Doorgaan naar hoofdcontent

Never change a winning pattern!

Ik ben een luie naaister. En voor jullie met je ogen draaien, ik ben echt een luie naaister. Het is ook wel een heel proces, dat naaien. Patroon kiezen, maat bepalen, patroon overtekenen en evt. aanpassen, stof en fournituren uitzoeken, daar word ik al moe van. Dan komt mijn uitstelgedrag boven, begin ik te treuzelen, verschuift mijn materiaal van de tafel naar de strijkplank en weer terug. Echt doorwerken zit er meestal niet in. Geen idee of deze afwijking een naam heeft, maar als iemand een remedie heeft, laat het me dan weten. Soms kan ik er van genieten, maar meestal word ik pas blij als ik effectief achter mijn naaimachine zit. Daarom hou ik er ook van om patronen te herbruiken. Het bespaart me tekenwerk, gewoon het patroon op de stof en klaar. Je weet vooraf al hoe de pasvorm zal zijn en je deed het al eens een keer, waardoor de werkbeschrijving meestal minder noodzakelijk wordt (alhoewel ik me door mijn enthousiasme dan af en toe toch laat verrassen) en een tweede versie dikwijls sneller klaar is. Ja, ik ben fan van toffe patronen die ik meer dan één keer kan gebruiken.. Sofie van Wisj maakte me onlangs zeer blij. Haar gekende Fons en Lena patroon heeft een nieuwe optie, een gratis mouwoptie. Ideaal bij deze mindere temperaturen. Er zijn drie soorten mouwen, en deze passen zowel op Fons, Lena en Sien. Genoeg variatiemogelijkheden om een hele kleerkast te vullen. Ik viste mijn patroon uit de kast, zocht een bijhorend lapje en voor ik het wist was mijn naaiwerk klaar. Weer werd mijn kleine neefje blijgemaakt, deze maal met een Fonssweater.
Op haar blog liet Sofie ze weten dat er binnenkort ook een vrouwenversie voor Fons en Lena beschikbaar zal zijn! Ik kan al niet wachten!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, één intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn überschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo