Doorgaan naar hoofdcontent

Pokeren in stijl


Manlief gaat regelmatig pokeren met vrienden. Je weet wel, net zoals naaien een hype is, was pokeren dat een tijdje geleden ook. Zelfs in de Blokker en in 't Kruidvat verkochten ze ineens allerlei attributen. Ondertussen heb ik ook aldoor dat pokeren geen elitaire hobby is, eerder een verdoken vorm van een avondje vertier met de nodige hapjes en drankjes. Ieder zijn plezier.
De pokerset is gemeenschappelijk goed en wordt meegebracht door diegene waar hij laatst achtergebleven is. En dat was dus bij ons.
Nu moeten jullie weten dat die set vervoerd wordt in een grote tupperware-achtige doos. Allesbehalve stijlvol. En daar werd verandering ingebracht. Ik nam zorgvuldig alle maten op en tekende zelf een patroon.
In gedachten maakte ik een leuke stevige tas, waar menig man jaloers op zou zijn. In werkelijkheid werd het een semi-sjotzak, die als een pudding ineenzakt (ondanks de stevige vlieseline). Mits een aantal last-minute aanpassingen verdween hij niet in de vuilbak en mag hij toch gebruikt worden voor wat hij gemaakt werd (om de paar weken opgetild en na een paar uur weer onder de kast geschoven worden, liefst ver weg, zodat ik niet te veel commentaar moet horen).


Om het goed te maken stak ik er nog een leuk blikken doosje bij dat ik vond in een nabijgelegen vintage-shop (lees de plaatselijke kringloopwinkel)
Pokeren in stijl, of net niet, het is maar hoe je het wil bekijken.


 
Diegenen die ook zo weg zijn van het pokerstofje: ik heb nog een lapje met een aantal huisdieren over. Laat een gil en ze geraken wel tot bij u.

Reacties

  1. Dat is toch een sublieme tas zeg?! Geweldig, die pokerende beesten!
    En, oh ja : GIL! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. gil! heb je toevallig een poesje? ( op de stof hƩ woehaaaa)
    Tof idee en mooi en toch mannelijk met de donkere kleuren.
    anne

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pudding

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Yushu

 De nieuwe Fibremood (nummer 25intussen al) deed mijn hoofd tollen. Een prachtige herfstcollectie , maar mijn brein is nog in zomermodus. Daarom koos ik voor een top die nu al kan gedragen worden, maar perfect nog een tijdje meekan. Yushu is de naam van een patroon voor zowel een jurk als een bovenstuk. De snit is eenvoudig, het is de afwerking van de schouders die mij meteen in het oog sprong. Plooitjes, een schoudervulling, ik zag het al zo voor me.                               Het maakproces viel iets tegen. Ik koos voor een soepelvallend stofje en ploeterde met de afwerking van de armsgaten. De bijpassende elastische biais die ik kocht, was te zwaar, deed het geheel volledig uitlubberen. Biais gemaakt van de stof zelf, zorgde ook voor een dikte, die de top geen eer aandeed. Dus na veel zuchten, tornen, naaien, zuchten, tornen, naaien,  en dat nog eens maal 3, besloot ik de armsgaten gewoon af te werken met een zelfgeknipte boord uit mijn laatste restje stof.  Het beleg dat werd vo