Doorgaan naar hoofdcontent

Jump!

Bij verjaardagen horen kadootjes. De laatste jaren voerden we een nieuwe traditie in. Onze meisjes kiezen wat ze willen doen die dag. We delen dus niet enkel pakjes uit, ook ervaringen. Omdat we in het dagdagelijkse leven niet zo meedoen aan commerciele toestanden, waren de meisjes het snel eens.
De dames beslisten unaniem om op uitstap te gaan naar Superjump, een trampolinepark.
Nu moet je weten dat dit mijn 'worst nightmare' is. Ik ben allergisch voor ruimtes waar kinderen luidkeels gillend rondhollen en waar garantie slechte muziek te luid door de boxen schalt. Je kan dit vergelijken met binnenzwembaden, schoolrefters en binnenspeeltuinen. Neem dan nog mijn beroepsafwijking bij (ik zie overal gebroken armen en benen, also de worst nightmare), dus ik moet jullie niet vertellen dat ik even moest slikken toen ze dit meedeelden. Mijn hel!
De dochters ompraten was een optie, maar die werd niet benut, je kan toch geen verjaardagskado weigeren? Puppyblikjes en de mededeling dat iedereen, echt iedereen, daar al geweest is, deden me bezwijken. Dus vanmiddag was het zover.
Het lot stond me bij. Vandaag scheen de zon het hardst van de hele week, dus besloot de rest van Vlaanderen om een buitenactiviteit uit te oefenen. Er stonden welgeteld vier auto's op de parking. Het aantal aanwezige kinderen was beperkt tot 10, mijne inclusief.
Wat met meteen opviel, was de ruime cafetaria met grote ramen, waardoor je niet het gevoel krijgt in een bunker te zitten. Er is een afgescheiden stuk, maar ook een balkon, vanwaar je iedereen kan gadeslaan. Het kleurenpallet werd beperkt tot zwart, blauw en oranje, hip en trendy voor de jeugd en niet te schreeuwerig voor snel overprikkelde moeders zoals ik.


Ik hoef jullie niet te vertellen dat de dochters zich amuseerden. Ze sprongen op verschillende trampolines, doken in de foam pit (soort van ballenbad), leefden zich uit in het avonturenpark en lieten me hun beste salto's zien. De kwaliteit van de foto's is verre van perfect, het is nu eenmaal niet zo makkelijk om stuiterende kinders vast te leggen.




Ik overleefde de namiddag, en de dochters gelukkig ook. Nu kunnen ze een jaar lang nadenken over hun volgend kadootje!


Praktisch: Superjump
- aan de check-in dien je eenmalig speciale kousen te kopen
- je springt per uur, en dit gaat steeds in op het uur.
- springen kan vanaf 6 jaar, en ook mama's en papa's kunnen hun kunsten laten zien
- ook als je niet wil meespringen, mag je het terrein betreden, mits het uitdoen van schoenen.


Deze post werd op geen enkele manier gesponsord. Uitstappen op tienermaat, er wordt nog te weinig over geschreven. Ik wil graag andere moeders met tieners op deze manier inspireren.

Reacties

  1. leuke uitstap! Ik onthoud die voor mijn man zijn metekindje (net 10 geworden) al zullen we dan waarschijnlijk haar papa moeten overtuigen dat die gebroken botten enzo wel meevallen ;-) (al kan het mss helpen dat manlief ook verpleegkundige is met dgh :-p )

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Bommeke!

Het dessert, mijn favoriet deel van de hele menu. Een echte zoetebek ben ik. Aan een stuk chocola kan ik geen neen zeggen. Dat maakt ook dat ik gezegend ben met een aantal overtollige kilootjes. Omdat ik vrees dat ik het snoepen nooit ga kunnen laten, heb ik me er al lang bij neergelegd dat ik er nooit gestroomlijnd zal uitzien. Een toertje lopen is de perfecte manier om het zondigen af en toe door de vingers te zien. Onlangs bracht een collega de lekkerste taart ter wereld mee. Het recept werd hier al verschillende malen geprepareerd, en telkens met veel gejuich onthaald. Daarom wil ik het ook met jullie delen! Nodig: 500ml melk 60g maizena 250g boter 2 eieren 100g chocolade 2dozen madeira-koeken  (lange vingers gaat ook maar kruimelt harder) 250g suiker Start: Meng de melk en de maizena, laat het koken en zorg dat het afkoelt. Voeg boter, suiker en de eierdooiers samen en klop dit tot room. Klop de room en de afgekoelde maizena-pap tot pud...

Casa Lapino

Huisdieren, elk kind vraagt er wel eens naar. En soms kan mijn hart ook niet weerstaan aan een dosis schattigheid. Sinds het begin van de grote vakantie huppelen er vier knuffelkonijnen in onze tuin rond. Vraag me niet naar hun naam, kinderen en het kiezen van namen eindigt altijd in onzin, gewoon konijn dus. We zochten een plekje waar er zon en schaduw is, een plekje waar ze rustig kunnen schuilen en toch nog kunnen genieten van het buitenleven. En dat plekje is onder de enige boom die hier nog staat. Het tweedehandse kippenhok werd een konijnenhok en klaar. (of toch niet, ik vergat even de afsluiting, het poortje en de stapstenen rond het hok) Maak kennis met onze drie dames, Ć©Ć©n intussen-geen-mannetje meer en hun buitenverblijf. De diertjes zijn Ć¼berschattig en handtam. Als je wil komen knuffelen, ben je steeds welkom!

Marcia

 Terwijl mijn kinderen de voorbije jaren groeiden, deden mijn stoffen dat niet. Enter langgekoesterde lappen, die intussen grandioos te klein zijn om kledingstukken uit te fabriceren. Neem daarbij nog dat de dames een eigen mening hebben over kledij en er al eens geroloogd wordt als ik iets tevoorschijn tover, ... u begrijpt dat het naaien voor de pubers op een laag pitje staat. Toch trok ik onlangs mijn stoute schoenen aan en trok een knuffelzacht pelsje uit de voorraad. Ik daagde mezelf uit om uit de70cm stof een FibremoodMarcia te maken, zonder medeweten van de dochter. Welke koukleum zou er kunnen weerstaan aan een superaaibaar mouwloos vestje, om op kille avonden bij aan te trekken? Alles verliep volgens plan (als je niet meetelt dat mijn huis, na het knippen van de stof, eruitzag alsof er een konijn gestroopt werd). Het voeren van het vestje zorgde voor wat hersengekraak, maar verliep zonder het gebruik van mijn tornmes. Applaus voor mezelf.  De eerste sneakpeek leverde ...