Doorgaan naar hoofdcontent

De 10 van 2018

Ik ben er wat laat mee, maar ik wil deze jaarlijkse traditie niet overslaan.
2018 was een jaar dat me vooral veel rust bracht. Mijn muzikale carrière kent een pauze, mijn bijberoep als lesgeefster werd stopgezet, waardoor ik kon genieten van de tijd die ik plots vrijkreeg. En dat deed deugd. Na jaren mezelf in duizend bochten wringen om de agenda te kunnen volgen, leerde ik omgaan met overschot van tijd. En die tijd nam ik vooral voor mezelf. Onthaasten, zo kan ik het het best omschrijven. Ik leerde om me neer te zetten en te genieten van een boek, deed intussen aan minimaliseren, en maakte zo niet alleen mijn hoofd leeg, maar ook een deel van de kasten.
Op die wolk wil ik 2019 gerust verder doorkruisen.

Ik ontdekte, bij het maken van dit overzicht, dat mijn camera dit jaar heel weinig gebruikt werd. Dus jullie gaan het moeten stellen met een samenraapsel van foto's van mindere kwaliteit. Gelukkig zijn de herinneringen van de allerbeste kwaliteit. Die pakken ze ons niet meer af!


Sinds een half jaar ben ik officieel 'voetbalmoeder'. Iets waarvan ik steeds luidkeels geroepen heb dat dat nooit zou gebeuren. Niet dat ik iets tegen sport heb, zeker niet in groepsverband. Maar al dat gedoe errond, daar had ik geen zin in. Gelukkig kon hun trainer door zijn manier van aanpak me overtuigen.  Zelden een persoon ontmoet die zo positief in het leven staat en jongeren zodanig kan motiveren. Positieve teamspirit for the win!




Mijn kleine wereldverbeteraars mochten gedurende de maand mei reporter zijn voor Karrewiet naar aanleiding van Mei Plasticvrij. Al langer waren we geïnspireerd,  maar dit was de spreekwoordelijke stamp onder ons achterste. Stapsgewijs werd ons aankoopgedrag aangepast, we gingen op zoek naar waardige, regionale en duurzame alternatieven. Intussen merken we dat er een aantal slechte gewoontes weer ingeburgerd zijn. Tijd om nog eens extra aandacht te besteden voor ons milieu.



Diezelfde meimaand vierden we het vormsel van de oudste dochter. Foto's van het feestvarken zijn er genoeg. Gelukkig had mamalief het idee om ook familiekiekjes te schieten. Een zeldzame foto van ons viertjes dus.



Creatieve genen werden doorgegeven. Als het even stil blijft, weet ik dat de dochters me weer zullen verbazen met hun gekke ideeën. En dat deden ze deze zomer ook meermaals. Over naar de studio!



Afgelopen zomer trokken we naar de Auvergne in Frankrijk, meer bepaald naar een piepklein dorpje nabij Pionsat.
Een weekje samen weg uit de drukte, genieten van de natuur en de rust. Spelletjes spelen tot het donker wordt, op zoek gaan naar de poolster en wakkerliggen van het geluid van krekels. Zwemmen in vulkaanmeren, wandelen door uitgestrekte bossen en pitoreske dorpjes, echt vakantie voor ons.
Hier zitten de dochters boven op de Puy de Dome. Na een beklimming van 5 kilometer (met 1464 hoogtemeters) genoten we van prachtige vergezichten.



Gitannekesfoor, onze jaarlijkse afsluiter van de grote vakantie, vierde dit jaar zijn tiende en laatste editie. We genoten de volle vier dagen van de unieke sfeer in een fantastisch weertje. Perfect om het helemaal zen het nieuwe schooljaar in te stappen.



Ergens eind augustus lanceerde FibreMood hun eerste magazine. Dankzij hen nam ik wol en breinaalden mee op verlof. En ik herontdekte het zalige ontspannen gevoel dat breien teweeg brengt.
Afgelopen kerst besloot ik een nieuwe traditie in het leven te roepen. Vanaf nu zorgen we voor een extra kadootje, liefst met liefde gemaakt, speciaal voor iemand die vorige jaar iets betekende voor ons. Een fijne manier om iemand extra in de bloemetjes te zetten. Ook de breikriebels werden doorgegeven. Tijdens de kerstvakantie breide Noor deze trui voor een collega van manlief. En hij werd meer dan goedgekeurd!



Voor een jaartje maak ik deel uit van het designteam van Feeërieke. Hun uitgebreide gamma leent zich perfect voor grote en kleine creatieve projecten. Ideaal om gedachten te verzetten en nieuwe technieken te leren. Deze deurhangers werden gemaakt als minikadootje voor de dochters.



 De laatste foto is er eentje van een goed voornemen, waar tot nu toe jammer genoeg nog niet veel van terecht kwam.  Eén keer per maand willen we een familie-uitstap inplannen. Een moment waar we met z'n viertjes er op uit trekken, genieten van mooie plaatsen in ons Belgenlandje. We begonnen goed, maar intussen verwaterde dit initiatief. Tijd om er nieuw leven in te blazen.
Deze foto werd genomen op een mooie herfstdag ergens op de Kalmthoutse heide. Natuur, vrijheid en tijd voor elkaar! Meer van dat in 2019!

Als ik zo terugkijk, merk ik dat 2018 vooral rust bracht, en dat ik die rust ook bewust weer opzoek. Ik leerde neen zeggen en mezelf toelaten om 'niks' te doen. Hopelijk kan ik dat allemaal vasthouden in 2019.

 


Reacties

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pud...

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Marcia

 Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat. Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken? Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.  De eerste sneakpeek leverde ...