Het iets minder warme weer deed me verlangen naar een warme trui. Zo eentje waar je in kan verdrinken, die knuffelzacht is en die je nooit meer wil uitdoen.
Wel, zo een trui lag er hier te wachten, netjes gebreid, een klein beetje avontuurlijk geëindig en daardoor weggelegd, wachtend op de finishing touch! Wat een winterwerkje ging worden (jaja, voorgaande dateert van ergens in november), werd dus een lente-opdracht.
Vandaag presenteer ik jullie mijn Lila, uit de tweede editie van Fibremood.
Ik leerde breien in het vierde leerjaar, bij juf Mariette. Je weet wel, rechts en averechts, met veel steken die vielen en dan door de juf met veel geduld weer opgehaald werden. Een lap met veel wit een rood, en vooral veel gebroddel. Veel verder dan dat raakte mijn opleiding (in breien dan) niet.
Er werd de laatste jaren wel meer gebreid hier thuis, maar veel verder dan een sjaal of een dekentje geraakte ik niet.
Fibremood bracht daar verandering in. De grote wolzolder bij ons mama en wat lef, meer was er niet nodig om aan hun breipatronen te beginnen. Afgelopen zomer toverde ik een mini-Tara uit mijn priemen. En het resultaat gaf zoveel voldoening dat de breimicrobe mij te pakken kreeg.
In tegenstelling tot het naaien, waarbij je meestal toch wel snel resultaat ziet, is breien eerder een zen-moment. Het ritmisch tikken van de priemen, het zien onstaan van een patroon in je werk (vooral bij deze trui, wonderbaarlijk mooi), naald voor naald je werk zien groeien, echt relaxerend.
Lila is een oversized model. Laat u vooral niet afschrikken door het motief aan de voorkant, de uitleg in het boekje is zo helder dat je zonder problemen na een paar naalden doorhebt hoe de volledige trui gemaakt wordt.
Bedankt Fibremood, om me een breiboost te geven.
Wol: Zolder van de mama
Patroon: Lila uit Fibremood 2/2018
Wel, zo een trui lag er hier te wachten, netjes gebreid, een klein beetje avontuurlijk geëindig en daardoor weggelegd, wachtend op de finishing touch! Wat een winterwerkje ging worden (jaja, voorgaande dateert van ergens in november), werd dus een lente-opdracht.
Vandaag presenteer ik jullie mijn Lila, uit de tweede editie van Fibremood.
Ik leerde breien in het vierde leerjaar, bij juf Mariette. Je weet wel, rechts en averechts, met veel steken die vielen en dan door de juf met veel geduld weer opgehaald werden. Een lap met veel wit een rood, en vooral veel gebroddel. Veel verder dan dat raakte mijn opleiding (in breien dan) niet.
Er werd de laatste jaren wel meer gebreid hier thuis, maar veel verder dan een sjaal of een dekentje geraakte ik niet.
Fibremood bracht daar verandering in. De grote wolzolder bij ons mama en wat lef, meer was er niet nodig om aan hun breipatronen te beginnen. Afgelopen zomer toverde ik een mini-Tara uit mijn priemen. En het resultaat gaf zoveel voldoening dat de breimicrobe mij te pakken kreeg.
In tegenstelling tot het naaien, waarbij je meestal toch wel snel resultaat ziet, is breien eerder een zen-moment. Het ritmisch tikken van de priemen, het zien onstaan van een patroon in je werk (vooral bij deze trui, wonderbaarlijk mooi), naald voor naald je werk zien groeien, echt relaxerend.
Lila is een oversized model. Laat u vooral niet afschrikken door het motief aan de voorkant, de uitleg in het boekje is zo helder dat je zonder problemen na een paar naalden doorhebt hoe de volledige trui gemaakt wordt.
Bedankt Fibremood, om me een breiboost te geven.
Wol: Zolder van de mama
Patroon: Lila uit Fibremood 2/2018
Moh, zo mooi! Eentje die ik ook met veel plezier zou dragen. Goe bezig, gij!!
BeantwoordenVerwijderenOh hij is echt zalig mooi! Jaloers!
BeantwoordenVerwijderenEcht heel mooi!
BeantwoordenVerwijderenWauw zeg, wat een breiskills! Ik begin altijd aan zulke projecten maar heb te weinig geduld om tot het zen-effect te komen, dus liggen hier een paar onafgewerkte breiprojecten in de schuif. Maar als ik truien als deze zie, gaat het toch altijd weer even kriebelen. Voor drie rijtjes ofzo ;-)
BeantwoordenVerwijderenZo mooi hoe je het omschrijft; dat stukje over je breiskills... zelf terroriseerde ik juf Frieda. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik in haar geheugen gegrift sta dankzij mijn complete onwil en onkunde om ook maar iets met een stokje te presteren. Na al die jaren krijg ik nog steeds de rillingen van een haakpen of breipriemen en zijn de bijhorende gedachten alles behalve 'zen'. Ik vrees dat ik er eenvoudig niet voor in de wieg gelegd ben, voor die prachtige breisels, maar oh, wat ben ik er (gezond) jaloers op!
BeantwoordenVerwijderen