdt terug naar huis, zoekt in de voorraad naar een groter lap, en begint een halve dag later pas aan je naaiwerk, of je doet een beetje van improvisatie. Het werd optie twee. Een beetje puzzel- en knipwerk (en maar een klein beetje tijdsverlies) later begon ik te naaien. Wat bleek nu? De paspel die ik bijhad, was net tien cm te kort. Ik liet de moed niet zakken en begon aan de voering. Al gauw merkte ik dat het patroon niet echt klopte. Lag het aan mijn tekenkunsten? Was ik te haastig geweest? Geen idee. Maar mijn naaidag eindigde niet met een jasje, zoals ik gehoopt had. Alles verdween weer in mijn naaidoos en belandde op de stapel UFO's.

Ik liet het een paar dagen bezinken, sprak mezelf wat moed in en ging opnieuw aan de slag. Ik gebruikte de getekende patroondelen en mijn boerenverstand, alles werd nagemeten en aangepast.
En zo werd mijn jasje toch nog een jasje. Niet zoals ik het me had voorgesteld, het zag er mijn hoofd iets beter uit. Maar het is wel reuze draagbaar.