Doorgaan naar hoofdcontent

Mabel en Babette, een perfect huwelijk!

Het bloggen staat hier op een laag pitje. Corona brengt hier wat rust in alle hobby's. Zo ook in het naaien. Ik geniet van de vrije momenten thuis, ik kan zelfs comfortabel om met mijn eigen getreuzel, nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen.

Maar de nieuwe Fibremood gaf me terug een zetje. Ik twijfelde wat ik zou maken, er staat zoveel moois in de laatste editie. Omdat ik nog nooit eerder een broek met rits en gulp maakte, besloot ik deze kans te grijpen, ik daagde mezelf uit.  Stof werd gekozen, gewassen en ... bleef liggen. Het patroon werd meermaals bekeken, ik nam mijn maten, en twijfelde. Mijn gek lijf blijkt heupen te hebben in maat 40 en een taille in maat 44.  Echt he, ik ben geen appel, geen peer, maar een boulet! Iemand ooit al eens een broek gezien die naar boven toe breder wordt? Mijn hoofd snapt er nog steeds niks van. 

Her en der werd er advies ingewonnen, maar de twijfel bleef. Dus werd het patroon aan de kant geschoven en maakte ik het me gemakkelijk. De broekplannen werden omgetoverd in een sweaterplan. Want in de nieuwste Fibremood staat een ongelooflijk mooie top, Mabel. 

Ik viste een zwarte sweaterstof uit de voorraad en ging aan de slag. Een dik uurtje later lag er een nieuwe trui op de tafel. In eerste instantie moest ik even wennen aan het model. De sweaterstof geeft het geheel wat meer volume dan een zomerse jersey, dus gepofte schouders gaven me meteen een andere look. Er werden een paar aanpassingen gedaan. Zo maakte ik het truitje iets korter en versmalde het wat in de taille, waardoor het minder log lijkt. Ik was meteen verkocht. Dit model is op mijn lijf geschreven.





De broekplannen bleven toch door mijn hoofd zweven. Dus trapte ik mezelf in gang. Ik maakte de tailleband in een proefversie. Zo kwam ik uit op maat 42, net tussen de maten waar alle twijfel door ontstond in.

Het patroon overtekenen en uitknippen was geen groot werk. Ook het naaien ging behoorlijk vlot dankzij de uitgebreide werkbeschrijving. Het was de eerste keer dat ik een gulp met rits maakte. Je mag me geloven dat ik hier en daar toch een klein stresske had. En dat ik bleef twijfelen of het geheel wel zou passen. De rest van het huishouden werd zelfs gek van mijn gedoe rond de broek.

Alle vrees was ongegrond. Een eerste pasbeurt stelde me al tevreden. En de afwerking maakte het geheel alleen maar mooier. Echt, ik ben in lange tijd niet meer zo tevreden geweest van een naaiwerk. 











De broek past als gegoten, zit supercomfortabel en ik kreeg al ongelooflijk veel complimenten. Ik ben fier op de rits, op de gulp, op de riemlusjes, op de tailleband, op elk dubbel stiksel. Echtig waar.

En weet ge wat? Ik voel me belange geen boulet!


Patroon: Mabel (top) en Babette (broek) uit Fibremood 13

Stof top: Sweaterstof van bij Huis van Katoen

Stof broek: Tencel van bij De stoffenstraat


Stoffenstand 2021: 4 in, 7 uit

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pud...

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Marcia

 Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat. Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken? Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.  De eerste sneakpeek leverde ...