Een bezoekje aan de tandarts, een jaarlijks noodzakelijk kwaad. Telkens het kaartje in de brievenbus valt om me er te doen aan herinneren dat het alweer een jaartje geleden is, probeer ik het zo ver mogelijk weg te steken. Maar op een bepaald moment moet je gewoon bellen om een afspraak te maken.
Ik probeer mijn kinderen deftig op te voeden en hen zo weinig mogelijk van mijn tandartsangst
te laten voelen. Tot nu toe is dat steeds gelukt. Voor hen is de tandarts een lieve dame die elk half jaar naar de tandjes kijkt, ze poetst met lekkere tandpasta en dan voor de spiegel nog eens uitlegt hoe je best je tandenborstel gebruikt. Bespaart me een hoop discussies elke ochtend en avond in de badkamer. De tandarts heeft het zo gezegd, basta.
Maar voor mij is die lieve dame niet zo lief meer eens ik in de stoel lig. Ik zou veel liever alle ramen poetsen, 16 manden strijk doen en de gft-bak uitkuisen dan daar 4 minuten met mijn bek open te gaan liggen.
Vorige week was het weer zo ver. Ik lag op de stoel, keek in de ogen van de tandarts, gewoon omdat er niet veel meer te zien was door die grote lamp boven mijn mond en probeerde iets op te maken uit haar non-verbale gedrag. Er verdween af en toe een spiegeltje in mijn mond, er kwam ook een blaasdingetje aan te pas en wachtte met een bang hartje op het verdict.
Jawel, een gaatje, rechts achteraan. Of ik het meteen wilde laten vullen? Tuurlijk, ik kom liever geen twee keer.
Voila, na een halve dag, mijn halve gezicht heeft zolang geslapen, was ik het leed bijna vergeten.
Tot gisteren. Plots voelde ik dat er een scherp stukje achteraan mijn tand zat. Ik voelde nog eens met mijn tong langs die tand en jawel, er ontbrak een stukje. Pijn deed het niet, het hinderde eigenlijk ook niet echt, maar deze keer kon ik het telefoontje naar de tandarts niet echt uitstellen. (een dag geen chocotoff eten, lukt me wel, maar een hele week ....)
Ik mocht dus weer langskomen en plaatsnemen in de stoel. En ja, er was een stukje tand afgebroken, dus kreeg ik nog een nieuwe vulling. Intussen ken ik de hele procedure en ik moest vaststellen dat het allemaal minder erg was dan vorige week.
Wie weet vind ik het volgende tandartsbezoek gewoon leuk.
Ik probeer mijn kinderen deftig op te voeden en hen zo weinig mogelijk van mijn tandartsangst
te laten voelen. Tot nu toe is dat steeds gelukt. Voor hen is de tandarts een lieve dame die elk half jaar naar de tandjes kijkt, ze poetst met lekkere tandpasta en dan voor de spiegel nog eens uitlegt hoe je best je tandenborstel gebruikt. Bespaart me een hoop discussies elke ochtend en avond in de badkamer. De tandarts heeft het zo gezegd, basta.
Maar voor mij is die lieve dame niet zo lief meer eens ik in de stoel lig. Ik zou veel liever alle ramen poetsen, 16 manden strijk doen en de gft-bak uitkuisen dan daar 4 minuten met mijn bek open te gaan liggen.
Vorige week was het weer zo ver. Ik lag op de stoel, keek in de ogen van de tandarts, gewoon omdat er niet veel meer te zien was door die grote lamp boven mijn mond en probeerde iets op te maken uit haar non-verbale gedrag. Er verdween af en toe een spiegeltje in mijn mond, er kwam ook een blaasdingetje aan te pas en wachtte met een bang hartje op het verdict.
Jawel, een gaatje, rechts achteraan. Of ik het meteen wilde laten vullen? Tuurlijk, ik kom liever geen twee keer.
Voila, na een halve dag, mijn halve gezicht heeft zolang geslapen, was ik het leed bijna vergeten.
Tot gisteren. Plots voelde ik dat er een scherp stukje achteraan mijn tand zat. Ik voelde nog eens met mijn tong langs die tand en jawel, er ontbrak een stukje. Pijn deed het niet, het hinderde eigenlijk ook niet echt, maar deze keer kon ik het telefoontje naar de tandarts niet echt uitstellen. (een dag geen chocotoff eten, lukt me wel, maar een hele week ....)
Ik mocht dus weer langskomen en plaatsnemen in de stoel. En ja, er was een stukje tand afgebroken, dus kreeg ik nog een nieuwe vulling. Intussen ken ik de hele procedure en ik moest vaststellen dat het allemaal minder erg was dan vorige week.
Wie weet vind ik het volgende tandartsbezoek gewoon leuk.
ik doe gewoon mijn ogen dicht (voor het felle licht), denk aan iets anders en val bijna in slaap...
BeantwoordenVerwijderenDat ken ik nu echt niet: tandartsangst. Misschien omdat ik zo'n slechte tanden heb. Ik ben al van jongsaf gewoon om gaatjes te laten vullen. Als kleuter gaf ik de tandarts een kus en zei 'danku'. Dat had de man nog nooit meegemaakt :-) (An)
BeantwoordenVerwijderenbrrrrrrr.... tandarts....... mijn nachtmerrie.....
BeantwoordenVerwijderen